Sadece anlatmak istedim...

EZEL22 .!.:

Burda defalarca umutlu bekleyişlerimi paylaştığım oldu. Her ay yeni umut, yeni hayaller, hüsran sonlar... Tek çocuk olduğumdan mıdır nedir küçüklüğümden beri bi bebek merakım var zaten, annem bikere hamile kalmıştıda öğretmenime kadar herkese söylemiştim sevinip ama düşmüştü bi arife gecesi erkek kardeşim, ne çok ağlamıştım... Çocukken rüyalarımda kapıya bebek bıraktıklarını ve bizim onu alıp baktığımızı görürdüm, annem "artık olmaz kardeşin" dedikçe "evlatlık alalım" falan derdim hatırlıyorum. Kendimi bildim bileli içimde olan bu bebek hasreti yıllar geçtikçe kendi bebeğimi doğurma hevesine döndü.
Evlendik, bebeğimizin olmasını ikimizde çok istedik hiç korunmadık yaklaşık 10 ay oldu. Evlendikten sonra buraya üye olup tüm hamilelik belirtilerini, hamile kalmadan önce ve sonra neler yapılacağını, hamilelerin ay ay gün gün tüm yaşadıklarını ezberledim. Öyleki daha önce regl günlerinin sadece düzenli olduğunu bilen ama takip etmeyen ben her ayımı not almaya beklenmeyen diğer güne kadar zamanı dualarla geçirmeye başladım. Evlendikten 2 ay sonra göğüslerim hiç olmadığı kadar şişmiş dokunulmaz hale gelmiş karnımda acayip sancılar olmuştu ama test negatifti ve rahim dışında miyom olduğunu öğrendim gebeliğe engel olmadığı için ameliyat olmadım ağrılarımda geçti ama bebeğimiz bir türlü olmadı onunla bir ilgisi var mı bilmiyorum. Ayaklarımı duvara dayamak, bel altına yastık koymak, ateş ölçmek, ovulasyon takip etmek, herşeyi yaptım hatta dr takibi olmadan sadece önerisiyle klomen bile kullandım olmadı olmadı olmadı... Eşimin ailesi ikidebir soruyor diye ayağımı kestim, benim ailem "sende bişe yoktur damatta var belkide" dedikçe nefret ettim, çok hızlı bi şekilde çok fazla kilo aldığım için hamile olduğumu zannedenleri dövmek istedim hatta o kadar ki hamile kalan arkadaşlarımı kıskanmaya, kalamayanlarada sevinmeye her ay "umarım o da kalmamıştır" diye kendimi yemeye başladım.
Eşim "olur takma kafana" desede içinden üzülüp belli etmemeye çalışıyor biliyorum, hemen olur zannedip, sorduklarında "istiyoruz" dediğimiz kişiler arkamızdan konuşuyorlar biliyorum, aileler hevesle bekliyorlar, kıskananlar seviniyorlar biliyorum ama olmuyor işte vermiyor allah... Canım o kadar tatlıydıki benim hastane kapısından girdiğim an bayılcak gibi olurdum, ufacık bi yaram bile olsa ağlardım, kan göremezdim, gerdeği bile 2 gün gecikmeli halledebilmiştik ama önümde bol dr.lu bol hastaneli günler beni bekliyor anlıyorum. Tahlilller, muayaneler, belki ameliyat, belki başka koşuşturmalar, belkide sonsuza dek umutsuzluk... Çok korkuyorum! Ne gücüm var bütün bunlara ne durumum nede bunları kolay atlatmamı sağlayacak ailelerimiz. Çok çabuk taktım kafama ve daha 1 sene olmamasına rağmen çöktüm, yedim yedim şiştim, çirkinleştim, saldım herşeyi. Tatile gittik çocuk sayıkladım, yeni bişeyler aldık çocuk sayıkladım. Gezsem tozsam ne önemi varki, kıskanç eltimin oğlunu gözüme gözüme sokup 2.yi düşünüyorum demesini mi unuturum, neden bebek yok diye soranları mı? Nereye gitsem ne yapsam geçer ki bu sıkıntı? Yarım bi kadın olduğumu şimdiden kabullenmiş durumdayım, eşimden beklemiyorum öyle bir sorun ama içten içe de "keşke onda bi sorun olsa" diyorum çünkü benim ailem pek laf söylemez ama onunkiler çok kakarlar kafama.
