sadece anneler baksın.İçimde hiç annelik duygusu yok

Psikolojik destek almalı mıyım?

  • Ankete Katılan
    184
Benim sağlık problemlerim vardı ve doktora bunun sonucu ne olacak diye sorduğumda doğal yolla hamile kalamazsın demişti. Hissettiğim tek şey rahatlamaydı. Çocuğumun olması düşüncesi bana öyle uzaktı ki. Evlendim o rahatlıkla düzenli korunmadım ve 1 ay sonra hamile kalmışım. Tabi ben 10. haftada farkettim hamileliğimi. Dr kalp atışlarını dinlettikten sonra ondan asla vazgeçemeyeceğimi anladım. Annelik , babalıktan farklı olarak hormonal ve güdüsel bir durum. Ciddi bir psikolojik sorununuz yoksa hormonlar bütün işi yapıyor ve sizi hazırlıyor. Eşimden vazgeçemem onun için doğururum diyorsanız bir uzmana görünün. Destek alın, bir yaşanmışlık mı var onu öğrenin. Sevmeyi bilen bir insansanız- dört ayaklı dostlarımıza yaklaşımınızdan ben bunu çıkardım- hiç korkmayın.
 
carmenares .!.:
son zamanlarda bu tarz konular çok açılıyor
anne olma veya olmama isteğini tartışmayacağım, kişisel tercihtir saygı duyulması gerekir
ama sizin durumunuzda bir sorun var arkadaşlar da yazmış zaten, eşinize haksızlık oluyor gerçekten...

benim bir arkadaşım ikinci evliliğini yaptı, iki eşin de önceki evliliklerden birer çocuğu var. ve arkadaşım daha ikinci eşini tanımadan önce de ikinci bir çocuk isterdi her zaman. evlenmeden önce konuşmuşlar eşi de olumlu bakıyormuş fakat evlendikten sonra iş değişmiş şimdi ne zaman konu açılsa eşi, çocuk istemediğini söyleyip kestirip atıyormuş.
bu davranışı bana çok kırıcı ve acımasız gelmişti, çünkü çocuk sahibi olma/olmama isteği bir uzlaşı işidir.

ayrıca size naçizane tavsiyem, asla kendinizi zorlamayın.
belki eşinizi çok sevdiğiniz ve evliliğinizi bitirmek istemediğiniz için çocuk yapmaya karar verirsiniz ama bu sizi çok yıpratır.
etrafımda gözlemlediğim şey şu: eğer anne adayı beklenmedik bir zamanda hazır olmadan hamile kalınca hem hamileliği stres içinde geçiyor hem de doğduktan sonra bebeği ile bağ kuramıyor. tam böyle durumdaki bir arkadaşım, bebeğine 15 gün sonra alışabildiğini söylemişti. anneliğin zorluklarını göz önüne aldığımızda böyle bir yabancılık anne-çocuk ilişkisi için pek hayırlı olmuyor :KK43:
sizin için en hayırlı çözüm yolunu diliyorum.
Genişletmek için tıkla...
Eşime haksızlık yaptıgımı ben de düşünüyorum.ona cok üzülüyorum.bukadar cok baba olmayı isterken,benim gibi biriyle karsılasması onun kaderi olmamalı diyorum.babalık hakkını elinden alıyorum,o duyguyu yasamasına ızın vermıyorum.her şeyin farkındayım.cok üzülüyorum bu duruma .eşim 3 yıldır beni,ben de 3 yıldır kendimi bekliyorum.videolar izleyip anneliği anlamaya calışıyorum.hatta duygulanıyorum cogu zaman(doğum ve bebek videoları),okadar zorluyorum ki kendimi içimdeki o cocuk korkusu gider mi ,anne olmak ıster mıyım dıye cok zorluyorum.kucagıma bebek alıyorum,ya inanın onlar bile ağlıyor hemenkucagımda.bir türlü olmuyor.annemın yanındayken allahım ınsallah hic cocugum olmaz dedim,beni psikologa goturmeye kalktı.sen böyle değildin ne oldu sana neyin var dıye hala üzülüyor.
 
