Bence normal bişey. Ben de öyleydim. Sonra yanlışlıkla hamile kaldım. Yani eşim fark etmiş ama bir kereden bişey olmaz diye düşünmüş. O da daha istemiyordu çok zeki ya öyle düşünmüş. Neyse şimdi demeyeceğim anne olunca çok değişiyor. Tamam kötü bir anne değilim bence çocuğumu çok düşünüyorum ilgileniyorum ama asla dışarda gördüğüm anneler gibi olamıyorum ki ben sizin gibi anne olmak istemeyenlerden değildim 35e doğru olurum nasip olursa diyordum. Yani diğer anneler gibi ayy hiçbi şeye engel değil vs gibi sevgi kelebeği olmadım hiçbir zaman. Annelik içgüdüsü herkeste farklı bence. Yalnız eşiniz istiyormuş. Eğer evlilikten önce ben asla düşünmüyorum dediyseniz eşinize hşç vicdan yapmayın eğer demedi iseniz ya annelik fikrine alışın ya eşinizi bırakın. Bu kadar net. Çünkü evlilikten önce bebek konuşulması gereken şeylerin başında geliyor bence. Yine de şunu söyleyebilirim ne kadar annelik fikrine uzak olunsa da Bebeğinizi hissettiğiniz andan itibaren farklı duygulara giriyorsunuz. Cidden çok zor ama muhteşen bişey. Allah kimseye acısını yaşatmasın