4 ya öncesine kadar bir işte çalışıyordum her gün sinir krizi geçirerek geliyordum okadar nefret etmiştim çok şükür ordan kurtuldum sonra kayın valide kayınpeder söylediklerini kafama takmaya başladım e bebekte olmayınca dahada üzülmeye kendi kendimi yemeye basladım sonra kuzenim hamile kaldı ve benim bebeğimin olmadığını bile bile benim yanımda sanki beni kötü hissettirmek için yapılan hareketler.beni bunalıma itti aslında çok sabırlı çok dingin bir insanımdır kıskanma veya bende olmayana fesatlanma huyum hiç olmadı ama şu aşamada akrabalarımın hiç anlayışlı insanlar olmadığını anladım.bu kızın bebeği olmuyor şu bebek konusunu açmayalım diyen bir allah kulu olmadı.çünkü ne kadar hassas bir dönemde olduğumu hepsi görüyordu ama bu kimsenin umrunda değildi.çok kızgınım çok.çalışmamak ta çok bozdu piskolojimi ne bileyim işte eskisi gibi biri değilim artık kimseyi görmek istemiyorum.ama artık silkelenip bu durumdan kurtulmak istiyorum çok şükür kadınlık hormonlarım düzgün.çok az iltihabım varmış şu streside üstümden atabilrsem hem hayatım düzene girer hemde küçük yavrum annesine gelir...inşallah inşallah..