- 28 Şubat 2018
- 1.277
- 4.280
- 31
-
- Konu Sahibi Kirmizi krizantem
- #1
Okurken çok üzüldüm,bunlar hep çocukluktan gelen travmalar maalesef.Hani herkesin mahallesinde veya okulunda sürekli kıyaslandığı çocuk vardır ya, o şanslı(!) çocuklardan biriyim. Annelerin hayalindeki o bebek benmişim. Annem beni köşeye oturtur, etrafıma kırlentleri dizer, evin işini yaparmış. Karnım acıkmazsa veya altımı kirletmezsem ağlamazmışım. Okuldayken de hep uslu, hocaların iyi şeyler söylediği çocuklardan biriydim. Sessiz sakin kendi halimde takılırdım. Okulun ilk günü annemin arkasından ağlamadım. 8 yıl boyunca konuşanlar listesine ismim 8 kere yazılmamıştır. Okul 1. si değildim ama her dönem takdir ya da teşekkür getirirdim. Ne bisiklet istedim ne telefon ne bilgisayar. Alınırsa kullandım. Fiziksel ve psikolojik şiddeti saymıyorum bile. Yıllarca yukarıdan gelen toplardan korktuğum için voleybol oynayamadım arkadaşlarım tarafından dışlandım. En sevmediğim ders beden dersleriydi. 20 yaşımda çalışmaya başladım. Hem okula gittim hem çalıştım. Mecbur kalmadıkça ailemden para istemedim. Neyse fazla uzatmayayım. Aileme sorsanız benim de bir sürü kusurum var. Evet vardır da. Ama bi insan hiç mi takdir edilmez? Ben de hep başkalarının çocuklarıyla kıyaslandım. Bana da “milletin çocuğu şunları şunları yapıyor” dendi. 30 yaşıma geldim hala kıyaslanıyorum. Hani anne babaların “biraz şunun gibi ol” dediği çocuk bendim? Herkese yettim de bir tek kendi aileme mi yetemedim?
Her aile sizinki gibi, değil diyenlere inanmam. Sadece siz karakter olarak fazla pasifsiniz diye ileri gidiyorlardir. Buraya yazdıklarınızı onlara da söyleyin artık, üzülmek yerine ofkelenin bence içinizde kalmasın.Hani herkesin mahallesinde veya okulunda sürekli kıyaslandığı çocuk vardır ya, o şanslı(!) çocuklardan biriyim. Annelerin hayalindeki o bebek benmişim. Annem beni köşeye oturtur, etrafıma kırlentleri dizer, evin işini yaparmış. Karnım acıkmazsa veya altımı kirletmezsem ağlamazmışım. Okuldayken de hep uslu, hocaların iyi şeyler söylediği çocuklardan biriydim. Sessiz sakin kendi halimde takılırdım. Okulun ilk günü annemin arkasından ağlamadım. 8 yıl boyunca konuşanlar listesine ismim 8 kere yazılmamıştır. Okul 1. si değildim ama her dönem takdir ya da teşekkür getirirdim. Ne bisiklet istedim ne telefon ne bilgisayar. Alınırsa kullandım. Fiziksel ve psikolojik şiddeti saymıyorum bile. Yıllarca yukarıdan gelen toplardan korktuğum için voleybol oynayamadım arkadaşlarım tarafından dışlandım. En sevmediğim ders beden dersleriydi. 20 yaşımda çalışmaya başladım. Hem okula gittim hem çalıştım. Mecbur kalmadıkça ailemden para istemedim. Neyse fazla uzatmayayım. Aileme sorsanız benim de bir sürü kusurum var. Evet vardır da. Ama bi insan hiç mi takdir edilmez? Ben de hep başkalarının çocuklarıyla kıyaslandım. Bana da “milletin çocuğu şunları şunları yapıyor” dendi. 30 yaşıma geldim hala kıyaslanıyorum. Hani anne babaların “biraz şunun gibi ol” dediği çocuk bendim? Herkese yettim de bir tek kendi aileme mi yetemedim?
Ben bu anlattığınız şeyin örneklerini defalarca yaşadım. Annemin kıskançlığına verdimValla en basitinden yeni bi olay üzerinden anlatıcam. 28 yaşındayım. Ben poğaça yaparken annem hep sıkıştırıp 1 tepsiye denk getirmemi ister ben de şeklinin bozuk olacağı için yapmam.
Geçen sefer dediği gibi yaptım gösterdim bak anne tek tepsi dedim aynen dediği cümle şu "böyle birbirine yapışır sekli bozuk olur ki."
Tek kelime etmedim ama büyük bi aydınlanma oldu. Sorun ben de değil.