Annelik duygusu olup olmadigini anne olmadan anliyamzsin cnm bende 27 yasindaym 2 cocugm var birien kkucugum 7 yasinda dunyann en guzel duygusu bunu seni tesfik etmk icin soylemoyorum ama bence senn sorunn esini cok seviyosun cocuk olursa bukadar yakin olamam dusuncesi
 
eşinizin duygusallığı da tartışılmış anlatmadan geçemeyeceğim.
benim eşim öyle çok duygusal romantik bir erkek değildir. hiç ağladığını görmedim mesela. duygularını dışa vurmaz ama gayet güzel hissettirir.
benim de bir kızım var ve babası ile birbirlerine çok düşkünler haliyle...
önemli bir husus; eşim baba sevgisinden mahrum büyümüş hatta her türlü şiddete de maruz kalmış.
eşim bazen kızımızı severken öyle bir yüz ifadesine bürünüyor ki her jesti, mimiği bar bar bağırıyor sevgisini :) hatta çok kanı kaynadığında alnında bir damar belirginleşiyor :KK48:
bu anları yakaladığımda bazen gözlerim doluyor çünkü gerçekten sevdiğinizi insanı mutlu görmek mutlulukların en tatmin edeni...
belki biz kadınız, anaçız hormanlar, 9 ay karında taşımak vs vs. ama erkeklerin evlat sevgisi gerçekten bambaşka oluyor.
 
Anne olursanız bebeğe bakamıcağınızı o sorumluluk duygusu size ağır gelebileceğini düşündüğünüz için mi bebek istemiyorsunuz çünkü ben bebeği doğurup kucağıma alana kadar ben bu doğunca napacam nsıl bakacam erkenmi oldu acaba diye çok düşündüm. Ama kucağıma alıp emzirmeye başlayınca heleki aradan 1 2 hafta geçince annelik duygusunun hayatta ki en güzel şey olduğunu hissediyorsunuz ve hemen ikinciyide yaptım hiç düşünmeden :)
eğer destek almanız gerektiğinizi düşünüyorsanız önce eşinizden başlayın bence (:
 
birkapsubirkapmama .!.:
Değil mi.ben de öyle düşünüyorum.etrafımda sokaklarda başıboş bırakılmış cocuklar,ağızlarında küfürlerle dolasan minicik bedenler görünce bile iyiki çocugum yok diyorum.ama patili çok çocuğum var o ayrı tabi :) bir de köpek kızım var (annemde kalıyor )
Genişletmek için tıkla...
şu msjını gördükten sonra okumayı kestim.ne güzel evde hayvan besliyormuşsun,belki de bana içten kırıldın hayvan dediğim için çünkü onlar senin çocukların...hiç düşündünmü onları sen doğurmadın, gözlerini dişlerini senden ya da eşinden almadılar,karnında onların o minik tekmelerini hissetmedin,kendi sütünden onları beslemedin,sana hiçbir zaman unutamayacağın güzel sevgi sözcükleri söylemediler vs vs...
demem o ki o çocuklarım dediğin hayvanları bu kadar kabullenip sahiplenip seven biri mükemmel bir anne olur.hiç annelik duygusunun oluşmasını bekleme ya hiç oluşmazsa?ama emin ol ki o senden olan parçanı kucağına aldığın anda otomatik olarak annelik duygusuyla dolup taşacak yüreğin.eşine böyle haksızlık ediyorsun bence.
 
birkapsubirkapmama .!.:
Eşime haksızlık yaptıgımı ben de düşünüyorum.ona cok üzülüyorum.bukadar cok baba olmayı isterken,benim gibi biriyle karsılasması onun kaderi olmamalı diyorum.babalık hakkını elinden alıyorum,o duyguyu yasamasına ızın vermıyorum.her şeyin farkındayım.cok üzülüyorum bu duruma .eşim 3 yıldır beni,ben de 3 yıldır kendimi bekliyorum.videolar izleyip anneliği anlamaya calışıyorum.hatta duygulanıyorum cogu zaman(doğum ve bebek videoları),okadar zorluyorum ki kendimi içimdeki o cocuk korkusu gider mi ,anne olmak ıster mıyım dıye cok zorluyorum.kucagıma bebek alıyorum,ya inanın onlar bile ağlıyor hemenkucagımda.bir türlü olmuyor.annemın yanındayken allahım ınsallah hic cocugum olmaz dedim,beni psikologa goturmeye kalktı.sen böyle değildin ne oldu sana neyin var dıye hala üzülüyor.
Genişletmek için tıkla...

