• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

sadece anneler baksın.İçimde hiç annelik duygusu yok

Psikolojik destek almalı mıyım?

  • Ankete Katılan
    184
birkapsubirkapmama .!.:
Ben eşimi çok sevdiğim için onunla evlendim,cocuk için evlenmedim.çocuk ileriki aşamalarda olur elbet diye dusundum ama sonradan bakıs acım değişti.
Genişletmek için tıkla...
Hadi dusuncelerin sonradan degisti tamam. Esini cok seviyorsun ama, bencillik diz boyu. Sadece kendini dusunuyorsun farkinda misin? Ha biz sana, kocan icin kendi tercihlerinden vazgec, cocuk yap demiyoruz. Bunuda yanlis anlama. Ama bu kadar seviyorsan kocani, onun mutluluguicin fedakarlik yapmalisin. O fedakarlik da bosanmak. Kocan icin cocuk yapma. Onun mutlulugu icin ondan ayril bence. Ask bazen buyuk fedakarliklar gerektirebilir. Iste o zaman gercek askdan söz edebiliriz. Sadece kendini dusunmek ask degildir.
 
Anne değilim , evli de değilim. Ama bende sizin gibi düşünüyorum. Gerçekten içimde annelik duygusu yok evlenicem sözlüm var ama hamile kalırsam diye korkuyorum. Yapım gereği çocuk sorumlulugu alamam biliyorum ama bunu baştan konuşmak gerek. Ben konuştum ve rahatım onuda dusuncesı benı beklemek hazır oluncaya kadar. Batan konusmak sart.
 
Bence psikolojik destek falan almanıza gerek yok,gayet normalsin.çevremde böyle arkadaşım çok,hatta ben sizi destekliyorum ne yalan söyleyeyim.Böyle içinde annelik duygusu olmayan insanlar anne oluyor ya asıl ona çıldırıyorum.Bence siz gayet vicdanlı ve bilinçlisiniz,tebrik ederim.Keşke herkes sizin gibi olsa,keşke kimse kocayı elde tutmak için çocukları kullanmasa,keşke herkes çok iyi bir gelecek sağlayabilecekse çocuk yapsa,keşke artık sokaklarda hiç çocuk görmesek,keşke,keşke.Herkes çocuk sahibi olmak zorunda değil.Bu içinizden gelmiyorsa sakın ola yapmayın,çocuğa yazık.Çünkü o kadar büyük bir sorumluluk gibi,sevmeden katlanılacak bir şey değil.
Ama sizde büyük hata görüyorum,o da şu;eşinize evlenmeden önce söylemeliydiniz.Yani en azından çevremdeki arkadaşlarım böyle yaptı sorun çıkmadı.siz nasıl çözersiniz bilemiyorum.zor bir durum gerçekten.
 
birkapsubirkapmama .!.:
Teşekkür ederim arkadasım.eşimden asla boşanmam,cok mutlu bi evliliğim var.sadece böyle bi prüz var hayatımızda.eşim bana üzülğyor psikolojim bozuk diye,ben se ona üZülüyorum cocuk istiyor ve yapmıyorum diye.sadece anneliği istememem normal mi anormal mi öğrenmek istedim,ama anladığım kadarıyla normal bi duyguymus.ya da anlayamadıgım şekilde anormal.karıstım iyice.
Çocuk olunca hayatım alt üst olacakmış gibi geliyor.hatta dün bu konuyu açtığımdan beri uyuyamadım bile.sizler yazdıkca ben düşündüm ve yine uykularım kaçtı.şuan miğdem bile titriyor
Genişletmek için tıkla...
aklın karışık cidden senin.
eşinin aşırı bir isteği var bebek sahibi olma konusunda.
bu durumda nereye kadar evde huzurunuz devam edebilir ki.
daha önceki mesajımda da yazdım gerçi de.
birinizden biri isteğinden feragat etmedikçe nasıl çıkacaksınız bu işin içinden.
ve tahminimce sen eşinden bekliyosun bunu.
seni anlasın ve kapatsın konuyu diyosun.
çocuk sahibi olmak istememen anormal değil insani bir durum.
ancak istememe dışında farklı reaksiyonar gösteriyosun.
ateşin çıkıp yatacak kadar,yumurtalıklarını aldırmayı düşünecek kadar.
bu duygulara normal diyemeyiz.
nedir seni bebek bakımı konusunda bu kadar korkutan çok merak ettim.
klasik gelecek kaygısı,sorumluluğu vs. dışında.
çünkü o endişeler bende de varben üç çocuk annesiyim.ikizlerim bebek henüz:))
yani bebek bakımı konusunda pek çoğunuzdan daha ağır bir yüküm var.
o sebeple en çok nesinden endişe duyuyorsun yazabilirmisin.
bilemiyorum derinde bazı sebepler var sanırım.bu denli şiddetli korkular yaşamanın.
 
