Merhaba hanımlar...
başlıkta belirttiğim gibi,çok yorgun bir o kadarda çaresiz ve umutsuzum...
aklım durdu derdimi düşündükçe boğuluyorum ve neresinden anlatmaya başlayacağımı bilemiyorum...
biz eşimle 2007 yılında internette islami bir evlilik sitesinde tanışıp 2010 yılında evlendik...
evlenmeden önce 3 yıllık tanışıklığımız olduğu halde birbirimizi hiç tanımamışız yada en azından ben hiç tanıyamamışım veya herkesi kendim gibi bildiğimdenmidir ne çok yanlış bilmişim eşimi...hemde çok...
çok fazla vaktinizi almadan sadede gelecek olursam...ben 36 eşim 38 yaşındayız ve biri 1.5 yaşında diğeri 1.5 aylık iki oğlumuz var...
bu evlilik porno ve sanal muhabbetler yüzünden bitme noktasında...bana kalsa çoktan bitmişti ama eşim demeye bile dilimin varmadığı şahsın yüzünden bitiremiyorum...
onun 2. benim ilk evliliğim ve ilk eşinden olan çocuğunu ayrıldığından beri görmüyor,annesi göstermiyormuş...bu evlatlarımdanda ayrılıp aynı acıyı bir kez daha yaşamaktansa seni öldürür paşa paşa yatarım diye tehdit ediyor... hoş havlayan köpek ısırmaz derler buna inanmıyorum ya neyse...
devam etmemin bir diğer nedeni ise çocuklar çok çalışırken onları baktırabileceğim kimsem yok kreş,bakıcı durumumda olamaz zira ben tekstil'de makinacıydım,malum bu sektörde benim durumumda bir anneye yetecek gelir kazanılmaz...ailem derseniz,bu konudaki tek söz sahibi babam demeye dilimin varmadığı şahıs'tır ki Allah (cc) beni ona muhtac etmesin...çocukluğumunda katilidir kendisi bu kadar diyeyim...
eşimle şu anki durumumuz:kendisi yurtdışında bizde ordaydık lakin geçen yıl aralık ayında doğum için önce büyük oğlumla ben ocak ayındada kendisi 3 haftalığına geldi...daha önce defalarca inkar etmiş olmasına rağmen telefonunun geçmişinde gördüğüm rezillikler ve henüz 2 günlük lohusayken gece yarısı skype'den yabancı bir kadının aramasını görmemle benim sabır bardağım taştı...
sanal muhabbetlerinin açıklaması dil öğrenmekmiş! porno olayıda zaten yokmuş (ona göre ben halisünasyon görüyorum galiba)
ortalığı boşuna velveleye veriyormuşum...
son durumumuz;ben bu iğrençliklere artık katlanamayacağımı ve boşanmak istediğimi söyledim oda bana ya çocukları bırak git,ya çocukların hatırına aynı evin içinde yabancı gibide olsa yaşamaya devam et yada çocukları alarak boşanmakta ısrar ediyorsan ölmeyi göze al buyurdular!!!
günlerce düşündüm ve çaresiz devam etmeye karar verdim...ama o kadar huzursuzumki ayrıca maddi anlamda hiç bir sıkıntı yaşatmıyor ama kendimi sığıntı gibi hissediyorum...günlerdir evde çocuklarla bir başına yaşıyor olmanında yorgunluğuyla kendimi doldurup duruyorum...ne yaptığı umurumda bile değil artık desemde tahmin edemeyeceğiniz kadar mutsuzum,çıkmazdayım...
bu evlilik ya düzelsin yada ben bu nikahın altında daha fazla boğulmayayım...şu anda mecburen konuşuyoruz ve her fırsatta bu son durumdan dolayı üzgün olduğunu normale dönemk istediğini ima ediyor...
bende,her ne kadar inkar etsede o zaaflarından vazgeçmediği sürece normale dönmeyeceğimi söylüyorum,ayrıca itiraf edeyim ona karşı inanılmaz bir öfke duysamda seviyorum...
çok uzun oldu farkındayım,bundan sonra ne yapmam gerektiğine karar veremiyorum en çokta çocuklarımın babasız büyümeleri fikri boynumu büküyor...bu konudaki kararlılığımı sürdürmelimiyim yoksa başka bir yöntemmi denemeliyimki onu bu zaaflarından vazgeçirebileyim...kısaca sizce ben ne yapmalıyım...
not:kuzularım çok küçük olduğu için belki ayrı ayrı yanıtlayamayabilirim sizleri veya cevaplarım gecikelbilir...lütfen tavsiyelerinizi ciddiye almadığımı düşünmeyin...okuyan ve cevap yazan yazmayan herkese şimdiden teşekkür ederim...
başlıkta belirttiğim gibi,çok yorgun bir o kadarda çaresiz ve umutsuzum...
aklım durdu derdimi düşündükçe boğuluyorum ve neresinden anlatmaya başlayacağımı bilemiyorum...
biz eşimle 2007 yılında internette islami bir evlilik sitesinde tanışıp 2010 yılında evlendik...
evlenmeden önce 3 yıllık tanışıklığımız olduğu halde birbirimizi hiç tanımamışız yada en azından ben hiç tanıyamamışım veya herkesi kendim gibi bildiğimdenmidir ne çok yanlış bilmişim eşimi...hemde çok...