bazen bir konuda çok üstümüze gelinirse gerçekten ters tepiyor.
çok strese sokmuşsunuz kendinizi, 3 yıldır ders gibi çalışmışsınız resmen.
psikolog iyi bir çözüm olabilir ama tek başınıza değil, bence eşinizin de ihtiyacı var. bu kadar üstelemesi hiç normal değil. sizi daha da geriletiyor
belki akışına bıraksaydı şu an durumunuz farklı olurdu.
endişelenmeyin daha önünüzde vakit var. bu işi uyum ve ortak paydayla çözmelisiniz. yoksa gerçekten arapsaçına dönecek :(
Allah yardımcınız olsun.
 
carmenares .!.:
eşinizin duygusallığı da tartışılmış anlatmadan geçemeyeceğim.
benim eşim öyle çok duygusal romantik bir erkek değildir. hiç ağladığını görmedim mesela. duygularını dışa vurmaz ama gayet güzel hissettirir.
benim de bir kızım var ve babası ile birbirlerine çok düşkünler haliyle...
önemli bir husus; eşim baba sevgisinden mahrum büyümüş hatta her türlü şiddete de maruz kalmış.
eşim bazen kızımızı severken öyle bir yüz ifadesine bürünüyor ki her jesti, mimiği bar bar bağırıyor sevgisini :) hatta çok kanı kaynadığında alnında bir damar belirginleşiyor :KK48:
bu anları yakaladığımda bazen gözlerim doluyor çünkü gerçekten sevdiğinizi insanı mutlu görmek mutlulukların en tatmin edeni...
belki biz kadınız, anaçız hormanlar, 9 ay karında taşımak vs vs. ama erkeklerin evlat sevgisi gerçekten bambaşka oluyor.
Genişletmek için tıkla...

Eşimin duygusallığını tartısanlara bir şey demek istemiyorum cunku hayatımda tanıdıgım en duygusal en hassas ve en sevgi dolu insan.karşısında göZlerin dolsa,onun senden önce gözleri dolmaya başlar.romantik bi dizi izlerken birden burnunu çeke çeke gözyaşları akar.bugün bir kedi besledim.bugün bir cocuk sevdim diyerek eve mutlu gelen bi insan.bu benim eşimin yapısı.bilmedikleri için böyle yorum yapmalarını normal karşılıyorum.
 
nepertes .!.:
şu msjını gördükten sonra okumayı kestim.ne güzel evde hayvan besliyormuşsun,belki de bana içten kırıldın hayvan dediğim için çünkü onlar senin çocukların...hiç düşündünmü onları sen doğurmadın, gözlerini dişlerini senden ya da eşinden almadılar,karnında onların o minik tekmelerini hissetmedin,kendi sütünden onları beslemedin,sana hiçbir zaman unutamayacağın güzel sevgi sözcükleri söylemediler vs vs...
demem o ki o çocuklarım dediğin hayvanları bu kadar kabullenip sahiplenip seven biri mükemmel bir anne olur.hiç annelik duygusunun oluşmasını bekleme ya hiç oluşmazsa?ama emin ol ki o senden olan parçanı kucağına aldığın anda otomatik olarak annelik duygusuyla dolup taşacak yüreğin.eşine böyle haksızlık ediyorsun bence.
Genişletmek için tıkla...

Evet hayvan denildiği zaman üzülüyorum.asıl hayvanlar geliyor gözümün önüne.patili dostlarımız hepimizin dostu,hepimizin arkadaşı ve hepimizin çocukları bence.sadece benim değil.allah'ın bizlere emanet ettiği sessiz kulları onlar ,öyle değil mi?

Hamile kaldıgımda bebeği kucagıma aldığımda olusur mu o duygu? Bunu nerden öğrenebilirim.yani gercekten var mı öyle bir şey .kucagıma aldığımda oluşur mu

Evet eşime haksızlık ediyorum...farkındayım cok..
 
birkapsubirkapmama .!.:
Hayır ,ondan ayrı yaşamaktansa eşim için anne olabilirim.ama sırf o istiyo diye böyle bi haksızlığı bebege ve kendime yapacak cesareti bulamıyorum kendimde.eşim de 3 yıldır bende annelik hissinin gelişmesini bekliyor.ben de onun üzüntüsünü gözyaşlarını artık görmezden gelemiyorum.o yuzden psikolojik sorunum mu var acaba dıye sızlere sormak ıstedım
Genişletmek için tıkla...

