Merhaba ativan kullanmanız dikkatimi çekti bana da doktorum ilk 1 ay kullandirdi çok iyi bir ilacti gerçekten insanı yumuşacık yapıyor ama bıraktırdı tabi sonradan siz ne kadar süre kullanmistinizÖncelikle çok geçmiş olsun. Benim hikayem de biraz benzer. 2018 nisanda griple başlayan, alerjik bronşitle devam eden sonra bronşlarda sinir sıkışmasına dönüşen ve akabinde panik atağa çeviren sürecim oldu. Bronşit olduğumu öğrendiğimde hastaneye yattım. 5. gün öksürük krizleri gelmeye başladı. İlk krizimde camı açıp hava almak istedim. Hastanenin camı 2 parmak açılıyordu ve 4. kattaydım. Panikledim heralde o anda. Değişik bi öksürüktü. Astım krizi gibi. Bahçeye indim hızlıca. 4 kat bana 24 kat gibi geldi. Öksürdükçe nefes alamadım. Nefes alamadıkça öldüğümü düşündüm. Ertesi gün bir daha aynı kriz yaşandı. Hava makinesine bağladılar. Bahçeye inmek istedim böylesi daha doğru tedavi için dediler. Daha kötü oldum. Kriz günde 2 kere gelmeye başladı. İki üç gün sonra kendi isteğimle hastaneden ayrıldım. Ünlü bir profesöre gittim. Göğüs hastalıkları için. Ciddi bronşit geçirdiğimi söyledi. İlaçlarımı değiştirdi eve gönderdi. Krizler günde 3 e çıktı. Tekrar gittim doktora. Tam sıra bekliyorken kriz geldi. Hemen beni odaya aldı. Bronşlarda sinir sıkışması bu ama nefes alıyorsun sen dedi. Alamıyorum nefes dedim. Sende panik atak başlamış hemen bir psikiyatriye git dedi. Hemen randevu aldım ve gittim. Günde 1 tane prozac, 3 kere yarım 1 mg ativan, akşamları uyumadan seraquel (yanlış hatırlamıyorsam) verdi. Tam çıkarken bana yine kriz geldi. O anda bana ativan verdiler. Dil altı gibi bir şey. Hemen eridi zaten ağzımda. 10 dk ya yumuşamıştım. Kırmızı reçeteli ve tehlikeli bir ilaç. Asla kafanıza göre almayın. 1 hafta geçti. Kriz geldiğinde ativan alıyordum. Ama krizlerde azalma olmadı. Prozac 2 ye çıkardı. İkinci haftaydı sanırım. Yazlığa gitmek istedim. Sebebi de şu; söylemeyi unuttum. Bu süreçlerde asla camı açık olmayan bir şeylerde duramıyordum. Tünel asansör metrobüs otobüs gibi kapalı alanlara giremiyordum. O sırada öğrenciydim hatta. 1 tane sınavım -1 katta pencere yok diye sınavıma girememiştim. Neyse yazlığa gittim. Deniz kenarında sakin bahçeli bir yazlığımız var. Üçüncü haftanın sonunda biraz iyileştiğimi hissediyordum. Ama bu sefer hayatı sorgulamaya başladım. Neden bunlar benim başıma geldi. Ne yaşıyorum ben şuan. Bana neler oluyor. Harika bir hayatım vardı. Aynı sizin gibi ülke ülke geziyordum. Harika bir erkek arkadaşım vardı. Bir elim yağda bir elim baldaydı açıkçası. Bir anda hastalıklar ilaçlar kortizon. 55 kilodan 90 kiloya çıktım. Neden böyle oldu diye diye kendimi daha da yıprattım. Düzenli doktora devam bu süreçte. Sebep bulunmaya çalışıyoruz. Bir anda hayatım alt üst oldu. Yazlık bana çok iyi geldi ama. Açık havada her gün yürüyüş yaptım. Beni üzebilecek her şeyden herkesten uzak durdum. Hayata bakışım değişti. Zamanla ilaçlar işe yaradı. Krizler geçmeye başladı. Sonra doktor derine ine ine sorunu buldu. Babam ve okulum ile alakalıymış. İki sorunumu da hallettim. Okuldan mezun oldum. Evlendim ve babamdan ayrıldım. Ve sonra iyileştim. 