Selam kızlar, bu hafta yine doktorumuza gittik, NST ye girdik kızımla, pelvik muayenemizi olduk. Sancı çıkmadı hiç, vücudumuz normal doğuma uygunmuş, doktorumuz "herşey yolunda, çok rahat bir doğumun olacak" dedi, bakalım, inşallah öyle olur. Aksi birşey olmazsa normal doğum yapacağız, yaşasın :) :) :) Bundan sonra haftada bir kontrole çağırıyor doktorumuz. Bu arada NST memorialda oldukça pahalıymış, normal fiyatı 239 TL. idi sanırım, Allahtan koç allianz çok fazla indirim sağlıyor memorialda, indirimli haliyle 32 TL. verdim.
Bu arada size yolculuk maceramı anlatayım da memleket ne hale gelmiş deyin. Aslında cumartesi yani bugün gidecektik doktora, eşimin işi çıkınca ben perşembe gideyim dedim. Perşembe günü saat 10 da doktorda randevu aldım.Perşembe sabahı erkenden kalktım, saat 8:30 da güneşliden mecidiyeköy otobüsü bekliyorum, normalde 5 dk. da bir gelirdi. O gün trafik sorunu varmış 1 saat otobüs bekledim, beklerken durakta bir teyze ile tanıştım kemik erimesi varmış, vücudu platin doluymuş, 30-40 tane. Neyse 1 saat sonunda otobüs geldi (tabii hastaneye geç kaldım otomatik olarak). Biz 2. durakta bekliyorduk, hep boş olurdu otobüs, ama geç kaldığı için tıka basa dolu. Neyse otobüse bindik bir adam Allah rağzı olsun yer verdi bana, ben de yanımdaki teyzeye siz oturun dedim, kabul etmedi, olur mu kızım sen otur, karnın burnunda dedi, ben de oturdum, teyzenin elindeki poşeti aldım en azından onu tuttum. 2-3 durak sonra otobüse yaşlı bir amca ve karısı bindi. Teyze, Allah rızası için kocama yer verin, yürüyemiyor dedi, amca bastonlu ve yaşlı. Bir Allah'ın kulu yer vermedi ve oturanlar hep benle yaşıt, sinir krizi geçirdim, birşey diyeceğim birisine yer verin diye, sanane diyecekler, sonra kavga falan ederim, gerilirim diye birşey demedim. Ama teyze yer istemeye devam etti, dayanamadım kalktım yer verdim, otobüste ayakta duracak yer çok az, o kadar kalabalık. Elimde de hem kendi çantam hem de duraktaki teyzenin çantası var. Ayaktaki teyzeler ayaklandı, karnı burnunda kadın kalkıp yer veriyor, hepiniz oturuyorsunuz, yazıklar olsun falan filan.... Ben de onlara boşverin, ben hasta değilim, birşey olmaz diyorum. 2-3 durak elimde teyzenin poşetiyle kaldım, sonra baktım tutunamıyorum, poşeti elden ele teyzeye uzattırdım. Teyze bana kızdı, kızım sen deli misin, hep kalkıp yer veriyorsun hem de benim poşetimi mi taşıyorsun diyor. Tabii ben sinir krizi geçiriyordum, kalkıp bir insan nasıl amcaya yer vermez diye, hem de yürüyemiyor, yaşlı, hasta... Neyse, sonra otobüsteki kadınlar beni kenara çekti, etrafıma etten duvar ördüler, birşey olur çarparsam onlara çarpayım diye. 1 saat ayakta bu şekilde mecidiyeköye gittim, oradan her zamanki gibi taksiyle hastaneye. Bu arada ne yer verdiğim amca ne de eşi olan teyze bir teşekkür bile etmedi. Sonuç: İnsan olmaktan utandığım bir otobüs macerası yaşadım ve bu ülkede yaşadığıma bir kez daha pişman oldum. Akşam eşime anlatırken bile sinirlendim, gözlerim doldu, saydırıp durdum :)
Bu arada Asud'cuğum kadın doğum katının yenilenmesi bitmiş, 3. kata taşınmışlar.