evet, inan okadar çok düşündümki bunu.. ben hayatımı onsuz düşünemiyorum, başkasıyla hele hiç düşünemiyorum.. okadar çok şey yaşadıkki okadar çok şeye göğüs gerdikki bu zamana kadar, onu bırakıp gidemem.. ailemle konuşmayı bi başarabilsem, annemle zaten konuşamıyorum hemen bağırıyo çağırıyo odayı terkediyo, bunun gibi bir sürü şey.. arada eriyip gidiyorum, hiç üzülmüyo bile halime.. hayatta yapmam dediğim şeyleri yaptırıcaklar en sonunda bana, sonrada pişman olup ağlarlar arkamdan..