Annelik konusunda kararsızdım, senin kadar kesin red etmedim hiç bir zaman ama olsun da demedim.
İnsan yetiştirmek hep içime dert oldu.
Çocuk büyütmek demiyorum farkindaysan
Çocuk zaten büyüyor. Öyle yada boyle kimse bebek kalmadı. Ama herkes insan oldu mu? Bu bana hep em ağır sorumluluk gibi geldiği için kararsızdım.
Bunu bir kenara koy şimdi.

Hamile oldum, kalp atışı duydum, tekme hissettim, hiç birinde mucizevi bir hissiyat yasamadim. Yasamadikca da bende bir şeyler eksik hissine kapıldım. Bebeğim doğdu ilk 1 2 hafta ' teyzecim benim' diye bile sevdim. Yine eksik hissettim.
Sonra ne mi oldu? Mucize falan olmadı. Emek verdikçe, kıymetli oldu. Emek verdikçe bağlandım. Kokladikca canını canıma kattim. Uykuya çok ihtiyacım varken bile gecelerce onu izledim. Özledim, sevdim.
Şimdi derdim yine insan yetiştirmek. Bütün o acabalar, ben çocuk bakamam endişeleri beni kamcilamis meğer. Daha çok araştırıp daha çok bulmaya itti. Yanlış yapma korkusunu tasidigimdan hep en doğrusunu aradım.
Yani o endişeler, korkular aslında beni daha iyi bir anne yapmakta.

Ama bu sizin kararınız. Istememeniz doğal bir kaygı. Eşinizle evlilik danismanindan yardım alabilirsiniz. Siz de kendiniz hakkında fikir edinirsiniz, eşiniz de baskı yapmaması gerektiğini öğrenir.
 
jinnakata .!.:
Anne olursanız bebeğe bakamıcağınızı o sorumluluk duygusu size ağır gelebileceğini düşündüğünüz için mi bebek istemiyorsunuz çünkü ben bebeği doğurup kucağıma alana kadar ben bu doğunca napacam nsıl bakacam erkenmi oldu acaba diye çok düşündüm. Ama kucağıma alıp emzirmeye başlayınca heleki aradan 1 2 hafta geçince annelik duygusunun hayatta ki en güzel şey olduğunu hissediyorsunuz ve hemen ikinciyide yaptım hiç düşünmeden :)
eğer destek almanız gerektiğinizi düşünüyorsanız önce eşinizden başlayın bence :-)
Genişletmek için tıkla...
Bebege bakamayacağımı ve alışamayacagımı düşünüyorum.erken oldugunu da düşünüyorum.iyi yetiştirememekten,çok yaramaz olmasından bıle korkuyorum.kız mı erkek mi olur diye dusunurken bıle tedirgin oluyorum.ikisinin de aynı ayrı sorumlulukları var gibime geliyor.
 
birkapsubirkapmama .!.:
merhaba herkese.arkadaşlar ben 3 yıllık evliyim.eşime ilk görüşte aşık oldum ,aşkım o gündür bugündür de artarak devam ediyor.yani aşkımı çokk seviyorum.çok mutlu bir evliliğimiz var.buraya kadar her şey yolunda.

Ama evlendiğim günden beri korunuyorum,kesinlikle anne olmak istemiyorum.eşim artık üzüntüsünden ağlıyor,her gördüğü bebeğe öpücükler atıp onları sevmeye çalışıyor.bebek bezi reklamlarında bile gözleri doluyor,bizim de bebeğimiz olsun diye bana sarılıyor.inanın bana abartısız her gün bana bebek istediğini,baba olmak istediğini,cocukları çok sevdiğini söylüyor.lütfen sen de anne olmak iste diye beni ikna etmeye calısıyor.ben de üstüme geliyorsun diye kaçıyorum.bazen yemeden içmeden kesiliyorum.benim içimde de çocuklara karşı sevgi var ama sadece uzaktan seviyorum.yani ,öyle sanıyorum ki ömrüm boyunca çocuğum olmasa asla aramam gibime geliyor çünkü hamile kalcam diye aklım çıkıyor.ya hamileysem diye düşündüğümde nefesim kesilecek gibi oluyor.
Hayattaki en büyük korkum anne olmak.çocuğum olmasın diye dualar bile ettiğim oluyor.daha nasıl anlatabilirim bilmiyorum.kısaca bu şekilde özetledim.