Hıdırellezde, doğum gününde, her dua da tuttuğumuz dilek aynı, her ay regl belirtilerim başladığında ağlamalarımın sebebi aynı, zaman zaman eşimin abarttığım için kızdığı sorun aynı, değişmedi, değişmeyecek ve allah herşeyi çok gördüğü gibi bunuda görmeye devam edecek. Bu güne kadar hiçbi dileğim kabul olmadı, çok şanssız kullardanım ben, çok gözyaşı döktürmeden hiçbişeyi vermedi allah yada hiç vermedi, versede aldı, hep böyle oldu, sevinmeye korktum hep, çoğuda kursağımda kaldı. Ayakta durabilmemin tek nedeni eşim eğer onuda kaybedersem yıkılırım ve çocuk olmazsa bi yerde patlamasındanda çok korkuyorum.
Bu ay "takmıcam" dedim, "düşünmicem, canım istemeden yapmıcam, zoraki, zevksiz ilişkiyle uğraşmıcam, kendimle ilgilenicem, eşimle ilgilenicem, ayağımı kestiğim eşimin ailesiyle görüşmeye başlıcam, eltime inadına gülümsicem, annesi yüzünden soğuduğum oğlunu sevicem, başka şeylerle uğraşıcam, ovulasyon takibi yok, ateş ölçme yok, gün sayma yok, bacakları duvara dayama yok....." Evimde tadilata başladım, kapılar, döşemeler, boya, vs. bunlarla ilgilendim şansıma tamda ovulasyon günlerimdi ilişkiye girmeyi aksatmadık ki biz normaldede ilişkiye sık giren bi çiftiz ama bu ay daha zevkliydi, daha istekliydi hatta bugüne kadar uğraşamam dediğim pozisyonları bile denedim Bebekten çok, döşeme rengi, kapı modeli düşündüm, para hesabı yaptım. Hiç aklıma gelmedi diyemem geldi elbet hatta takvime bi baktım ovulasyon anlamadan geçmiş sancı bile duymamışım. Ama ne kadar "düşünmicem" desemde bilinç altıma atmaktan başka bişe değil bu, arada canımı bişeyler acıtıyor sebebini bilmezden gelmeye çalışsamda çoookk iyi biliyorum...
Yarın regl günüm. Eskiden 28 günde bir gelen regl, evlendikten sonra 32 güne kadar oynamaya başladı 28-30-32 değişti ay ay son bikaç aydırda 30 günde bir oluyor yarın yine 30.gün. Ve her zamanki belirtilerim başladı işte... Göğüslerim hafif şiş uçları acıyo, Belim ve karnımda hafiften ağrıyo. Aylardır "hamilelik belirtisi" diye neler yaşadım neler... Sık idrara çıkma, kokuya duyarlıklık, erken uyuma isteği, kasıkta sancı, göğüslerde şişme ve damarların görünmesi, başdönmesi, aklıma gelmeyen bi sürü şey... Ama sonuç hep hüsran oldu bu ayda öyle olacak biliyorum. Umutlarım yavaş yavaş tükeniyor halbuki doğal yollarla, bi kerede uğraşmadan üzülmeden bi dileğim kabul olsun istemiştim. Her gün binlerce kadının istemediği halde bile başına gelen, kıydıkları o canı allah bana versin istedim ama olmadı. İkimizinde ailesinde böyle bi sorun yok, sigaramız içkimiz yok, hayatımız düzenli, sağlıklıyız, kötü insanlarda diiliz bize göre ama bunu haketcek bişeyimiz varmış demekki. Ne test aldım bu ay ne dayanamayıp kan testine gittim, yarı alaycı "negatif" yatını yordu artık. Biliyorum hem evli olduğumuz süre hemde yaşım az, daha önümde uzun bi yol var, tabiki hayırlısı olması, sağlıklı olması en önemlisi ama bu kadar isterken neden? Bu kadar istediğim içinmi yoksa?
Karnımda dolgunluk falan yok, göğüslerimin ve karnımın her zamanki regl ağrısı, sık idrara çıkma ve baş dönmeside regle yakın oluyo bende, sivilcelerimde çıktı çirkinleştim, akıntım falanda yok, sinirlerimde bozuk durduk yere gözlerimden yaşlar akmaya başladı ben kendimi durdurmaya çalışsamda gözlerim ağlıyo. Bu ayda olmadı, ne kadar başka şeylerle kendimi oyalasamda olmadı. Tadilat bitsin dr.a gidicez artık başka çaremiz kalmadı bol umutsuz, bol gözyaşlı, bol sıkıntılı günler bizi bekliyo hakkımızda hayırlısı ne diyeyim ya olur yada ölürüm inşallah...