ben de 10 tane doğurmak istiyorum. çocuk nasıl sevilmez istenmez? ama anne olmadan önce ben de istemiyordum bebek çocuk viyak viyak. hiç sevmezdim. ama evladımı aldım kollarıma. havai fişekler patladı o an. nasıl değiştim. şimdi kimse tutmasın beni 10000 tane bebetom olsun istiyorum. tabi sezeryan oldum en fazla 3 tane yapabilirim ve maddi mavevi bakabilirim. tek sorun benim eşim de bu kadar çok çocuk istemiyor. 3ün nesi çoksa.
 
Öncelikle neden evlendin diyenler, sadece çocuk için mi evleniliyor? Eğer sadece çocuk için evlendiyseniz sizin psikolojik yardıma ihtiyacınız var o zaman..
Çocuk istememek bana hiç garip gelmiyor. Her kadın anne olmak zorunda değil, her erkek de baba.. Ben de çocukları severim ama aşırı değil. İleride Allah nasip ederse çocuğum olmasını isterim ama olmazsa da dert edecek bir insan değilim. En azından şimdiki duygularım bu yönde..
 
umuts76 .!.:
aklın karışık cidden senin.
eşinin aşırı bir isteği var bebek sahibi olma konusunda.
bu durumda nereye kadar evde huzurunuz devam edebilir ki.
daha önceki mesajımda da yazdım gerçi de.
birinizden biri isteğinden feragat etmedikçe nasıl çıkacaksınız bu işin içinden.
ve tahminimce sen eşinden bekliyosun bunu.
seni anlasın ve kapatsın konuyu diyosun.
çocuk sahibi olmak istememen anormal değil insani bir durum.
ancak istememe dışında farklı reaksiyonar gösteriyosun.
ateşin çıkıp yatacak kadar,yumurtalıklarını aldırmayı düşünecek kadar.
bu duygulara normal diyemeyiz.
nedir seni bebek bakımı konusunda bu kadar korkutan çok merak ettim.
klasik gelecek kaygısı,sorumluluğu vs. dışında.
çünkü o endişeler bende de varben üç çocuk annesiyim.ikizlerim bebek henüz:))
yani bebek bakımı konusunda pek çoğunuzdan daha ağır bir yüküm var.
o sebeple en çok nesinden endişe duyuyorsun yazabilirmisin.
bilemiyorum derinde bazı sebepler var sanırım.bu denli şiddetli korkular yaşamanın.
Genişletmek için tıkla...
Arkadaşa sormuşsunuz ama o gelip cevap verene kadar bende cevaplayabilir miyim?Arkadaşla aynı durumdayım, bende hiç istemiyorum ama eşim istiyor, üstelik ben 30 u geçtim...neden çocuk istemiyorum tek tek sebepleri söyleyeyim, çocuğum sağlıklı mı doğar, engelli mi olur meçhul, bu işin bi garantisi yok...Onu nasıl doğururum? bunu düşünmek bile kabus benim için...Doğduktan sonra onu büyütmek, hem iş hayatına hem ona yetişebilmek büyük sorumluluk...Ağladığında, hastalandığında, hayatta başarısız ve mutsuz olduğunda kahrolurum, ona kıyamam...Hem dünya hem ülke kötüye giderken, her nesil bir önceki nesilden daha kötüyken, ona nasıl iyi bir ortam ve hayat sunarım bilemiyorum...Kendimi ve eşimi düşünsem belki hemen bir tane çocuk doğuruveririm ama ben asıl doğacak olanı düşünüyorum...Ona manevi ve maddi anlamda yetebilir miyim?istediğim en iyi okullarda okutabilir miyim? Ahlaklı, dürüst, sevgi dolu, hayat dolu, başarılı, mutlu bir birey olarak yetiştirebilir miyim? bunun gibi yüzlerce soru işareti, bilinmezlik varken, aman kader, herkes nasıl doğurup bakıyorsa bende öyle yaparım, hallederim deyip çocuk yapmak bana göre değil, bu kadar cesur değilim malesef...
 
birkapsubirkapmama .!.:
Konumu düzenleyerek Çok sorulan soruları en alt paragrafta cevaplamak istiyorum.

merhaba herkese.arkadaşlar ben 3 yıllık evliyim.eşime ilk görüşte aşık oldum ,aşkım o gündür bugündür de artarak devam ediyor.yani aşkımı çokk seviyorum.çok mutlu bir evliliğimiz var.buraya kadar her şey yolunda.