çok fazla vaktinizi almadan sadede gelecek olursam...ben 36 eşim 38 yaşındayız ve biri 1.5 yaşında diğeri 1.5 aylık iki oğlumuz var...
bu evlilik porno ve sanal muhabbetler yüzünden bitme noktasında...bana kalsa çoktan bitmişti ama eşim demeye bile dilimin varmadığı şahsın yüzünden bitiremiyorum...
onun 2. benim ilk evliliğim ve ilk eşinden olan çocuğunu ayrıldığından beri görmüyor,annesi göstermiyormuş...bu evlatlarımdanda ayrılıp aynı acıyı bir kez daha yaşamaktansa seni öldürür paşa paşa yatarım diye tehdit ediyor... hoş havlayan köpek ısırmaz derler buna inanmıyorum ya neyse...
devam etmemin bir diğer nedeni ise çocuklar çok çalışırken onları baktırabileceğim kimsem yok kreş,bakıcı durumumda olamaz zira ben tekstil'de makinacıydım,malum bu sektörde benim durumumda bir anneye yetecek gelir kazanılmaz...ailem derseniz,bu konudaki tek söz sahibi babam demeye dilimin varmadığı şahıs'tır ki Allah (cc) beni ona muhtac etmesin...çocukluğumunda katilidir kendisi bu kadar diyeyim...
eşimle şu anki durumumuz:kendisi yurtdışında bizde ordaydık lakin geçen yıl aralık ayında doğum için önce büyük oğlumla ben ocak ayındada kendisi 3 haftalığına geldi...daha önce defalarca inkar etmiş olmasına rağmen telefonunun geçmişinde gördüğüm rezillikler ve henüz 2 günlük lohusayken gece yarısı skype'den yabancı bir kadının aramasını görmemle benim sabır bardağım taştı...
sanal muhabbetlerinin açıklaması dil öğrenmekmiş! porno olayıda zaten yokmuş (ona göre ben halisünasyon görüyorum galiba)
ortalığı boşuna velveleye veriyormuşum...
son durumumuz;ben bu iğrençliklere artık katlanamayacağımı ve boşanmak istediğimi söyledim oda bana ya çocukları bırak git,ya çocukların hatırına aynı evin içinde yabancı gibide olsa yaşamaya devam et yada çocukları alarak boşanmakta ısrar ediyorsan ölmeyi göze al buyurdular!!!
günlerce düşündüm ve çaresiz devam etmeye karar verdim...ama o kadar huzursuzumki ayrıca maddi anlamda hiç bir sıkıntı yaşatmıyor ama kendimi sığıntı gibi hissediyorum...günlerdir evde çocuklarla bir başına yaşıyor olmanında yorgunluğuyla kendimi doldurup duruyorum...ne yaptığı umurumda bile değil artık desemde tahmin edemeyeceğiniz kadar mutsuzum,çıkmazdayım...
bu evlilik ya düzelsin yada ben bu nikahın altında daha fazla boğulmayayım...şu anda mecburen konuşuyoruz ve her fırsatta bu son durumdan dolayı üzgün olduğunu normale dönemk istediğini ima ediyor...
bende,her ne kadar inkar etsede o zaaflarından vazgeçmediği sürece normale dönmeyeceğimi söylüyorum,ayrıca itiraf edeyim ona karşı inanılmaz bir öfke duysamda seviyorum...
çok uzun oldu farkındayım,bundan sonra ne yapmam gerektiğine karar veremiyorum en çokta çocuklarımın babasız büyümeleri fikri boynumu büküyor...bu konudaki kararlılığımı sürdürmelimiyim yoksa başka bir yöntemmi denemeliyimki onu bu zaaflarından vazgeçirebileyim...kısaca sizce ben ne yapmalıyım...
not:kuzularım çok küçük olduğu için belki ayrı ayrı yanıtlayamayabilirim sizleri veya cevaplarım gecikelbilir...lütfen tavsiyelerinizi ciddiye almadığımı düşünmeyin...okuyan ve cevap yazan yazmayan herkese şimdiden teşekkür ederim...