ot gibiyim..

önceden mutlu bir insandım, depresiflik nedir bilmezdim .. babamı kaybetmeme rağmen. hayallerim ve umutlarım vardı, hayattan beklentilerim vardı .. ama şimdi hiç biri kalmadı . üniversite okuyorum 1. sınıf bitti. önceden istediğim bir meslek üzerine okuyorum ama bütün isteklerime karşı hevesim kaçtı. insan ilişkilerim pek iyi değil bu yüzdn hep yalnızım. akrabalarımın hiçbiriyle konuşmuyorum . okulda bile 1 arkadaşmal hep takılıyodum . başka kimseyle konuşamam. başımdan berbat bi aşk acısı geçti bu beni dahada yıprattı . bu aşk yüzünden geçmişte reddettğim kişilerden dolayı pişmanım. şimdi yalnız kaldım. beni sevenlerle konuşup sosyalleşebilirdim ama yapmadım. hep bi pişmanlık. boşluktayım ve saçma sapan şeyler düşünüyorum bazen ölüm korkusu bazen kaza korkusu sarıyor. kısaca yaşama nedenimi unuttum.

bence psikologtan yardım almalısın daha fazla kendini dinlemeden..

cibis .!.:

önceden mutlu bir insandım, depresiflik nedir bilmezdim .. babamı kaybetmeme rağmen. hayallerim ve umutlarım vardı, hayattan beklentilerim vardı .. ama şimdi hiç biri kalmadı . üniversite okuyorum 1. sınıf bitti. önceden istediğim bir meslek üzerine okuyorum ama bütün isteklerime karşı hevesim kaçtı. insan ilişkilerim pek iyi değil bu yüzdn hep yalnızım. akrabalarımın hiçbiriyle konuşmuyorum . okulda bile 1 arkadaşmal hep takılıyodum . başka kimseyle konuşamam. başımdan berbat bi aşk acısı geçti bu beni dahada yıprattı . bu aşk yüzünden geçmişte reddettğim kişilerden dolayı pişmanım. şimdi yalnız kaldım. beni sevenlerle konuşup sosyalleşebilirdim ama yapmadım. hep bi pişmanlık. boşluktayım ve saçma sapan şeyler düşünüyorum bazen ölüm korkusu bazen kaza korkusu sarıyor. kısaca yaşama nedenimi unuttum.

Genişletmek için tıkla...

Yazdıklarınla şu an ki halini çok iyi anlayabiliyorum. Hem de çok net. Kelimenin tam anlamıyla ot gibi hissetmek nasıldır bilirim. Keşke hadi git bi psikologla konuş cevabı kadar kısa ve net bi cevap dışında da cevaplar gelseymiş.
ot gibi hissettiğinde insan tanımadığı insanlarla boş boş konuşmak ister. seni tanıyanlar uzak olsun. yeni arkadaşlara yeni arkadaşlıklara gerek yok halleri. sinema tiyatro her aktivite saçma sıkıcı gelir. aslında depresyonla normal hal arasında bir çizgidir. bazen iyi de oluyor. iyice yalnız kalınca işte tamda o zaman en dipteki kendin çıkıyor ortaya bi güzel yüzleşiyorsun. kendinle konuşup kendinden özürler dileyip kendine kızıp özüne dönüyorsun. içini bi güzel temizliyorsun. tortu kırıntı kalmıyor. sonra?.. işte tehlikeli olan sonrası. oradan çıktın çıktın çıkamadın doktor seni bekler arkadaşım...

cibis .!.:

önceden mutlu bir insandım, depresiflik nedir bilmezdim .. babamı kaybetmeme rağmen. hayallerim ve umutlarım vardı, hayattan beklentilerim vardı .. ama şimdi hiç biri kalmadı . üniversite okuyorum 1. sınıf bitti. önceden istediğim bir meslek üzerine okuyorum ama bütün isteklerime karşı hevesim kaçtı. insan ilişkilerim pek iyi değil bu yüzdn hep yalnızım. akrabalarımın hiçbiriyle konuşmuyorum . okulda bile 1 arkadaşmal hep takılıyodum . başka kimseyle konuşamam. başımdan berbat bi aşk acısı geçti bu beni dahada yıprattı . bu aşk yüzünden geçmişte reddettğim kişilerden dolayı pişmanım. şimdi yalnız kaldım. beni sevenlerle konuşup sosyalleşebilirdim ama yapmadım. hep bi pişmanlık. boşluktayım ve saçma sapan şeyler düşünüyorum bazen ölüm korkusu bazen kaza korkusu sarıyor. kısaca yaşama nedenimi unuttum.