2019 sonu gibi tüm ilaçlarımı bıraktırdı doktor. Çok çok iyi bir doktorum vardı. Krizler tamamen iyileştikten sonra 3 kere tekrarladı. İlki babamla ciddi bir kavga ettiğimde. İkincisi covid olduğumda. Baya ağır geçirmiştim. Üçüncüsü de elektronik sigara denemiştim. Alerji yaptı. Bunun dışında hiç olmadı. Şuan gerçekten çok iyiyim. Hatta eskiden bile daha iyiyim. Size tavsiyem doktorların verdiği ilaçları kesinlikle düzenli takip edin. Doktor bırakmadığı sürece bırakmayın. Doktor vermediği sürece farklı bir ilaç kullanmayın. Çünkü çoğu ilaç birbirini tetikliyor ve etkilerini azaltıyor. Hatta ters tepebiliyor. Size iyi gelen şeyler yapın. Temiz havada yürüyüş yapmak bence aşırı iyi geliyor. Orman ya da deniz kenarı özellikle. Sizi üzebilecek her şeyden uzak durun. Kendinize iyi bir doktor bulun ve düzenli takip edin. Ve en önemlisi sabırlı olun. Sizi çok iyi anlıyorum. Ama her şey yoluna girecek, inanın. Tekrardan çok geçmiş olsun.
Benim durumum biraz ciddiydi. Nefes alamadığımı zannedip kendimi camdan atmaya çalışmıştım. O yüzden durumlarımız farklı olabilir. Ben ilk başlarda 1 mg yarım tablet ile başlayıp sonrasında 1 mg kullandım. 1. ayın sonuydu sanırım, 2 mg kullanmaya başladım. Yaklaşık 1 sene kadar kullandım ama 6 aydan sonra doktorum sadece kriz anında kullan demişti. Bende öyle yaptım ve zaten az kriz yaşadığım için bazen haftada 1-2 kullanıyordum.Merhaba ativan kullanmanız dikkatimi çekti bana da doktorum ilk 1 ay kullandirdi çok iyi bir ilacti gerçekten insanı yumuşacık yapıyor ama bıraktırdı tabi sonradan siz ne kadar süre kullanmistiniz
ben panik atak yaşayıp atlatmış biriyim. pandemiden hemen önce bitmişti tedavim. o dönemden beri bir kez bile atak yaşamadım. çünkü korkmuyorum, bundan kaygı duymuyorum. terapilerle aslında ne kadar basit birşey olduğunu öğrendim. eski hayatıma döndüm. daha önce ne yapıyorsam aynılarını hatta fazlasını yapabiliyorum. sakın endişe etmeyin. tabi terapilerinize terapistinize bağlı atlatmanız ama atlatabilen bir örneğim ben. demek ki oluyor. ilaç da kullandım terapi de aldım. ilaç beni durdurmamıştı ataklar devam ediyordu. doğru terapiyi aldığımda ataklar son buldu. bence panik atak tamamen düşüncelerle ilgili. ben aşırı korkardım, hep panik yapardım çocuğu okula götürmekten korkardım dışarı çıkınca atak olursa ne yaparım diye. kalp çarpıntılarım vardı kalp krizi diye acillere kaç kez gittim sayamadım. hepsi geçiyor bitiyor. doğru doktordan doğru terapiyle herşeyi atlatabiliyorsunuz. düşüncelerinizi değiştirebilecek doktor lazım. ben bunu üçüncü doktorda bulabildim. doğru terapi de çok önemli. doğru terapiyi doğru uygulamak en değerli şey bence. bu koşullarla hayatınıza geri dönebiliyorsunuz. umutlu olun. ben yapabildiysem siz neden yapamayasınızMerhaba hanımlar,
Öncelikle benimle aynı durumda olan pek çok kişi olduğunu görüyorum bu nedenle sizlerin tecrübelerinden faydalanmak isterim. Ben 30 yaşında evli bir kadın üniversite mezunuyum mesleğim var ancak 2 aydır iş değiştirmek istediğim için çalışmıyorum evdeyim. Son 3 senedir de panik bozukluk ile mücadele ediyorum hem psikiyatr hem de psikolog takibindeyim.
