Sahi, AŞK neydi?

Denizin içine doğru süzülen yeşil bir ışık huzmesi görüyorum ve içinden geçmeye çalışan balıkları… Yeni bir başlangıcın işareti olduğunu düşünüyorum o an bütün bunların… Sonun başlangıcı…
Bana gittikçe uzaklaşan bir geminin sol yanıydım. Gemi bensiz yol olabildi ama ben düşmek zorundaydım. Martılar eşlik etmedi yalnızlığıma belki, ama, bir veda türküsü çağırdılar… Öylesine… Uzaklardan… Bütün evren kulak kesildi bu melodiye… Kuşlar kanat çırptı semada, bu kez bana veda ederken ve denizin derinliğine doğru usul usul süzülen aciz varlığıma bakarken… Ne çok canım yandı kim bilir suyun dibine çöküşümde… Dibe… En dibe vuruşumda ne çok canım yandı… Yaralarımı sarmaya çalıştım… Sanıyorum ki sardım da… Yaralar; ince ince, sızı sızı… Sarıldılar… Zamana bırakılan ah bu gizli yaralar…Kendim için seçip, süslediğim bu gizli yara…
Sonra su yüzüne çıkmak için bedenimde ki tüm demir yığınlarını kaldırdım. Hafifledim… Nihayet suyun yüzündeydim ve artık nefes alabiliyordum… Şükrettim… Hamdettim… Acemi, yalnız ve öksüz bir balık misali korkak bakışlarla, o yeşil ışık huzmesine pervane oldum. Sürüklenebilirdim oysa, o ışığı bulmasaydım, girdaplara doğru yol alabilirdim…
Bir gemi gördüm o vakit, çaresizlikten bu kadar yorgun düşmüşken hem de… Sol yanı kırık bir gemiydi o ve benim ellerimden tuttu. O geminin sol yanı oldum… Kendi yarama merhem olsun diye, büyük bir yarayı teknik bir hadiseyle kapadım.
O an anlamıştım ki; çizecek çok sayfalarım, yazacak çok satırlarım vardı… Bir sonun başlangıcına, derin bir mutluluğa doğru yol almıştım…
Ve o an içimde ki, gözlerinden umut taşan çocuğun hala hayatta olduğunu fark ettim… Onu dinledim… Artık biliyordum ki;
Aşk güçlüydü…
Aşk cesurdu…
Aşk nefesti…
Aşk büyüktü…
Aşk erişilmezdi…
Aşk eşsizdi…
Aşk pervasızdı…
Aşk sessizdi…
Aşk söylenmeyen son sözdü…
Aşk zamansızdı…
Aşk beyaz bir sayfaydı…
Aşk amansızdı…
Aşk özlemdi…
Aşk beklemekti…
Aşk kalbinin emin ellerde olduğunu bilmekti…
Aşk acıydı…
Aşk savaştı…
Aşk barıştı…
Aşk mutluluktu…
Aşk yaşamaktı…
Aşk ölmekti…
Aşk tezattı…
Aşk güncel bir boşluktu…
Aşk ASLI olmaktı…
Aşk KEREM’ ini bulmaktı.
Aşk kanatlarımın olduğunu hissettirendi…
Aşk asi başımı dize getirendi…
Sahi, AŞK neydi?