Psikolojim, vicdanım ve diğer şeyler.

feliscatus

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.
Üyelik İptali
Kayıtlı Üye
24 Nisan 2020
1.324
4.419
45
Hangimizin ki iyi diyerek satırlarıma başlıyorum İyi geceler hanımlar ben kendisinin de kedileri olan ve tamamen kendi insiyatifi ile sokak çocuklarına yardımcı olan biriyim. Elbette benim yaptığım devede kulak ama ben hep bir can bir nefes dedim bunları yaparken.

Şöyle ki sadakaya da çok inanan biriyim, dindar değilim ama karma, eden bulur, ilahi adalet ne derseniz deyin inanıyorum ve kimseyi özellikle de hayvanları incitmemeye çalışıyorum. Durumlarımızın farkındayım, ekonominin, zamların, açlığın hepsinin farkındayım ama bana göre bu sadaka sadece beslemek değil örneğin bu sıcak günlerde bir kap su koyarak da olur, ya da en azından su kaplarına sigara atmayarak (gerçekten çok zor bir şeyleri korumak bunun yorgunluğunu da yaşıyorum.)

Konuma gelirsek, bu kendi çapımdaki hasta hayvanı kapıp veterinere götürme, süt anneliği, yuvalandırma vs şeylerin haricinde geçen kış terk edilmiş dünyalar pamuğu bir kediyi sığındığı dükkanda beslememle başladı herşey. Birdi iki, üç, on oldular ben de kuru maam fiks ve bazen yaş mama, bazen ciğer, tavuk döner vs. alarak bu çocukları beslemeye başladım. Derken birinin kulağından deri kalktığını gördüm veterinere götürdüm kısırlaştırdım geri saldım beslediğim yere. Bu şekilde şükür vukuatsız devam ederken bir yeni kedi geldi ağzı yüzü sinek içindeydi akıyordu haydi ben onu da yakaladım veterinere. Helali hoş olsun çalışmaya başlamadım ama bir şekilde hallettim Allah verdi rızklarını. Ama sonra insanlar beni gördükçe şurda da kedi var demeye başladı en son da geçen hafta iki gözü de kör bir yavru aldıdım kliniğe. Şimdi yuvalandırmak için uğraşıyorum. Ve bu kedi bahçelerinde olmasına rağmen sadece izlemişler biz elleyemeyiz demişler sadece teramisin sürülse kurtarılırmış dedi veterinerimiz

Of çok uzattım. Ben işe başlıyorum arkadaşlar, elbette 24 saat değil ama ben 2 senedir yatıyorum ve ilk zamanlar çok zorlanacağım, yoğun olacağım. Mamalarımı komşuma verdim o ilgilenecek ki zaten mamalar var sabit yani ben koymasam dahi mamalık var ama benim alışkanlık oldu. Ve ben işe başlayınca bu çocukları bırakıp terk edecekmişim gibi hissediyorum Sanki onları koruyamayacakmışım gibi. Halbuki para kazandıkça onlara daha çok faydam dokunacak ama ben neden böyle manyadım ya çalışmamaktan artı ulta mega fazla vicdanım yüzünden.

Gene kendimi yerken bir anda yazdım buraya, okuyanlara teşekkür ederim.

Elbette gene arada yaş mama vs. veririm zaten eve gelişim max 18:30 e bunun haftasonu da var ama içimde bir hüzün oldu ben bu çocuklara çok bağlandım sanırım
 
Öncelikle işiniz hayırlı olsun çok mutlu oldum sizin adınıza. Bence üzülmeyin dediğiniz gibi sonuçta bir geliriniz olunca onlara daha iyi bakacaksınız. İlk günler elbette özlem olacak ama sonra insan alışıyor.
 
