Merhaba arkadaşlar uzun zamandır yazmiyorum fakat her firsat buldugumda mutlaka okuyorum tek tek yazdiklarinizi. Duygu durumum allak bullak, sanki oğlumdan çok benim terapilere ihtiyacim var Bazen yok bişeyi bir sürü gelişme kaydetti daha çok küçük daha 2,5 yaşinda abartiyorsun diyorum kendime, bazende bunalimin dibini yaşiyorum. Bu kaygı, yarın ne olacağını bilememek öldürüyor beni.. Biliyorum beni bir tek sizler anlarsınız..
Oğlum 2 aydir 3 gün 2 saat kreşe gidiyor (yarim gün gidememe nedenimiz ileri derecede alerji ve buna bağli ciddi beslenme sorunumuz) bunun dişinda 3 gün eve özel eğitimcimiz geliyor, 2 günde ergo terapiye gidiyoruz. Aslinda bilmediği hiç bisey yok, bilmediklerinide bu ne diye mutlaka sorar hemen hafizaya alir. Konuşmasina konuşuyor ekler pek olmasada telaffuzuda düzgün sayilir fakat konuşmayi iletişim araci olarak pek kullanmiyor. Örneğin nasilsin diyince iyiyim der cani isterse oda ama asla kendi sormaz. Eğitimlerden yada okuldan çikinca neyaptiniz bugun diye hep sorarim oynadik bitti fix cevabi, ne oynadiz diye sorarim asla cevap vermez. Bilişsel anlamda bir sıkıntısı yok hatta pek çok şeyde yaşitlarindan ileride çünki sürekli eğitim aliyor. Anormal derecede takintilari var, sayilar, harfler, renkler özelliklede siyah.. Her istediğini ağlayarak yaptirmaya çalişiyor hala, mesela susadi önce ağliyor oğlum ağlama ne istiyorsun söyle diyince zorla sakinleşip su içeyim ben diyor. Wc alişkanliğimiz yok, henüz hazir olduğunuda düşünmüyorum yaza inşallah çok zorda olsa öğreticem inş. Benim en çok üzüldüğüm şeylerden biri asla çocuklarla iletişim kurmuyor. Bugun kreşten almaya gittiğimde öğretmenide hiç çocuklarla oynamiyor dedi, kreşin sahibide klinik psikolog yarin görüşmeye çağirdi, ne diyeceklerini biliyorum fakat yinede içim içimi yiyor.