Ama evlendiğim günden beri korunuyorum,kesinlikle anne olmak istemiyorum.eşim artık üzüntüsünden ağlıyor,her gördüğü bebeğe öpücükler atıp onları sevmeye çalışıyor.bebek bezi reklamlarında bile gözleri doluyor,bizim de bebeğimiz olsun diye bana sarılıyor.inanın bana abartısız her gün bana bebek istediğini,baba olmak istediğini,cocukları çok sevdiğini söylüyor.lütfen sen de anne olmak iste diye beni ikna etmeye calısıyor.ben de üstüme geliyorsun diye kaçıyorum.bazen yemeden içmeden kesiliyorum.benim içimde de çocuklara karşı sevgi var ama sadece uzaktan seviyorum.yani ,öyle sanıyorum ki ömrüm boyunca çocuğum olmasa asla aramam gibime geliyor çünkü hamile kalcam diye aklım çıkıyor.ya hamileysem diye düşündüğümde nefesim kesilecek gibi oluyor.
Hayattaki en büyük korkum anne olmak.çocuğum olmasın diye dualar bile ettiğim oluyor.daha nasıl anlatabilirim bilmiyorum.kısaca bu şekilde özetledim.

Eşim de artık acaba bende psikolojik bazı sorunlar mı var diye düşünmeye başladı.açıkcası eleştiriye çok açık bir insanımdır.olabilir mi acaba diye anne adaylarına ve annelere bunu sormak istedim.belki aramıZda psikolog da vardır bana yol gösterir.
Benim bu durumum normal mi,anormal mi acaba?

Buradan alacağım tepkilere göre uzman psikolog veya psikiyatrdan yardım almayı planlıyorum.

Anne olmayı istememek kötü bir şey mi arkadaşlar? Bu arada yaşım 27

En Çok sorulan sorulara cevabım,
***eşimle cocuk konusunu evlenmeden önce konusmadık.onun bukadar cocuk isteyebileceği ve benİm bukadar istemeyecegimi tahmin etmiyordum.evlendikten sonra cocuklardan tamamen soğudum.okadar istemiyorum ki,biri bana anne olamayacaksın dese dünyaları bana vercek gibime geliyor.

* **durum ciddi olmasa buraya yazmazdım.eşim artık beni bebegi gibi sevmeye basladı.hatta isterseniz alay edin ama BACAKLARINDA SALLAMAYA BİLE KALKIYOR.göğsüne yattıgım zaman "e bebeğim ee eee " ninni gibi olan o şeyleri söyleyip sırtımı sıvazlıyor.o an yüzüne bakabilseniz siz bile üzülürsünüz.daha nasıl anlatabılırım bılmıyorum.resmen cocuk sevgisini bende atmaya calısıyor cok üzülüyorum ona .kalbim acıyor,anne olmak isteyim diye duygusal vıdeolar bıle izliyorum ama tam aksı izledikce hepten nefret ediyorum.

Bu yüzden anormal miyim diye düşünmeye basladım.anormal isem bu durumun üstüne gitmeyi planlıyorum eşim için.

Ayrıca hepinize yürekten teşekkür ederim.
Genişletmek için tıkla...
Bazıları yüce allahıma ağlayarak çocuk sahibi olmak için dua eder, bazılarıda sizin gibi davranır istemez, valla doğurmak için evlenmedim sevdiğim için evlendim ama allahıma şükürler olsun 11aylık kızım var, onu içimde hissettiğim ilk günden bu güne şükür ediyorum. Onun bana gülüşü bi ömre bedel :) bencede çocuk yapmayın siz annelik duygusu kutsal bir histir. Böyle düşünürsünüz rahatınız bozulmasın diye çocuk yapmazsınız yarın birgün kocam beni aldattı diye dert yanarsınız tek sizin düşüncenizle olcak iş değil bu
 
Ya boşanacaksın yada çocuk yapacaksın.fazla seceneğin yok.Evlilik iki kişilik.Onun da senin de mutluluğun önemli.
 