Siz gönül bağı ile sokak hayvanlarına bağlı olduğunuz için az da olsa hepsini görüp başlarını okşayacak vakti yine bulacaksınız zaten elde değil.Ama sağ iyi imkanlar için çalışmak da şart.İşiniz hayırlı olsun.Sokak canlarına sizin gibi koşan besleyen elinden geldiğince tedavi ettirmeye gayret eden biri olarak size canı gönülden teşekkür ederim.İyi ki varsınız
 
Yeni işiniz hayırlı olsun öncelikle.
Ben biraz acımasız gibi durabilirim bunu söylerken ama aynı yollardan geçen/hala aslında aynı şeyleri yapan biri olarak size şunu söylemem gerek, bunun sonu yok.
Özellikle insanlara bak burada da bu kedi köpek var demeye alıştırdığınızda işler daha da kötü bir hal alıyor. Yetişemediğiniz, geç kaldığınız her can için vicdan yükünüz çok artıyor.
Ben şanslıyım kuzenlerimle aynı yerde yaşıyoruz ve ailecek sorumluluk paylaşıyoruz.
Ancak muhakkak kendinize bir çeşit sınır koyabilmeniz gerekiyor. Maddi olur bu sınır veya başka bir şey. Kendinizi de düşünmelisiniz.
Saçtığınız iyilikler umarım hep karşınıza çıkar.
 
Evet ben de buna benzer şeyler söylemeye geldim. Ben de apartmanımızın bahçesinde bakıyordum. 1, 3, 5 derken git gide çoğaldılar. Annem babam ben kardeşim bi kaç komşumuz birleşip masraflarını karşılıyorduk. Rahatsız olan apartman sakinlerini bile susturduk. Ne kavgalar ettim onlar yüzünden hiç pişman da değilim yine olsa yine yaparım. Bu arada rahatsız olanlara hak verecek olan varsa söyleyeyim böyle bi hakları yok. Sokak hayvanlarını beslemek suç değil aksine bundan rahatsız olanları ben şikayet ettim hep. Kamera bile taktırdım zehirleyen vs olmasın diye çok şükür öyle bi vaka da yaşanmadı. Neyse lafı çok uzattım biz baktıkça etraftan duyan yakaladığı kediyi getirmeye başladı. Artık iş çığrından çıkmıştı sokaktan geçen çocuklar bile başka mahallelerde buldukları yavruları yaralıları alıp alıp getiriyorlardı. Çok üzülerek reddetmek zorunda kalmaya başladık. Çünkü bahçedekilere zor yetiyorduk. Şimdi evlendim başka yere taşındım ama aynı hastalık eşime de bulaştı. Yaşadığımız yerde bir dönerci var bu muhiti o sahiplenmiş Allah razı olsun çok güzel ilgileniyor biz de eşimle annemlerin ve kayınvalidemlerin oradakilerle ilgileniyoruz. Ama inanın artık boğazımızdan kısmaya başladığımız zamanlar olmaya başladı. Git gide çoğalıyorlar. Kısırlaştırma ameliyatları bi dünya para olmuş. Belediyeyi arasak kısırlaştırıp geri vermiyorlar başka yerlere bırakıyorlarmış zaten onlara da güvenmiyorum uyutuyor bile olabilirler ispatlayamam ama böyle düşünüyorum. Mama paraları almış başını gitmiş. Evde olanlar ayrı sokaktakiler ayrı. Offf off hiç birinden vazgeçemem. Onlara daha az mama aldığımız zaman sanki kendimiz aç kalmış gibi oluyoruz. Biz her gün gidip beslemiyoruz kardeşime ve kvye mamaları alıp bırakıyoruz onlar belli bir yere döküyor günde 2 kere. Ama gerçekten sonu yok bu işin. Vicdan yükü hepsinden ağır zaten. Nereye gidecek bu işin sonu bilmiyorum. Şu an çocuğumuz yok ama çocuğumuz olursa maalesef sokak canlarından kısmak zorunda kalacağız çok üzülüyorum gerçekten
 

Merhaba teşekkür ederim yorumunuz için ama acımasız değil haklısınız. Ben de istifçi olmak istemiyorum, kliniklere yüzbinlerce borç yapıp hayatımı sürekli üzüntü ile yaşayamam çünkü bir ailem ve dört çok sevdiğim kedim var. Elbette bunu yapanlara bu adanmışlığa çok saygı duyuyorum ama benim psikolojim bunu kaldırmaz.

Bu kör çocuğu bana söylediklerinde içimden ya ona da siz bakıverin dedim ama o gece uyuyamadım o garibanlığı gözümden gitmedi. Ayrıca bu ay kliniğe cebimden aldığım ikinci kedi oldu, diğerini de ben aldım ben ödedim. Şimdi beni görüp bir kedi daha var deseler ne vaktim ne bütçem ne de sabrım yok çünkü insanlara da çok öfkeliyim vurdumduymazlıklarına.