Bu rahatsızlığa yakalanmadan önce son derece neşeli, sosyal, kendi çabımda cesur bir insandım. Tek başıma yurtdışını gezdim, yalnızlıktan hiç korkmazdım, küçük şeyerden mutlu olurdum, çok fazla ilgi alanım vardı ve özellikle sağlıkla ilgili hiçbir kaygım yoktu (şu an sağlık anksiyetesini çok yoğun yaşıyorum). bir yakınımın ciddi bir sağlık problemi yaşaması, iş ve özel hayatımda üst üste gelen darbeler nedeniyle panik bozukluğa yakalandım ve hemen tedaviye başladım. çok şükür tedavi ile eski halime göre çok iyiyim (eskiden her gece neredeyse acildeydim, ataklarım çok zorlu geçerdi ancak hala yalnız kalmakla ilgili korkularım var). bu süreçte psikiyatırım ilaçlarımın dozunu da oldukça azalttı bazı ilaçlarımı da bıraktırdı 3 senelik bir tedavi sonucu. Olay artık biraz bazı şeyler senin elindeye geldi anlayacağınız. ben de artık ilaçların esiri olmaktan yoruldum (yanlış anlamayın ilaç tedavisi tabii ki çoğu durumda gerekli ancak bende ilaçlar olmadan asla iyi olamayacağım algısı çok yerleşti).
Eskiden yapabildiğim cesaret edebildiğim şeylere çok özlem duyuyorum ancak sanki hiç eskisi gibi olmayacağım gibi hissediyorum. Eski neşem de kalmadı maalesef, eskiden kitap okumaktan belgesel, dizi izlemekten çok keyif alırdım ama sanki artık hiçbirine odaklanamıyorum odaklansam da keyif alamıyorum. Çoğu şey artık keyif vermiyor, insanlarla olan sohbetlerime bile yansıdı bu durum. Eskisine göre daha kaygılı olduğum için pek çok şeyden de kendimi geri tutuyorum. Panik atak yaşayanlar beni anlar, gittiğiniz bir yerin, yediğiniz bir yemeğin bile bazen atak tetiklemesinden korkarsınız ve o şeylerden uzak durursunuz. Kafamda sürekli arka planda şu an bir şeylerin yolunda gitmediği hissi var atamıyorum.
aranızda tamamen panik ataktan önceki hayatına dönebilenler var mı? varsa nasıl yaptınız?
Şimdi nasılsınız devam ettiğiniz bir ilaç var miBenim durumum biraz ciddiydi. Nefes alamadığımı zannedip kendimi camdan atmaya çalışmıştım. O yüzden durumlarımız farklı olabilir. Ben ilk başlarda 1 mg yarım tablet ile başlayıp sonrasında 1 mg kullandım. 1. ayın sonuydu sanırım, 2 mg kullanmaya başladım. Yaklaşık 1 sene kadar kullandım ama 6 aydan sonra doktorum sadece kriz anında kullan demişti. Bende öyle yaptım ve zaten az kriz yaşadığım için bazen haftada 1-2 kullanıyordum.
