Dediğiniz gibi güzel olabilirdi, eğer tek sorun birliktelik yaşamak olsaydı. Fakat benim esas canımı sıkan zaten eşimin bana yaklaşmıyor ya da ben yaklaşmak istediğimde karşılık vermek yerine görmezden geliyor oluşu. Sabah ben zorlayacaksam yine bir anlamı kalmıyor.
Bir de şu geliyor aklıma, evlenene kadar ikimiz de çocuk konusunda çok istekliydik, çünkü ikimiz de çok seviyoruz çocukları. Evlendikten sonra da etrafımızda çocuk bekleyen ya da çocuğu olan arkadaşlarımızın sayısı giderek arttı, çocuğu olmayanlar da planlamaya başladılar. tabi doğal olarak bu arkadaşlarımız bize de soruyorlar siz ne zaman düşünüyorsunuz vs şeklinde. Benim de hemen olmasa da 30 yaşıma gelmeden( çok da zamanım kalmadı
) en azından ilk çocuğumuzu doğurmak istediğmi biliyor. ekonomideki sıkıntılar vs derken çocuk konusunda üzerinde hissettiği baskı mı uzaklaştırıyor acaba benden? konuştuğumuzda öyle bir şey yok, zaten dikkat ediyoruz diyor. ama Anlamıyorum, severek evlenen bir adam karısını arzulamaz, görünce heyecanlanmaz, yakınlaşmak istemez mi?
küçük ev aleti gibiyim evin içinde, pişir, süpür, yıka, as, ders çalış, dön başa... haftada bir de malum iş ohh oldu bitti.