Sanıyorum çalıştığım için bir süre kimselerle de karşılaşmayacağım bu da iyi bir sınır olacak. Teşekkür ederim güzel düşünceleriniz için.
 
Of bu çok zor bişey bende burda kedi bakıyorum döneceğim ve bana alıştı ne yapcak diye devamlı ağlıyorum yavruydu büyüttüm ama ne yapar ne eder diye kendimi yiyorum çok bağlılık hiç iyi bişi değil
 

Allahım bereketinizi arttırsın hep ne güzelsiniz. Evet çok haklısınız sonu yok, bitmiyor ve vicdan azabı oluyor. Bir de ben tekim, eşim çok yoğun çalışıyor ve evde de dört çocuğumuz olduğundan o bir dur demek taraftarı benden daha katı. Sadece yakalama işinde bir komşum yardım ediyor ama maddi taraf hep bende o karışmıyor maddi kısma. E şu an işsizim koca kadın annemden harçlık alıp kocamın kartı patlatıp ödüyorum bana da yazık ben ağrıyan dişimi pas geçtim bu ay sarı çocuğu ödedim ki helal olsun gene öderim. Ama keşke insanlar da biraz yardımcı olsa
 

Alın bırakmayın nolur imkanınız varsa
 

Çok teşekkürler sizler de iyi ki varsınız
Her gün kullanacağım tren durağında kediler buldum bile çantama mama atacağım onlara. Sokak çocuklarımızın da mamalarını komşuma verdim o dolduracak, ben de arada ödüllendireceğim yaş mama vs. ile
 
Kaldırımda çöp kutularının yan tarafında kedilerimizin mama kapları duruyordu kaç kere çalındı hesap edemedim. Kış da gelecek ıslanmasın diye komşum ahşap bir mama istasyonu yaptı üzerini de ıslanmasın diye kalın siyah çöp poşetleriyle kapladık. Ama sürekli üzerine sigara izmariti atıyorlar ben sizden bir şey istemiyorum sadece yapılana zarar vermeyin diye ağlamak istiyorum.
 
Okurken gözlerim doldu Allah sizin gibi insanların sayısını arttırsın . Ben Ankara da yaşıyorum burda bir kaç belediyeyi aradığınızda hayvan ambulansı ile gelip tedavi için götürüyorlar . Bulunduğunuz şehirde bunu araştırabilirsiniz belki vardır. Umarım bir an önce belediyelerin bu yöndeki çalışmaları çokça artar
 
Harika bir şey yapıyorsunuz. İşe başlamanıza da çok sevindim. Kedileri terk etmiyorsunuz. Komşunuz da besleyecekmiş zaten. Veterinerler hafta sonu da açık eğer komşunuz götüremezse siz yine götürebilirsiniz. Ayrıca isterseniz sabahları bir yarım saat erken kalkıp kedileriniz besleyip öyle geçebilirsiniz iş yerine, akşam da geldiğinizde verirsiniz geceleri tok uyurlar.
 
İstanbul Anadolu Yakasındayım ve belediye götürdüğü kediyi asla geri getirmiyor o iyimserliği çok acı şekilde tecrübe ettim ben de kaptığımı kliniğe alıyorum annemlerin belediye müthis ama mesela. İlçeden ilçeye çok değişiyor.
 
Aa hiç bilmiyordum . Bu arada yeni işiniz size mutluluk ve huzur getirsin
 
Yani size yazdıklarımın üzerinden daha 24 saat geçmeden buldum yine bir kedicik. Şimdilik diğer kedilerden ayrı tutuyoruz ama ellerimle besliyorum. Vicdan azabı gibi duruyordu kapının önünde. Annesini arayacağız yarın. Şans dileyin =)
 

Eklentiler

  • IMG20230819141929.jpg
    87,6 KB · Görüntüleme: 50
Ahhh ahh keşke Allah herkesin içine bu sevgiyi versin herkes elini cebine atsa zaten kimse bu kadar zorlanmaz o günleri de görürüz inşallah
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…