Sadece içimi dökmek istedim, belki biraz da farkındalık oluşturmak…

Kirmizi krizantem

Kirmizi krizantem

Kurt kışı atlattı ama yediği ayazı unutmadı
Kayıtlı Üye
28 Şubat 2018
1.277
4.280
31
Hani herkesin mahallesinde veya okulunda sürekli kıyaslandığı çocuk vardır ya, o şanslı(!) çocuklardan biriyim. Annelerin hayalindeki o bebek benmişim. Annem beni köşeye oturtur, etrafıma kırlentleri dizer, evin işini yaparmış. Karnım acıkmazsa veya altımı kirletmezsem ağlamazmışım. Okuldayken de hep uslu, hocaların iyi şeyler söylediği çocuklardan biriydim. Sessiz sakin kendi halimde takılırdım. Okulun ilk günü annemin arkasından ağlamadım. 8 yıl boyunca konuşanlar listesine ismim 8 kere yazılmamıştır. Okul 1. si değildim ama her dönem takdir ya da teşekkür getirirdim. Ne bisiklet istedim ne telefon ne bilgisayar. Alınırsa kullandım. Fiziksel ve psikolojik şiddeti saymıyorum bile. Yıllarca yukarıdan gelen toplardan korktuğum için voleybol oynayamadım arkadaşlarım tarafından dışlandım. En sevmediğim ders beden dersleriydi. 20 yaşımda çalışmaya başladım. Hem okula gittim hem çalıştım. Mecbur kalmadıkça ailemden para istemedim. Neyse fazla uzatmayayım. Aileme sorsanız benim de bir sürü kusurum var. Evet vardır da. Ama bi insan hiç mi takdir edilmez? Ben de hep başkalarının çocuklarıyla kıyaslandım. Bana da “milletin çocuğu şunları şunları yapıyor” dendi. 30 yaşıma geldim hala kıyaslanıyorum. Hani anne babaların “biraz şunun gibi ol” dediği çocuk bendim? Herkese yettim de bir tek kendi aileme mi yetemedim?
 
Tu me manques .!.:
Hani herkesin mahallesinde veya okulunda sürekli kıyaslandığı çocuk vardır ya, o şanslı(!) çocuklardan biriyim. Annelerin hayalindeki o bebek benmişim. Annem beni köşeye oturtur, etrafıma kırlentleri dizer, evin işini yaparmış. Karnım acıkmazsa veya altımı kirletmezsem ağlamazmışım. Okuldayken de hep uslu, hocaların iyi şeyler söylediği çocuklardan biriydim. Sessiz sakin kendi halimde takılırdım. Okulun ilk günü annemin arkasından ağlamadım. 8 yıl boyunca konuşanlar listesine ismim 8 kere yazılmamıştır. Okul 1. si değildim ama her dönem takdir ya da teşekkür getirirdim. Ne bisiklet istedim ne telefon ne bilgisayar. Alınırsa kullandım. Fiziksel ve psikolojik şiddeti saymıyorum bile. Yıllarca yukarıdan gelen toplardan korktuğum için voleybol oynayamadım arkadaşlarım tarafından dışlandım. En sevmediğim ders beden dersleriydi. 20 yaşımda çalışmaya başladım. Hem okula gittim hem çalıştım. Mecbur kalmadıkça ailemden para istemedim. Neyse fazla uzatmayayım. Aileme sorsanız benim de bir sürü kusurum var. Evet vardır da. Ama bi insan hiç mi takdir edilmez? Ben de hep başkalarının çocuklarıyla kıyaslandım. Bana da “milletin çocuğu şunları şunları yapıyor” dendi. 30 yaşıma geldim hala kıyaslanıyorum. Hani anne babaların “biraz şunun gibi ol” dediği çocuk bendim? Herkese yettim de bir tek kendi aileme mi yetemedim?
Genişletmek için tıkla...
Okurken çok üzüldüm,bunlar hep çocukluktan gelen travmalar maalesef.
Bazen ne yaparsan yap genede aileye yetemiyorsun,hep daha fazlasını bekliyorlar.
Acaba geçmişte onların çocukluk ergenlik dönemleri nasıldı,aynı travmayı onlardamı yaşadı acaba diye düşünce sarıyor.
Ne olursa olsun evlatlarımız doğru yada yanlış yaptıklarında takdir etmek uyarmak bizim görevimiz,bununda usulünce yapmak lazım kırmadan üzmeden elbette.
 