Eşim de artık acaba bende psikolojik bazı sorunlar mı var diye düşünmeye başladı.açıkcası eleştiriye çok açık bir insanımdır.olabilir mi acaba diye anne adaylarına ve annelere bunu sormak istedim.belki aramıZda psikolog da vardır bana yol gösterir.
Benim bu durumum normal mi,anormal mi acaba?

Buradan alacağım tepkilere göre uzman psikolog veya psikiyatrdan yardım almayı planlıyorum.

Anne olmayı istememek kötü bir şey mi arkadaşlar? Bu arada yaşım 27
Genişletmek için tıkla...

Birkaç sorum olacak müsadenizle?

1-Çocukluğunuz nasıl geçti?

2-Anneniz ile ilişkiniz nasıldı?

3-Anne ile babanızın ilişkisi nasıldı?
 
carmenares .!.:
bazen bir konuda çok üstümüze gelinirse gerçekten ters tepiyor.
çok strese sokmuşsunuz kendinizi, 3 yıldır ders gibi çalışmışsınız resmen.
psikolog iyi bir çözüm olabilir ama tek başınıza değil, bence eşinizin de ihtiyacı var. bu kadar üstelemesi hiç normal değil. sizi daha da geriletiyor
belki akışına bıraksaydı şu an durumunuz farklı olurdu.
endişelenmeyin daha önünüzde vakit var. bu işi uyum ve ortak paydayla çözmelisiniz. yoksa gerçekten arapsaçına dönecek :KK43:
Allah yardımcınız olsun.
Genişletmek için tıkla...
Evet psikolojik olarak üstüme geldikçe daha da sıkı ve ciddi korunma yontemleri arastırmaya baslıyorum.kendı halıme bıraktıgı da oluyor ama pek uzun surmuyor.daha vakıt var sizce de değil mi? Ben de öyle dusunuyorum .oyalıyorum yani aslında böyle diyerek.
 
Çocuklarım olmadan önce bende de hıç cocuk sevgısı yokktu dısarda gördugum bebeklerı bıle sevmezdım yanı. Ama hıc ıns cocugum olmaz dıye dua etmedım mesela. Oyle ısteyerek de hamıle kalmadım hamılelıklerımdede karnmda tepinirken bıle oyle cok sempatı duymadım hep bı yuk gıbı agır gelırdı bana. Ama sımdı yuzlerıne bakınca mucıze dıyorum onların sevgısı cok farklı bambaskaaa. Sen ıstemıyorsun dıye esını bundan mahrum bırakmaya ne hakkın olabılır kı?
Hamılelıgı düşününce nefesım kesılıyor demıssın sorumluluklardan mı korkuyorsun vucudun deforme olmasından mı korkuyorsun. Eger kendıne bı acıklama bulamıyorsan psıkologa gıtmen sart bence.
 
birkapsubirkapmama .!.:
Hamile kaldıgımda bebeği kucagıma aldığımda olusur mu o duygu? Bunu nerden öğrenebilirim.yani gercekten var mı öyle bir şey .kucagıma aldığımda oluşur mu
Genişletmek için tıkla...

"anne olmak istemiyorum sizce normal mi?" konularına bu tarz duyguları yazmaktan kaçınıyorum ikna çabası gibi geliyor ama merak etmişsiniz kendi fikrimi ben de paylaşmak isterim.
öncelikle bunun da anneden anneye karakterden karaktere değiştiğini belirtmekle birlikte kendi adıma bağlanma sürecim hamilelikte başladı. üstelik öyle çok da "biyolojik saatim geldi bebeğim olmalı" şeklinde hamile kalmadım. ilk öğrendiğimde sevindim ama sevinçten çok kaygım vardı. birkaç ay erken oldu diye düşünmüştüm.
sadece bir tek şey söyleyeyim. doğum yaptım, kızımın ağlamasını duydum "ne olur yanıma getirin" dediğimi hatırlıyorum. kızımın yüzünü şöyle bir buçuk saniye kadar yüzüme dayadılar (vicdansızlar :KK70:) aradan 3 yıl 3 ay geçmiş ben o anı düşündükçe hala o sıcaklığı o kokuyu sanki şu an gerçekmiş gibi hissediyorum.
anne olmaya kesin karar verirseniz özelden yazın ben diğer kısımları da ballandırayım :KK66:
 
WanttobeGeek1 .!.:
Birkaç sorum olacak müsadenizle?