Hayır kesinlikle yok 2020’den beri sakinleştirici ya da o tars hiç ilaç kullanmadım. İlaçlarım tamamen bittikten sonra yanımda ativan taşıdım iki üç ay. Hiç kullanmadım ihtiyaç duymadım o yüzden attım ilaçları da. Şimdi yanımda da taşımıyorum. Hiç aklıma da gelmiyor. Sadece otobüs ve metrobüse binemiyorum. Kötü olacakmışım gibi hissediyorum. Doktorum binersin 1 durak deneyebilirsin dedi. Aracım olduğu için denemedim açıkçası. Denemek de istemedim. Ama defalarca uçağa bindim mesela. En ufak bir şey hisssetmedim. Endişe, korku, panik gibi bir durum yaşamadım.Şimdi nasılsınız devam ettiğiniz bir ilaç var mi
Size o zamanlar denediğim bir yöntemi anlatmak istiyorum. Atak geldiği anda parmağını uzatın önünüzde. Parmağınıza odaklanın. Sonra hemen parmağınızın arkasında 2-3 metre uzakta bir nokta belirleyin ve ona bakın. 1 saniye parmağınıza odaklanın, 1 saniye belirlediğiniz noktaya odaklanın. Bunu 4-5 dakika deneyin. Psikolog bir arkadaşım önermişti. Hastalığımın son dönemlerinde öğrenip denemeye başlamıştım. Bende baya işe yaramıştı ki kaç sefer ativan almak yerine bu yöntemi denediğimde kafam dağılmıştı ve ilaç almadan geçmişti. Umarım anlatabilmişimdir.Ben de 3 sene ilaç kullandıktan sonra ana antidepresanımı bıraktım doktor kontrolünde zaten dozunu çok azalmıştı. Sadece acil durum için olan ilacım kaldı ama hala ataklar geliyor eskisi gibi değilim. 1 seneden fazladır terapi de görüyorum. Ama hala sıkıntılarım azalsa da var bu yüzden eski halime dönmemek korkutuyor
Çok teşekkür ederim deneyeceğim. İlk zamanlar tam manasıyla atak yaşıyordum şu an biraz sağlık anksiyetesine ve yalnız kalma korkusuna dönüştü. Bir de son dönemde çarpıntılarım arttı maalesefSize o zamanlar denediğim bir yöntemi anlatmak istiyorum. Atak geldiği anda parmağını uzatın önünüzde. Parmağınıza odaklanın. Sonra hemen parmağınızın arkasında 2-3 metre uzakta bir nokta belirleyin ve ona bakın. 1 saniye parmağınıza odaklanın, 1 saniye belirlediğiniz noktaya odaklanın. Bunu 4-5 dakika deneyin. Psikolog bir arkadaşım önermişti. Hastalığımın son dönemlerinde öğrenip denemeye başlamıştım. Bende baya işe yaramıştı ki kaç sefer ativan almak yerine bu yöntemi denediğimde kafam dağılmıştı ve ilaç almadan geçmişti. Umarım anlatabilmişimdir.
Benim de aynı şekildeydi. Okula hep annemle giriyordum. Derslere annemle giriyordum. Sınavlarda annem arka sıramda oturuyordu. Tuvalete girdiğimde kapıda bekliyordu. Her şey zamanla düzeldi yoluna girdi. Hiç merak etmeyin biraz sabırlı olun. Acil şifalar diliyorumÇok teşekkür ederim deneyeceğim. İlk zamanlar tam manasıyla atak yaşıyordum şu an biraz sağlık anksiyetesine ve yalnız kalma korkusuna dönüştü. Bir de son dönemde çarpıntılarım arttı maalesef
Çok umutlandırdınız beni sağ olun. Benim gibi herkes umarım en kısa zamanda sağlığına kavuşur sizin gibiBenim de aynı şekildeydi. Okula hep annemle giriyordum. Derslere annemle giriyordum. Sınavlarda annem arka sıramda oturuyordu. Tuvalete girdiğimde kapıda bekliyordu. Her şey zamanla düzeldi yoluna girdi. Hiç merak etmeyin biraz sabırlı olun. Acil şifalar diliyorum
Merhaba aynı şeyleri bende yaşıyorum arkadaşla buradaki konuşmalarınızı tavsiyelerinizi okudum sanki bana anlatmışsınız gibi mutlu oldum çok umut verici çok güzel yazmışsınız inşallah bende düzlerim iyiki gördüm bu konuşmalarınızı bendede yalnız kalma korkusu ve kalp krizi geçircem korkusu babam vefat ettikten sonra ölüm korkusu oldu bunların yani sırada gerçekten psikolojinin iyi ve rahat olması çok önemliymiş bunu anladım bu hastalıkta inşallah bende düzelirimBenim de aynı şekildeydi. Okula hep annemle giriyordum. Derslere annemle giriyordum. Sınavlarda annem arka sıramda oturuyordu. Tuvalete girdiğimde kapıda bekliyordu. Her şey zamanla düzeldi yoluna girdi. Hiç merak etmeyin biraz sabırlı olun. Acil şifalar diliyorum
Merhaba bende aynı durumu yaşadım hatta daha üç gün önce yine acillik oldum. Çok yoruldum artık ve o gün kendime dedim ki sen bunun üstesinden geleceksin. Mesela atak anında üstüne gidiyorum yani başka şeye odaklanıyorum, korku ve endişelerimin üstesinden gelmeye çalışıyorum. İnşallah ilacı bırakacağım.Merhaba hanımlar,
Öncelikle benimle aynı durumda olan pek çok kişi olduğunu görüyorum bu nedenle sizlerin tecrübelerinden faydalanmak isterim. Ben 30 yaşında evli bir kadın üniversite mezunuyum mesleğim var ancak 2 aydır iş değiştirmek istediğim için çalışmıyorum evdeyim. Son 3 senedir de panik bozukluk ile mücadele ediyorum hem psikiyatr hem de psikolog takibindeyim.