ailemizi değiştirmemiz mümkün değil maalesef
onların kafa yapısı değişmez çoğu zaman hatalarını anlatsak bile anlamazlar ve bizi suçlarlar
30 yaşındasınız artık yetişkin karakteri oturmuş bir insansınız
değiştiremeyeceğiniz şeyler için üzülmeyi bırakmakla başlayın bu işe
20 yaşından beri çalıştığınıza göre eminim ki ayakları üzerinde duran sağlam karakterli bir bireysiniz
mücadele ruhlu birisiniz gibime geliyor
sizin gibi insanları ben hep takdir ediyorum ve güçlü buluyorum
moralinizi bozmayın
 
Yazıp yazıp sildim daha doğrusu ne yazılır bilemedim ama kırgınlıklarını,yaşayamadıklarını taa yüreğimde hissettim :KK74:
Bazı şeyler imtihan işte ailede buna dahil. Küçükken hep karşılaştırılarak aşağılandığım tarafında benzer acıları yaşaması çok üzücü...Maalesef ne yaparsak yapalım yeterli görmeyen, mutlu olmayan ailelerde büyüdük. Hatta kendimiz için yeni birşeyler yapamıyorsak kendimizi sabote ediyorsakta bu onların eseri...
Onlar bu şekilde büyüdü ve büyüttü malesefki artık onlar değiştiremeyiz. Ama kendimizi değiştirebiliriz. Psikogdan yardım alın bu duygularla barışmayı, bunları dönüştürmeye çabalayın. Önünüzde güzel yıllarınız var.
 
Kıyaslama konusu hemen hemen her ailede var iyi olduğunu düşündüklerimizde bile. Ayrıca kıyaslamayı her zaman bir başkası değil sizin geçmiş halinizle de yapabiliyorlar eskiden şunu yapardın şöyle derdin böyle yardım ederdin... Artık yetişkin bireyleriz bence çok da takmamalıyız..

Ben iyi niyetlerinden söylediklerini düşünüyorum "he he" deyip geçiyorum çok abartırlarsa da ben de onları başka anne babalarla kıyaslıyorum 😅
 
Tu me manques .!.:
Hani herkesin mahallesinde veya okulunda sürekli kıyaslandığı çocuk vardır ya, o şanslı(!) çocuklardan biriyim. Annelerin hayalindeki o bebek benmişim. Annem beni köşeye oturtur, etrafıma kırlentleri dizer, evin işini yaparmış. Karnım acıkmazsa veya altımı kirletmezsem ağlamazmışım. Okuldayken de hep uslu, hocaların iyi şeyler söylediği çocuklardan biriydim. Sessiz sakin kendi halimde takılırdım. Okulun ilk günü annemin arkasından ağlamadım. 8 yıl boyunca konuşanlar listesine ismim 8 kere yazılmamıştır. Okul 1. si değildim ama her dönem takdir ya da teşekkür getirirdim. Ne bisiklet istedim ne telefon ne bilgisayar. Alınırsa kullandım. Fiziksel ve psikolojik şiddeti saymıyorum bile. Yıllarca yukarıdan gelen toplardan korktuğum için voleybol oynayamadım arkadaşlarım tarafından dışlandım. En sevmediğim ders beden dersleriydi. 20 yaşımda çalışmaya başladım. Hem okula gittim hem çalıştım. Mecbur kalmadıkça ailemden para istemedim. Neyse fazla uzatmayayım. Aileme sorsanız benim de bir sürü kusurum var. Evet vardır da. Ama bi insan hiç mi takdir edilmez? Ben de hep başkalarının çocuklarıyla kıyaslandım. Bana da “milletin çocuğu şunları şunları yapıyor” dendi. 30 yaşıma geldim hala kıyaslanıyorum. Hani anne babaların “biraz şunun gibi ol” dediği çocuk bendim? Herkese yettim de bir tek kendi aileme mi yetemedim?
Genişletmek için tıkla...
Her aile sizinki gibi, değil diyenlere inanmam. Sadece siz karakter olarak fazla pasifsiniz diye ileri gidiyorlardir. Buraya yazdıklarınızı onlara da söyleyin artık, üzülmek yerine ofkelenin bence içinizde kalmasın.
 
