Kusura bakmayın arkadaşlar hemen karşılık yazamadım.Ben 28. haftada kanama geçirdim,özel hastaneye gidiyordum,doktor bana hemen doğum hastanesine git dedi,çünkü o hastanede yoğun bakım ünitesi yoktu.3 gün hastanede yattım,oradaki doktor plasentan yanda dedi,taburcu olunca doğum evinin bir doktoruna gittim,dinlen falan dedi,sadece magnezyum ve vitamin verdi,acil bir şey olursa ara telim her zaman açık dedi,ama nerde...Evde 15 gün sadece tuvalete kalktım,yemeği bile yatarak yedim.Son iki gece adet sancısı gibi sancı çektim,ara ara şiddetli oluyordu,karnım sertleşiyordu,bir yere toplanıyordu zaman zaman.Doktora ulaşamadım bir türlü,sonunda açtı nihayet,normaldir o ağrılar hastaneye gitmene gerek yok dedi,başından savdı bir nevi,tatildeymiş zaten,ben sonunda onu dinlemeyip gittim,akşam 9 gibi falan,serum taktılar,ilaç falan verdiler,ama ağrılarım dinmedi,12 gibi normal doğum yaptım.Gittiğim doktor kesinlikler sezeryan olacaksın demişti ama ne desem de normal doğurdum.Normal doğurabilirmişim...Oradaki ebeler plasentan yanda değilmiş erken ayrılmış dedi.O gece hayatımın en berbat gecesiydi,doğum yapacağım aklımın ucundan bile geçmezdi,rüya gibiydi sanki.Kızımı ilk gördüğüm anı hayatta unutamam,hissettiğim şeyleri ifade etmem imkansız.Kendimi çok suçladım,çok ağladım ama nafile,herşey bitmişti.Kızım 28 gün kaldı hastanede 1454gr 43cm doğdu.Solunum cihazına bağlanmadı çok şükür,1800le taburcu oldu.19 mayısta 1 yaşında olacak.Sağlığı iyi çok şükür,ama yaşadığım şeyler beni çok yıprattı.Psikolojim alt üst oldu. Prematüre annesi olmak çok zor.ınşallah sizler bizim yaşadıklarımızı yaşamaz da zamanında alırsınız kucağınıza bebişlerinizi...