Özürlü bir çocuğun annesine yazdığı mektup

Canım Annceciğim benim... Seni Çok Seviyorum... Neden hep dalıp dalıp gidiyorsun, neden bana hep üzgün üzgün bakıyorsun, neden hep aynı soruları tekrarlıyorsun, neden kendini suçlamaktan vazgeçmiyorsun, neden hep kızgınlık duyuyorsun... Halbuki ben meleklere: "beni bu halde dünyaya gönderirseniz ben orda ne yaparım diye sorduğumda: "korkma dediler, orda senin annen olacak, biz senin için en iyisini seçtik, sana o bizden daha iyi bakacaktır, sana birçok şeyi o öğretecektir ama unutmaki senin de ona öğreteceğin birçok şey var, o sana öğretecek sen ona öğreteceksin ve birgün kendi kendine yaşayabileceksin" dediler. Hadi anneciğim başlayalım çalışmaya, öncelikle ben sana ceza olarak değil ödül olarak gönderildim, ben senin ödülünüm bunun farkına varmalısın ve anneciğim bu ödülde suçlu aramana gerek yok bir an önce nedenler üzerinde durmaktan vazgeçip sonuçlar üzerinde yoğunlaşmaya başlamalısın. Benden utanma, insanların bakışlarına aldırma, beni gittiğin her yere götür, eğer kendi kendime yeterli hale gelmemi istiyorsan sakın anlamadığımı düşünme beni konsere, tiyatroya, sinemaya götür anneciğim. Belli mi olur bakarsın sen ve ben belkide toplumun melekelere bakış açısını değiştiririz ha ne dersin anneciğim. Hadi kalk anneciğim denize gidelim bana yüzmeyi öğret, hep evde oturmaktan sıkıldım artık sadece okula giderken dışarı çıkıyorum. Tamam sana söz veriyorum akşam döndüğümüzde bütün ödevlerimi yapacağım anneciğim. Sana verilen görevin çok zor olduğunu biliyorum ama unutma yalnız değiliz çok yavaşta olsa ben öğreniyorum, gelişiyorum, büyüyorum yakında duygularımı sana sesli olarak söyleyeceğim, şimdi güçlü olma zamanı anneciğim. Etrafımızdaki diğer melekleri düşün anneciğim. Ne demişti melekler "senin annen var korkma o seni korur ve sana herşeyi öğretir, Tanrı senin için en iyisini seçti", sen varken anneciğim hiç korkmuyorum biliyor musun çünkü Tanrı seni seçti anneciğim. Babama ve diğer akrabalarımıza bizi yalnız bıraktıklarını düşündüğün için kızma sakın çünkü onlar senin kadar güçlü değiller anneciğim bak göreceksin biz ilerleme kaydettikçe onlarda şaşıracaktır ve bize katılacaklardır. Sen ve ben çok özeliz. Şimdiye kadar birbirimize öğrettiklerimizi bi düşünsene nekadar da çok şey öğrendik, yaşadığımız toplumda bile daha önce farkında olmadığımız şeylerin farkına vardık ve anneciğim biz kazanacağız. Birgün kendi başıma okula gidebileceğim, koşup oynayabileceğim, bağıra bağıra şarkı söyleyebileceğim, yaramazlıklar yapıp şımaracağım, hatta sen balkondan hadi meleğim geç oldu eve gel artık diye arkamdan sesleneceksin anneciğim, bende sana "ama anne biraz daha oynamak istiyorum" diyebileceğim. Bütün bunları seçilmiş olan senin sayende yapacağım çünkü sen çok özel biri olmasaydın Tanrı seni seçmezdi anneciğim. Her ne yaparsan yap beni toplumdan uzak tutma anneciğim, başta da söylediğim gibi insanların bakışlarına aldırış etme ve beni gittiğin her yere götür çünkü seninle herşey çok daha güzel anneciğim. Seni çok seven meleğin kocaman öpüyor ANNECİĞİM...

tüylerim diken diken oldu.neredeyse oturup ağlayacağım.bize unuttuğumuz değerleri hatırlattığın için sağol canım

canım her seferinde yüreğim dayanmaz diye okumadan geçtim.ama daha fazla dayanamadım.harika bir yazı.bende anne babaların engelli çocuklarını insanlardan sakladığını görmüştüm.utananlar var malesef.çok üzücü bir durum.ve kültür seviyesi farketmiyor.utanan toplumdan soyutlayan çok.ben bir akrabamın çocuğuna 9ay baktım.bakıcı bulamadılar benden rica ettiler.geçici olarak.ben çocuğun engelli olduğunu anlıyordum ama bana bile söylemediler.farketmiyceğimi düşündüler herhalde.çocuk küçüktü çünkü.ve ben ilgilenmeye başlayınca çocuk tuvalet terbiyesini öğrendi.yemeği çiğneyerek yemeyi öğrendi.merdiven çıkmayı inmeyi öğrendi.ve daha bir sürü şeyi.çünkü diğerlerinin aksine odasına kapatmayıp.kalabalık ortamlara götürdüm.kafelere parklara arkadaşlarımın yanına götürdüm.kucaktan kucağa gezince sevilince çok mutlu oluyordu.ve ben ayrıldım ama artık birşeyleri değiştirmiş olmanın verdiği huzurla.

ayh kıyamam ya cok cok guzel

Canım beni çok etkilesdi.Kızıma hamileyken beni doktorum farklı bir ultrasona yönlendirdi.Sonucu alınca ne olabileceğini söyleyecekti.Üç gün gibi uzun,upuzun bir sürenin içerisinde bana çocuğun sakat olabileceğini bu yüzdn ultrason istediğni söyleyenler oldu.Ben karnımda sürekli oynayan o bebeği, şartlar ne olursa olsun,sakat olacağını bilsem bile dünyaya getireceğime yemin ettim.Onu yok edemezdim.sakat da olsa onun yaşam hakkını elinden almaya hakkım yoktu.Ve ağlaya ağlaya doktoruma gittim ve bana müjdeyi verdi.Bebeğimin sağlıklı olacağını söyledi.O anki sevincimi anlatmam mümkün değil.Ama sakat da olsaydı asla ama asla eve kapatmak gibi bir tavır içerisinde bulunmazdım.Hala bunun ayıp olduğunu düşünenler de varsa o anneyi de o babayı da kınıyorum.Neden mi? O çocuğun yaşam hakkını kısıtladıkları için.

kıyamam ya cok güzel paylaşım icin tesekkürler