Sizi anlıyorum. Ben de bu kadar uslu bir çocuk olmadım hiçbir zaman ama kötü bir insan da değildim. Taktir gördüğümü hatırlamam. Bazı şeyler değişmiyor malesef ailemizi değiştiremeyiz doğruları farklı onların belki kendi düşüncelerine göre şımarmayalım diye belki başka bir neden. Kendini sevmek diye herkes diyor ama sanırım öyle. Siz kendinizi bilip sevdikten sonra...
 
Valla en basitinden yeni bi olay üzerinden anlatıcam. 28 yaşındayım. Ben poğaça yaparken annem hep sıkıştırıp 1 tepsiye denk getirmemi ister ben de şeklinin bozuk olacağı için yapmam.
Geçen sefer dediği gibi yaptım gösterdim bak anne tek tepsi dedim aynen dediği cümle şu "böyle birbirine yapışır sekli bozuk olur ki."
Tek kelime etmedim ama büyük bi aydınlanma oldu. Sorun ben de değil.
 
Hepinize ayrı ayrı teşekkür ederim. Artık çok dolmuştum ve birileriyle paylaşmak istedim. Güzel temennileriniz için çok teşekkürler💕
 
Sizi çok iyi anlıyorum. Annem beni o kadar eleştirirdi ki "Ya anne bir tane, sadece bir tanecik güzel huyumu söyle" derdim, "Yok ki "derdi. Ve veli toplantılarında öğretmenler beni över, "Allah herkese öyle evlat versin" derdi. Maalesef bu yapıyla ilgili. Bazı aileler çocuklarına kördür. Yapacak bir şey yok. Önceden niye böyle sevilmiyorum diye kendimi çok suçlardım ama şimdi diyorum ki onlarda sevecek kalp yoktu...
Bunu kabullenirseniz kavganız biter, kendi yolunuza bakarsınız.
 
birkadinbirannebirevlat .!.:
Valla en basitinden yeni bi olay üzerinden anlatıcam. 28 yaşındayım. Ben poğaça yaparken annem hep sıkıştırıp 1 tepsiye denk getirmemi ister ben de şeklinin bozuk olacağı için yapmam.
Geçen sefer dediği gibi yaptım gösterdim bak anne tek tepsi dedim aynen dediği cümle şu "böyle birbirine yapışır sekli bozuk olur ki."
Tek kelime etmedim ama büyük bi aydınlanma oldu. Sorun ben de değil.
Genişletmek için tıkla...
Ben bu anlattığınız şeyin örneklerini defalarca yaşadım. Annemin kıskançlığına verdim
 
canım seni çok iyi anlıyorum aynı benim ailem çünkü. hayatımda hiç takdir edilmedim.. hep kıyaslama yaptılar. sorsan en kötü en huysuz evlat bendim. ben sizin aksinize yaramaz çocuktum ama büyüdükçe olgunlaştım. küçük yaşta tesettüre girdim hafız oldum. ailem bunj bile eleştirdi yok Koca karı gibi örtünme öyle yapma. lisede tesettürden çıktım. bu sefer insanlar bana seni soruyor kalp krizi geçiriyorum. atandım onda bile kusur buldular. istifa ettim en kötüsü ben oldum. onlar para konusunda benden kısmadılar sadece
 
30 yasina geldin annenin babanin yaptigi kiyas artik senin meselen degil. Onlarin kendi tatminsizlik sorunudur. Bu yuzden yipratma kendini. Anne babanin kendi istegiyle bundan vazgecmesi gerekir. Taktir edilme icin de boyle.

Ama siz artik anne babanizi olduklari gibi kusurlarini eksiklerini gorerek kabul edebilecek yasa geldiniz. Onlar iyilesemedi ama siz onlarin bu kusurlarini teshis ettiniz bile. O halde artik onlarin kusurlu davranislari sizi eskisi kadar yiratmamali. Kendinizi iyilestirin kabullenin.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

uhtceare
içimi biraz olsun aile konusunda dökmek istedim
Yorumlar
8
Görüntüleme
1K
uhtceare
uhtceare
Sena616
İçimi dökmek istedim sadece , çok doluyum.
2
Yorumlar
28
Görüntüleme
3K
Sena616
Sena616
realist
Aile modelleri
Yorumlar
2
Görüntüleme
1K
Castefella
Castefella
TATOSH
Bakıcı, Kreş, Oyun Ablası Çocuk - Aile - Okul Üçgeninde Yaşanan Sorunlar
Yorumlar
0
Görüntüleme
2K
TATOSH
TATOSH
X