Genişletmek için tıkla...

ay canim ya bu forumda ne kadar cok benim gibi varmis sasirdim dogrusu. bende benzer seyler yasadim. sonunda bir psikologa danistim. hala destek aliyorum ve simdi hic olmadigim kadar mutluyum. senin ihtiyacin olan seyde bu. biraz destek almalisin.

cibis .!.:

önceden mutlu bir insandım, depresiflik nedir bilmezdim .. babamı kaybetmeme rağmen. hayallerim ve umutlarım vardı, hayattan beklentilerim vardı .. ama şimdi hiç biri kalmadı . üniversite okuyorum 1. sınıf bitti. önceden istediğim bir meslek üzerine okuyorum ama bütün isteklerime karşı hevesim kaçtı. insan ilişkilerim pek iyi değil bu yüzdn hep yalnızım. akrabalarımın hiçbiriyle konuşmuyorum . okulda bile 1 arkadaşmal hep takılıyodum . başka kimseyle konuşamam. başımdan berbat bi aşk acısı geçti bu beni dahada yıprattı . bu aşk yüzünden geçmişte reddettğim kişilerden dolayı pişmanım. şimdi yalnız kaldım. beni sevenlerle konuşup sosyalleşebilirdim ama yapmadım. hep bi pişmanlık. boşluktayım ve saçma sapan şeyler düşünüyorum bazen ölüm korkusu bazen kaza korkusu sarıyor. kısaca yaşama nedenimi unuttum.

Genişletmek için tıkla...

cibis hanım, belkide babanızı kaybetmenin depresifliğini şimdi yaşıyorsunuzdur?

Babanız kaybetmişsiniz başınız sağolsun sizi bu konuda çok iyi anlıyorum asla diyemem çünkü yaşayan bilir.
İnsan bazen geçmişe döndüğünde keşke şunu yapmasaydım diyor bu belkide bi çok insanda vardır bende de var aşka falan gelince anlıyorum insan bi kere yaşayınca sonra artık kimseye güvenemiyor hep bi korkuyla yaklaşıyorsun artık diyalogların daha az oluyor bende olduğu gibi fazla güvenemiyorum artık artık bi ruhsal çöküntü içine giriyorsun ama bence sizde bi psikologtan yardım alın bende öyle yapıcam çünkü..

cibis .!.:

önceden mutlu bir insandım, depresiflik nedir bilmezdim .. babamı kaybetmeme rağmen. hayallerim ve umutlarım vardı, hayattan beklentilerim vardı .. ama şimdi hiç biri kalmadı . üniversite okuyorum 1. sınıf bitti. önceden istediğim bir meslek üzerine okuyorum ama bütün isteklerime karşı hevesim kaçtı. insan ilişkilerim pek iyi değil bu yüzdn hep yalnızım. akrabalarımın hiçbiriyle konuşmuyorum . okulda bile 1 arkadaşmal hep takılıyodum . başka kimseyle konuşamam. başımdan berbat bi aşk acısı geçti bu beni dahada yıprattı . bu aşk yüzünden geçmişte reddettğim kişilerden dolayı pişmanım. şimdi yalnız kaldım. beni sevenlerle konuşup sosyalleşebilirdim ama yapmadım. hep bi pişmanlık. boşluktayım ve saçma sapan şeyler düşünüyorum bazen ölüm korkusu bazen kaza korkusu sarıyor. kısaca yaşama nedenimi unuttum.

Genişletmek için tıkla...

aynı şeyleri bende yaşıyorum konuşabiliriz..