blckndwht .!.:
Arkadaşa sormuşsunuz ama o gelip cevap verene kadar bende cevaplayabilir miyim?Arkadaşla aynı durumdayım, bende hiç istemiyorum ama eşim istiyor, üstelik ben 30 u geçtim...neden çocuk istemiyorum tek tek sebepleri söyleyeyim, çocuğum sağlıklı mı doğar, engelli mi olur meçhul, bu işin bi garantisi yok...Onu nasıl doğururum? bunu düşünmek bile kabus benim için...Doğduktan sonra onu büyütmek, hem iş hayatına hem ona yetişebilmek büyük sorumluluk...Ağladığında, hastalandığında, hayatta başarısız ve mutsuz olduğunda kahrolurum, ona kıyamam...Hem dünya hem ülke kötüye giderken, her nesil bir önceki nesilden daha kötüyken, ona nasıl iyi bir ortam ve hayat sunarım bilemiyorum...Kendimi ve eşimi düşünsem belki hemen bir tane çocuk doğuruveririm ama ben asıl doğacak olanı düşünüyorum...Ona manevi ve maddi anlamda yetebilir miyim?istediğim en iyi okullarda okutabilir miyim? Ahlaklı, dürüst, sevgi dolu, hayat dolu, başarılı, mutlu bir birey olarak yetiştirebilir miyim? bunun gibi yüzlerce soru işareti, bilinmezlik varken, aman kader, herkes nasıl doğurup bakıyorsa bende öyle yaparım, hallederim deyip çocuk yapmak bana göre değil, bu kadar cesur değilim malesef...
Genişletmek için tıkla...
ben konu sahibine daha bireysel endişelerini sormuştum.
okuduysan diğer endişeleri ben de taşıyorum dedim zaten.
ki bunlar anlaşılmayacak endişeler değil.
hepimiz bu toplumdayız ,acı gerçekler hepimiz için geçerli.
ee haliyle üç cocuk annesi olarak fiilen de yaşıyorum tüm boyutlarıyla.
burada mesele kimin ne hissettiği veya hissetmediği değil.
konu sahibinin hisleri ve belli ki altında başkaca sebepler yatıyor.
sen toplumsal kaygılardan vs. bahsederken o kalbim sıkışıyor ateşim çıkıyor yazıyor.
mutluluğum elimden gidecek yazıyor.
bu sebeple bireysel düşüncelerini daha detaylıca anlatmasını rica etmiştim.
daha anlaşılır olacak gibi durumu.
 
Başlık annelik olunca kutsala dokunmuşsunuz ve tüm sayfaları okumadım ama eminim eleştirilmişsinizdir sanki herkes anne olmak zorunda gibi. Annelik kadar abartılan, anlam yüklenen bir kavram daha görmedim. Ülkece abartmaya bayılıyoruz çünkü.

Ben sizde bir tek hata gördüm o da evlenmeden önce bu konuları eşinizle konuşmamanız. Çünkü şu an bencillik ediyorsunuz üzgünüm. Ama anne olmak zorunda değilsiniz evet, mecbur da değilsiniz. Sadece eşiniz bunu bilmeyi hak ediyordu.
 
birkapsubirkapmama .!.:
Ben eşimi çok sevdiğim için onunla evlendim,cocuk için evlenmedim.çocuk ileriki aşamalarda olur elbet diye dusundum ama sonradan bakıs acım değişti.
Genişletmek için tıkla...

Çocuk için evlenmedim diyorsunuz tamam anlıyorum ama belliki eşinizin bu evlilikten beklentisi var.Çocuk özlemi çekiyor.Benim eşimde çok çocuk istiyor.2 senedir çocuğum olmuyor.Türlü türlü tedaviler gördüm.Psikolojim bozuldu bu kısa zamanda.Bırakmak istedim eşimde bırak kendini dinle olmazsa olmaz dedi.Bi kaç ay dinlendikten sonra tekrar tedaviye başladım.Çünkü eşim çok istiyor biliyorum ve bende eşimi çok seviyorum.Ben olması yolunda elimden geleni yapacağım gerisi Allah a kalmış.Tekrar yazıyorum kararınızı yargılamak bana düşmez ama ben sevdiğim adamı sevindirmek isterim şahsen...
 
