Öyle duygu karmaşası yaşıyorum ki, bir yanım beslenmesine, yaşına, yumurtlama gününe falan dikkat etmeden hamile kalanlara hayret ediyor, diğer yanım ise bunda bir hayır olacağını, belki de sağlıklı olan yumurta ve spermin buluşmasını beklediğimizi, ileride doğacak bebeğimizin onun için doğru döneme denk geleceğini söylüyor. Bir yanım, bu ay da olmazsa 2 kere daha yumurta geliştirici hap kullanacaksın, olmadı aşılama, olmadı
tüp bebek çok ihtimal var, çocuksuz kalmayız diyor, diğer yanım adetimin başladığını gördüğünde dünyası yıkılmış gibi ağlıyor.
Üzülmemeye, düşünmemeye çalışmak da yoruyor artık. Geçen gün dertleştiğim bir arkadaşım dedi ki; çocuksuz kalmaktan korkmak o kadar doğal ki, bu duygudan kaçmaya çalışmak da strese sokuyor. Zaten duygusal bir insan olarak üzüntü ve korku yaşamasaydın sosyopat olman lazımdı.
Duygularımız ve hissettiklerimiz sanıyorum normal. (Normal olduğumuzu duymaya ihtiyacım var.)

Burada birlik ve beraberlik içinde olmak da yalnız olmadığımızı, bu süreçleri yaşayan çok insan olduğunu bize yeniden hatırlatıyor.
Uzunca yazmışım, eğer siz de benim gibi hissediyorsanız lütfen daha zamanımız olduğunu, bu devirde desteksiz gebe kalma oranlarının düştüğünü, anormal veya eksik olmadığımızı ve bunun normal bir süreç olduğunu unutmayın.
Sizi tanımasam da, görmesem de sevgiyle ve umutla sarılıyorum kızkardeşlerim