1-Çocukluğunuz nasıl geçti?

2-Anneniz ile ilişkiniz nasıldı?

3-Anne ile babanızın ilişkisi nasıldı?
Genişletmek için tıkla...

Annemle ve babamla ilişkim kusursuzdu hala da öyle,ikisi de benım hep en yakın arkadasım oldu.hala da öyleler.sıkı fıkı dost gıbıyız.hem annemle hem babamla aramdakı bagı allah herkse nasıp etsın.muhabbetimiz sohbetımız hep imrenilir.

Gencliğim ise annemle babamın ayrılığıyla gecti.belli bi dönem ayrılık yasadılar,yıllar sonra kardesım ve benım ıcın yenıden bır araya geldıler,iyiki gelmişler suan ıkısı de yıne cok mutlu.
 
birkapsubirkapmama .!.:
Evet hayvan denildiği zaman üzülüyorum.asıl hayvanlar geliyor gözümün önüne.patili dostlarımız hepimizin dostu,hepimizin arkadaşı ve hepimizin çocukları bence.sadece benim değil.allah'ın bizlere emanet ettiği sessiz kulları onlar ,öyle değil mi?

Hamile kaldıgımda bebeği kucagıma aldığımda olusur mu o duygu? Bunu nerden öğrenebilirim.yani gercekten var mı öyle bir şey .kucagıma aldığımda oluşur mu

Evet eşime haksızlık ediyorum...farkındayım cok..
Genişletmek için tıkla...
bak canım içinde senin gibi merhamet duygusu olan her insanda bu duygu oluşur.o doğurdukları bebekleri çöpe atan öldürenlerde oluşmamasının nedeni bu...kaldıki ben en geç oluşma zamanını verdim sana.belki karnında hissettiğin ilk kıpırtılarında belki daha sonraki aylarında senin seslerine tepki verdiğinde...karnındayken onu okşamak, sevmek, onunla konuşmak, sabırsızlanmak off ne bileyim içim titredi resmen(11 ayın üstüne tekrar hamile kalasım geldi :KK53: )
ilk çocuğumu kucağıma aldığımda hissettiğim tek duygu özlemdi...insan hiç görmediği birini bu kadar özlermi dedim içimden.hep anlatırlardı ilk görünce çok sevineceksin falan diye ama kimse bu duyguyu söylememişti.değil 9 ay sanki 9 asırdır görmediğim hayattaki en sevdiğim insanı özlemiş gibi sarıldım ona hıçkıra hıçkıra ağlarken..2.çocuğumda da spinal anestezi olduğum için doğum anına şahit oldum.bebek doğunca ağlar ya,ben gayet normal cool bi şekilde beklerken o ağlama sesiyle katıla katıla ağladım.insan ağlaması için bi düşünüp, duygusallaşıp, dolması gerekmezmi.bildiğin saniyesinde hıçkıra hıçkıra ağladım noluyo len dedim sonra kendi kendime.Allah nasip ederse 3.yü de isterim.her seferinde o duygu ilk kez yaşıyormuşcasına oluşacaktır eminim.ama bunu yaşamadan bilemezsin boşuna bu duygunun oluşmasını bekleme,
hatta sana birşey diyim.2 çocuğum arasında 7 yaş var,bu kadar ara vermemin nedenlerinden biri de o hamilelik ve doğum sonrası o bebek kokusu falan o kadar güzel günlerdiki.art arda yapıp ileriki zamanlarda ''keşke şu zamanlarda yapsaymışım bak gördünmü yine yapasım geldi ''dememek içindi :KK48: hadi sen başla çalışmalara,doğurduktan sonra ''bu ne ya hiç hissim yok annelik bu muymuş keşke doğurmasaydım'' diye düşünürsen dava et beni ok ? :KK50:
 
birkapsubirkapmama .!.:
merhaba herkese.arkadaşlar ben 3 yıllık evliyim.eşime ilk görüşte aşık oldum ,aşkım o gündür bugündür de artarak devam ediyor.yani aşkımı çokk seviyorum.çok mutlu bir evliliğimiz var.buraya kadar her şey yolunda.