birkapsubirkapmama .!.:
Teşekkür ederim arkadasım.eşimden asla boşanmam,cok mutlu bi evliliğim var.sadece böyle bi prüz var hayatımızda.eşim bana üzülğyor psikolojim bozuk diye,ben se ona üZülüyorum cocuk istiyor ve yapmıyorum diye.sadece anneliği istememem normal mi anormal mi öğrenmek istedim,ama anladığım kadarıyla normal bi duyguymus.ya da anlayamadıgım şekilde anormal.karıstım iyice.
Çocuk olunca hayatım alt üst olacakmış gibi geliyor.hatta dün bu konuyu açtığımdan beri uyuyamadım bile.sizler yazdıkca ben düşündüm ve yine uykularım kaçtı.şuan miğdem bile titriyor
Genişletmek için tıkla...
senin kararin.. ne zaman hazir hissedersen o zaman yaparsin eşinize bunu belirt bence.. bende diyorum eşim kararımı bana birakti.. sonuçta çocuk istiyorum tabi.. o duyguyu biliyorum.
diyeceksin ki Kocacimm aşkım canim benimm. bak ben ne zaman hazir hissedersem o zaman kalicam hiç merak etme.. şimdilik kendimi hazirlayayim de... ama eşinizin çocuk istemesi normal.. fakat doğuracak büyütecek eşin degil Sensin... kendini hazir hissettiğinde başlamalisin..
burda boşan diyo takmayin.. insan boşanmak için evlenmiyor.. yuva kolay kolay kurulmuyor sen mutlusun. o yeter..
 
birkapsubirkapmama .!.:
Konumu düzenleyerek Çok sorulan soruları en alt paragrafta cevaplamak istiyorum.

merhaba herkese.arkadaşlar ben 3 yıllık evliyim.eşime ilk görüşte aşık oldum ,aşkım o gündür bugündür de artarak devam ediyor.yani aşkımı çokk seviyorum.çok mutlu bir evliliğimiz var.buraya kadar her şey yolunda.

Ama evlendiğim günden beri korunuyorum,kesinlikle anne olmak istemiyorum.eşim artık üzüntüsünden ağlıyor,her gördüğü bebeğe öpücükler atıp onları sevmeye çalışıyor.bebek bezi reklamlarında bile gözleri doluyor,bizim de bebeğimiz olsun diye bana sarılıyor.inanın bana abartısız her gün bana bebek istediğini,baba olmak istediğini,cocukları çok sevdiğini söylüyor.lütfen sen de anne olmak iste diye beni ikna etmeye calısıyor.ben de üstüme geliyorsun diye kaçıyorum.bazen yemeden içmeden kesiliyorum.benim içimde de çocuklara karşı sevgi var ama sadece uzaktan seviyorum.yani ,öyle sanıyorum ki ömrüm boyunca çocuğum olmasa asla aramam gibime geliyor çünkü hamile kalcam diye aklım çıkıyor.ya hamileysem diye düşündüğümde nefesim kesilecek gibi oluyor.
Hayattaki en büyük korkum anne olmak.çocuğum olmasın diye dualar bile ettiğim oluyor.daha nasıl anlatabilirim bilmiyorum.kısaca bu şekilde özetledim.

Eşim de artık acaba bende psikolojik bazı sorunlar mı var diye düşünmeye başladı.açıkcası eleştiriye çok açık bir insanımdır.olabilir mi acaba diye anne adaylarına ve annelere bunu sormak istedim.belki aramıZda psikolog da vardır bana yol gösterir.
Benim bu durumum normal mi,anormal mi acaba?

Buradan alacağım tepkilere göre uzman psikolog veya psikiyatrdan yardım almayı planlıyorum.

Anne olmayı istememek kötü bir şey mi arkadaşlar? Bu arada yaşım 27

En Çok sorulan sorulara cevabım,
***eşimle cocuk konusunu evlenmeden önce konusmadık.onun bukadar cocuk isteyebileceği ve benİm bukadar istemeyecegimi tahmin etmiyordum.evlendikten sonra cocuklardan tamamen soğudum.okadar istemiyorum ki,biri bana anne olamayacaksın dese dünyaları bana vercek gibime geliyor.

* **durum ciddi olmasa buraya yazmazdım.eşim artık beni bebegi gibi sevmeye basladı.hatta isterseniz alay edin ama BACAKLARINDA SALLAMAYA BİLE KALKIYOR.göğsüne yattıgım zaman "e bebeğim ee eee " ninni gibi olan o şeyleri söyleyip sırtımı sıvazlıyor.o an yüzüne bakabilseniz siz bile üzülürsünüz.daha nasıl anlatabılırım bılmıyorum.resmen cocuk sevgisini bende atmaya calısıyor cok üzülüyorum ona .kalbim acıyor,anne olmak isteyim diye duygusal vıdeolar bıle izliyorum ama tam aksı izledikce hepten nefret ediyorum.

