1.5 sene önce annemi kaybettim. hastalık sürecinde ciddi bir borç oluştu, vefatından bu yana 150bin tl civarı borç ödedim. hala ufak tefek ödemelerim var. anneannem yaşıyor. anneannem, babam ve ben birlikte oturuyoruz. son 2.5 senedir iş yerimde mobbing ve çeşitli zorlayıcı şeyler yaşıyorum. şikayet edebileceğim somut delillerim olmadığından adım atamıyorum. ama vazgeçmiyorum, ekmek param için ve güçten düşüp kimseye o mutluluğu yaşatmamak için.
3 sene önce tecavüze uğradım.
evli değilim, erkek arkadaşımla evlenmeyi çok istiyorum. şu an çok zor bir süreçten geçiyoruz.
bunlara rağmen aynaya baktığımda gözbebeklerimde umut ve istek görüyorum hayata karşı. yılmıyorum. kendimi bütün bu acılarımla beraber kabul edip seviyorum. dayanamayacağımı düşündüğüm, sinir krizi geçirdiğim zamanlar da yaşadım tabi ki. ama nolursa olsun hayatın güzel olduğuna inanıyorum. sevdiklerime ve yanımda kalanlara daha sıkı, daha fazla sevgi ile bağlanıyorum.
bu yüzden belki de 30lu yaşlarımda kendimi daha kadın daha gerçek daha güzel hissediyorum.
çok uzun yazdım çünkü son cümlemi boş bir vaat gibi algılamanızı istemedim.
hayat ona nasıl baktığınıza göre şekilleniyor.
ben düşsem de kalkacağıma inandım, en zor anda bile çözüm aradım. bu yüzden iç dünyamı seviyorum. iç dünyamı sevdikçe bedenimi ve yüzümü beğeniyorum.
kendinizi kabullenin ve kendinizle barışın. o zaman yaşın önemi kalmayacak.