Ama evlendiğim günden beri korunuyorum,kesinlikle anne olmak istemiyorum.eşim artık üzüntüsünden ağlıyor,her gördüğü bebeğe öpücükler atıp onları sevmeye çalışıyor.bebek bezi reklamlarında bile gözleri doluyor,bizim de bebeğimiz olsun diye bana sarılıyor.inanın bana abartısız her gün bana bebek istediğini,baba olmak istediğini,cocukları çok sevdiğini söylüyor.lütfen sen de anne olmak iste diye beni ikna etmeye calısıyor.ben de üstüme geliyorsun diye kaçıyorum.bazen yemeden içmeden kesiliyorum.benim içimde de çocuklara karşı sevgi var ama sadece uzaktan seviyorum.yani ,öyle sanıyorum ki ömrüm boyunca çocuğum olmasa asla aramam gibime geliyor çünkü hamile kalcam diye aklım çıkıyor.ya hamileysem diye düşündüğümde nefesim kesilecek gibi oluyor.
Hayattaki en büyük korkum anne olmak.çocuğum olmasın diye dualar bile ettiğim oluyor.daha nasıl anlatabilirim bilmiyorum.kısaca bu şekilde özetledim.

Eşim de artık acaba bende psikolojik bazı sorunlar mı var diye düşünmeye başladı.açıkcası eleştiriye çok açık bir insanımdır.olabilir mi acaba diye anne adaylarına ve annelere bunu sormak istedim.belki aramıZda psikolog da vardır bana yol gösterir.
Benim bu durumum normal mi,anormal mi acaba?

Buradan alacağım tepkilere göre uzman psikolog veya psikiyatrdan yardım almayı planlıyorum.

Anne olmayı istememek kötü bir şey mi arkadaşlar? Bu arada yaşım 27
Genişletmek için tıkla...
Evli değilim anne de değilim.. Başkalarının çocuklarını sevmeyebilirsin ama kendi çocuğunu öyle bir seversin ki candan kandan olunca.Ne açıdan istemiyorsun mesela sorumluluk mu zor geliyor doğurmak mı zor geliyor?
 
birkapsubirkapmama .!.:
Evet psikolojik olarak üstüme geldikçe daha da sıkı ve ciddi korunma yontemleri arastırmaya baslıyorum.kendı halıme bıraktıgı da oluyor ama pek uzun surmuyor.daha vakıt var sizce de değil mi? Ben de öyle dusunuyorum .oyalıyorum yani aslında böyle diyerek.
Genişletmek için tıkla...

kesinlikle vakit var lütfen rahat olun "yaş geçiyor" diye düşünüp acele karar vermeyin.
çünkü gerçekten psikolojik anlamda bu kadar tepkiliyken hamile olmak ikinize de zarar verir.
takdir etmek bana düşmez ama hayvan sevgisi olan, hayvanlara bakan besleyen insanların çok yoğun bir merhamet duygusuna sahip olduğunu düşünüyorum. bu kadar karşılıksız koşulsuz bir sevgiyi sürdüren bir insan kendi yavrusunun zarar görmesi fikrine tahammül bile edemez, o yüzden ona bu haksızlığı yapmayacağınıza inanıyorum.
belki de çocuk sahibi olmaktan bu denli korkmanızın altında da bir mükemmeliyetçilik yatıyor, bu konuda psikoloğun çok yardımı dokunabilir.
 
Kesinlikle su durumunda dogurmamalisin eğer dogurursan dogumdan sonra su haline postpartum depresyon eklendigi zaman çok kötü şeyler olabilir normalde kadınlar hayaller kurarak doğuma girer ama sonrasında istese de istemese de bir çok problemle karsilasir o haliyle mücadele eder ama sen anne olmadan zaten korkuyorsun.ama esinde ömür boyu bunu kabullenipte yanında kalmaz onuda bil
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.
Back
X