Genişletmek için tıkla...

EZEL22 .!.:

Arkadaşlar tek tek okudum yazdıklarınızı. Allah hamile olanlarınıza hayırlısıyla sağlıklı doğum yapmalarını, benim gibi bekleyenlerede bir an önce anne olmayı nasip etsin inşallah... Dediğiniz gibi daha erken belkide ama şanssızlığıma öyle alışmış biriyimki dr.a gittiğimizde kötü bişe diyeceğinden eminim neredeyse. Şu rahim dışında çıkan myom bile benim yaşımda çok nadir görülen bişeymiş ama beni bulur rahim içinde olmadığına şükür. İnanırmısınız evimde tadilat yapıyorum dedim ya burda heryeri aradım bulamadım istediğim parkeyi sinirimden oturdum ağladım kışın niyetlenmiştik sorun yoktu yaza bıraktık soğukta uğraşmayalım diye tam ben alacağım zaman fabrika yanmış düşünebiliyomusunuz inanmadım internetten baktım gerçekten yanmış ben neye heveslendiysem böyle oldu bişe yapmaya kalksam hep diken üstünde olurum bilirimki burnumdan gelcek. Allah sevdiği kulunu üzermiş derler ya sevme beni allahım yeterki istediklerimi ver sevme razıyım diye çok isyan etmişliğim var çünkü ben allahtan çok şey istemiyorum ne yatlar ne katlar adam gibi bi eş istemiştim çok şükür onu verdi bi şansım budur yani tabi onunlada çok çektik işte halada çekiyoruz ne verdiyse aldı eşimide alır diye çok korkuyorum bebeğide bu kadar çok istemeye korkuyorum verdiği gibi alır diye... Bugün regl günüm ama akşam gelir büyük ihtimal zaten başladı ağrılarım yine yok olsa hissederdim zaten bunada sürünmeden kavuşamayacağım kabullendim artık napim katlanıcam yeterki çok çektirmeden versin yeterki hayırlısını sağlıklısını versin. Eşimin babası çok cahil bi adam tüp bebek falan yaparsak bu çocuk oğlumdanmı bakalım demeye kadar gidebilir ondanda çok korkuyorum neler çektim ve çekiyorum bilseniz 10 ay diilde 10 yıl oldu sanki psikolojim çok bozuldu hayattan soğudum hamile birini görmek istemez oldum, bi bebeğini sevmeye korkar oldum. Dün eşim dışarıda bi arkadaşıyla konuşuyodu adam sordu bebek yokmu diye eşim kısmet dedi bende duyuyorum içerden adam dalga geçti kısmetimi var ya istersen yaparsın yada istemezsen yapmazsın diye o kadar üzüldümki olan olmayanın halini anlayamıyo eşim hiçbişe diyemedi ve bu duruma düşmemizin sebebi büyük ihtimalle benim çokta korkuyorum dr. dr. sürünmekten allah hepimizin yardımcısı olsun kimseyi çocuksuz bırakmasın...

Genişletmek için tıkla...