o bahsettiginiz iki sebepten pimpirikli diyeceklerini sanmiyorum. yani uyku saati ve hastalik durumu.. ki hastalik durumunda gorusmek istememeniz anlasilabilir bence.
bu konuda ben de cocugu olmayan tarafim. uzun bir sure sabrettikten sonra cocugu olan bir kac arkadasla gorusmeyi kesmeye karar verdim. sebeplerimi sayayim belki size fikir verir. oturduklari zaman surekli ama surekli cocuk, kaka, bez, dis cikarma muhabbeti yapiyorlar. yedi saat oturmusuz bir gun piknikte.. ne konustuk diye bakiyorum sadece cocuk. ortamda ben de varim. dahasi sizin hayatta hicbir seyiniz yok mu? cocuktan once ne yapiyordunuz, bir hic miydiniz?
diger bir sebep pratik olmamalari hazirlanip cikamamalari. zamaninda gelmemekle kalsalar yine iyi cogu zaman sudan sebeplerle iptal ediyorlar. oyleki bu gecikmeler bir bucuk saat.. ne evime cagirdigimda ne disarida plan yaptigimda zamaninda gelmezler. oyle 15 dk vs degil. davet ettigin saate gore cay yapsan kararir, ikramliklarin sogur, tadi kacar.. ayni sebepten evlerine cagirmak veya disariya cagirmak da buyuk problem bu tip insanlar icin. cunku pratik degil. plan yapmayi anne de istemiyor cunku hazirlanip cikamayacak on saat.. ve bu tip insanlari devasa bebek cantalarindan taniyabilirsiniz. ne olur ne olmaz diye yanlarinda ucer beser gerekli olmayan seyler bile tasirlar. bu da onlara kulfet.
cocuk bakim meselesini cok buyutmeleri de bunaltti beni.. tekrar tekrar bez degistirmeleri, kiyafet degistirmeleri, cocuk rahat rahat oturup oynarken derdi varmis gibi surekli ilgilenmeleri.. kucaktan indirmemeleri, cocugu ozgur birakmamalari karsidan beni bunaltti.. cocugu kendi haline birakmiyorlar. inanirmisiniz hasta olmasin diye saglikli cocuga surup icireni bile gordum pimpiriklilikten..
bir diger sebebi anne olmadigim icin anlamiyor olabilirim. cocugumun uyku saati, cocugun mama saati, aman dis cikariyor gelmeyelim cikmayalim.. turk insani cok fazla cocuk odakli yasiyor. cocuk dogunca annenin hayati bitiyor. anne olmamama ragmen suradan kiyaslayabilirim; yurt disinda yasiyorum. baska bir konuda daha yazmistim. luks restaurantlarda hep bebekli aileler. cocugun onune parcalayip koymus pizzayi. o kendi yiyor. anne baba muhabbette.. sarap esliginde sakin sakin.. nerede bagiran kendini yere atan bir cocuk gorsek, markette, havaalaninda yuzde doksan bes turk.. yuzde bes de arap yada latin kokenli.. bu tezim hic sasmadi..
her bahanelerinin cocuk olmasi da bayiyor beni. bulusmayacaksak cocuk sebep.. kitap okuyamiyorum cocuk var.. esimle ozel zamanimiz yok cocuk var..
basta ben de baya sakaya sardim onlarin cocuklu olmasini kuzeniniz gibi. yuzlerine dedim yakinda sizinle gorusmeyecegim, bekar veya cocuksuzlarla gorusecegim diye..
en sonunda gorusmeyi kestim ohh bir rahatladim.. ayda yilda bir eserse gorusuyorum kus gibi kesmedim tamamen.
bir sebep daha geldi aklıma. Bir tanesi yanımızdayken çocuğunu çok fazla seviyor. O kadar seviyor ki sanki ayrılmışlar da hafta sonu almış özlemiş çocuğunu seviyor dersin. Öper öper öper.. doyamaz.. fotoğrafını çeker videosunu çeker. Bunları muhabbetin ortasında yapar. Sana bir şey sorar cevabını almadan döner çocuğuyla konuşur bebek sesi yaparak sever onu.. o kadar abarttılar ki artık incinmeye başladım. Ben istememe rağmen henüz anne olamadım. Bu derece düşüncesizlik, buldumcuk olmak beni sıktı.
) ama benim yasam tarzim hayatimin bir parcasi olsan benim bir parcam olan cocugum oncelik. 