Bu rahatsızlığa yakalanmadan önce son derece neşeli, sosyal, kendi çabımda cesur bir insandım. Tek başıma yurtdışını gezdim, yalnızlıktan hiç korkmazdım, küçük şeyerden mutlu olurdum, çok fazla ilgi alanım vardı ve özellikle sağlıkla ilgili hiçbir kaygım yoktu (şu an sağlık anksiyetesini çok yoğun yaşıyorum). bir yakınımın ciddi bir sağlık problemi yaşaması, iş ve özel hayatımda üst üste gelen darbeler nedeniyle panik bozukluğa yakalandım ve hemen tedaviye başladım. çok şükür tedavi ile eski halime göre çok iyiyim (eskiden her gece neredeyse acildeydim, ataklarım çok zorlu geçerdi ancak hala yalnız kalmakla ilgili korkularım var). bu süreçte psikiyatırım ilaçlarımın dozunu da oldukça azalttı bazı ilaçlarımı da bıraktırdı 3 senelik bir tedavi sonucu. Olay artık biraz bazı şeyler senin elindeye geldi anlayacağınız. ben de artık ilaçların esiri olmaktan yoruldum (yanlış anlamayın ilaç tedavisi tabii ki çoğu durumda gerekli ancak bende ilaçlar olmadan asla iyi olamayacağım algısı çok yerleşti).
Eskiden yapabildiğim cesaret edebildiğim şeylere çok özlem duyuyorum ancak sanki hiç eskisi gibi olmayacağım gibi hissediyorum. Eski neşem de kalmadı maalesef, eskiden kitap okumaktan belgesel, dizi izlemekten çok keyif alırdım ama sanki artık hiçbirine odaklanamıyorum odaklansam da keyif alamıyorum. Çoğu şey artık keyif vermiyor, insanlarla olan sohbetlerime bile yansıdı bu durum. Eskisine göre daha kaygılı olduğum için pek çok şeyden de kendimi geri tutuyorum. Panik atak yaşayanlar beni anlar, gittiğiniz bir yerin, yediğiniz bir yemeğin bile bazen atak tetiklemesinden korkarsınız ve o şeylerden uzak durursunuz. Kafamda sürekli arka planda şu an bir şeylerin yolunda gitmediği hissi var atamıyorum.
aranızda tamamen panik ataktan önceki hayatına dönebilenler var mı? varsa nasıl yaptınız?
başınız sağolsun ve çok geçmiş olsunMerhaba aynı şeyleri bende yaşıyorum arkadaşla buradaki konuşmalarınızı tavsiyelerinizi okudum sanki bana anlatmışsınız gibi mutlu oldum çok umut verici çok güzel yazmışsınız inşallah bende düzlerim iyiki gördüm bu konuşmalarınızı bendede yalnız kalma korkusu ve kalp krizi geçircem korkusu babam vefat ettikten sonra ölüm korkusu oldu bunların yani sırada gerçekten psikolojinin iyi ve rahat olması çok önemliymiş bunu anladım bu hastalıkta inşallah bende düzelirim
İnşallah Allah razı olsunbaşınız sağolsun ve çok geçmiş olsunumarım kısa sürede atlatırsınız emin olun hiçbir şey hatırlamıyorsunuz sonra