30 Eylül sabah 5de suyum geldiği için axil sezeryana alındım. İkizlerim daha çok küçüktü 24 haftalıklardı. Uyumamı dahi beklemeden ameliyat oldum bağıra bağıra bir kere bile göremedim yavrularımı acil küveze koydular. Oğlum öğlene kadar anca yaşadı kızım 1 gün yaşayıp öldü. Babaları onları alıp götürdü. Yıkadılar gömdüler. Bir kere bile göremedim öpemedim koklayamadım yavrularımı. Ellerim bomboş döndüm hastaneden. Sütüm geliyor ve emzireceğim bebeklerim yok. Acılarım geçmiyor. Karnımda hissettiğim tekmelerini özlüyorum. İkiz beşikleri ikiz bebek kıyafetleri ultroson resimleri hepsini odamdan kaldırmışlar nerede olduklarını bile bilmiyorum. Mezarlarına gitmeye cesartetim bile yok. Bebek sesi duymaya tahamülüm yok. Hamile lafını duymaya tahamülüm yok. Tekrardan nasıl cesaret edeceğimi bilemiyorum. Her gece rüyalarımdan ağlıyarak uyanıyorum. Allahım bizlere sabır versin. Kafamın içi delirirken sakın kalmaya çalışıyorum eşime söz verdim.