Bu yüzden anormal miyim diye düşünmeye basladım.anormal isem bu durumun üstüne gitmeyi planlıyorum eşim için.

Ayrıca hepinize yürekten teşekkür ederim.
Genişletmek için tıkla...


Eşinizin böyle heveslenmesi normal evlendikten belli bir süre sonra insan heves ediyor çocuklara. Siz de çocukları sevmediğinizi ve çocuk istemediğinizi düşünebilirsiniz. Ama hamile kaldığınızda iş değişiyor ben ilk başta bebek istediğim halde iki hafta ağlamıştım nasıl bakcam bu çocuğa diye. İlk defa kalp atışını duyduğunuzda ilk defa insan suiletinde bebeğinizi gördüğünüzde ilk hareketlerini içinizde hissettiğinizde hisleriniz çok farklı oluyor. Onu seviyorsunuz onu her şeyden korumak sakınmak istiyorsunuz onun size muhtaç olduğunu anlıyorsunuz bu sevgi annelik sevgisi o zaman başlıyor. Ben henüz bebeğimi kucağıma almadım ama içimde kıpır kıpır eden canlı nın kucağımda olduğunu hayal etmek bile çok güzel geliyor şu an.

Bir erkeğin sevdiği kadından bebek sahibi olmak istemesinden daha doğal ne olabilir ki. Annelik istediğinizin önüne geçecek başka şeyler var mı merak ettim. Ne bileyim yoğun bir iş hayatı işe gidince kime bırakıcam korkusu gibi.
 
bibibella .!.:
He bu arada sadece anneler yazmışsın kedim var olmamı ki :KK14: sadece doğurmak için mi evleniyoruz :KK57: hiç haberim yoktu o_O
Genişletmek için tıkla...

Başka bir çocuğa zarar gelmemesini istemek bile analıktır. Şefkatle başını okşamak ve dediğiniz gibi kedi, köpek sahiplenmek bir CAN kurtarmak.

İlla çocuk sahibi olmak zorunda değiliz, ama bu bizi çocuk düşmanı zalim varlıklar yapmaz. Ayrıca damızlık da değiliz ne öyle doğurmak için evlenmek :110:
 
İnsan elbette anne olmayı istemek zorunda değil ama sizin durumda psikolojik bir problem de var gibi geldi bende belki bilinç altınızdadır olabilir. En azından durumun normal olup olmadığını anlamak için bir psikoloğa gidebilirsiniz.
 
Ben eşinizin yaptıklarını hâlâ çok garipsiyorum.yıldırma çabası mı nedir?
Sizi ayağında sallamaya çalışmasını hayal ettim yada edemedim.Siz eşsiniz çocuğu değil ki.

Demek ki bebek olsun diye çabalasaydınız ve olmasaydı eşiniz karaları bağlayacak hayata küsecekti.çocuk olmadan da sağlıklı evlilikler sürüyor.

Ayrıca eşiniz sizin istemediğiniz şeyi niye gözünüze sokuyor?Zorla istemek çok saçma en çok siz vakit geçireceksiniz.bu ortak alınacak bir karar.

Hâlâ hamile kal bakışın değişir diyenleri anlayamıyorum.Zaten ondan korkuyor ya.Yaşamadan duygusunu bilemez evet ama bu şekilde kalırsa her durumda "senin yüzünden" gibi sözler çıkacaktır.

Ve ben önceki mesajımı yineliyorum ;

Bence anne olmak Dünya'nın en güzel duygusu değil.
Anne olmak Dünya'nın en güzel duygularından sadece biri...
 
Aynı beni anlatmışsınız. Ama eşiniz sabırlı ve size saygı duyuyor ne güzel, benimki 1 yıl sonra benim düşüncemin bir anlam ifade etmeyeceğini söylüyor.
 
ben de çocuk sahibi olmaktan korkuyorum. işte hamilelikte işi götürebilir miyim. doktor muayeneler. çocuk sağlıklı doğar mı. ona yetebilir miyim güzel bakabilir miyim. büyük sorumluluk. zaten benim farkettiğim sorumluluk sahibi olmayanlar ellerindeki paraya bakmaksızın 7-8 tane doğurup takılıyolar öyle
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.
Back
X