Çocukların korkuya yatkınlığı kişiden kişiye belirgin biçimde değişir.Bazı çocukların korkuya, korkmaya daha yatkın oldukları ve bu duruma daha duyarlı oldukları gözlenmiştir. Çocuk küçük yaşlardan itibaren korkuyla tanışır.Korkunun gelişimi çocuğun gelişimi ve büyümesiyle birlikte şekillenir.Zaman içinde değişim gösterir.Her dönemin, yaşın kendine özgü korkuları vardır.
Okul öncesi çocuğun yaşamış olduğu belli başlı korkular:
-Karanlıktan korkma
-Doğaüstü Varlıklardan Korkma
-Yetişkinlerin Kullandığı Bazı Sözlerden Korkma
-Anne- Babadan Ayrılmaktan Korkma
-Hayvanlardan Korkma
-Yaralanmaktan Korkma
-Felaketlerden Korkma
-Yeni Yerlerden Korkma
-Banyodan Korkma
-Cezalandırılmaktan Korkma
Karanlık korkusu bebeklikten itibaren en sık rastlanan korkuların başında gelir.Bu korku türü belki de anne-babanın en sık pekiştirdikleri korkudur.Özellikle gece ışıkla uyumayı alışkanlık haline getirmek, çocukların karanlıktan tedirgin olmalarına neden olmaktadır.Bu tedirginlik başka korkularla birleştiğinde veya başka kaygı ya da sorunlar eklendiğinde daha yoğun bir karanlık korkusuna dönüşebilmektedir.
Diğer korku türlerinde olduğu gibi bu korkunun gelişiminde de model alınabilmektedir. Anne-baba ya da yakınlarından birinin karanlık korkusu yaşadığını bilen, bu korkuya tanık olan çocuklar ister istemez karanlığın korkutucu olduğu düşüncesini geliştirmekte ve benzer korku tepkileri vermektedirler.
3-5 yaş arasında kendiliğinden ortaya çıkan karanlık korkusu, anne-baba tarafından pekiştirilmediğinde ve uygun bir şekilde yaklaşıldığında yine kendiliğinden kaybolmaktadır.Onları rahatlatmak,güven vermek ve hep yanındayız mesajını vermek büyük önem taşımaktadır.
* Çocuk yatma zamanı gelince bazen yatağına gitmek istemez, anneyle yatmak isteyebilir.Ya da gece sıklıkla kalkıp anne-baba odasına gidip aralarında yatar.Bu durum; korku,çocuğun psikolojik gelişiminin yeterli olmaması (temel güven duygusu eksikliği) anne-babanın büyük kavgalarından kaynaklı olabilir.Böyle bir durumda çocuğun gerçek ihtiyacının ne olduğu iyi saptanmalı, gerçek bir korku mu, gelişim dönemiyle ilgili bir davranış mı yoksa anne-baba yatağına dönmek için kullanılan bir bahane mi olduğunun iyi ayırt edilmesi gerekir.
*2-3 yaş çocukları yüksek sesten, elektrik süpürgesi sesinden,gök gürültüsünden ürkerler.3-4 yaşlarında bunlara karanlık, dilenci, hırsız,öcü korkuları eklenir. Çocuklar deneyimlerinin az, düşünme yeteneklerinin sınırlı olması nedeniyle gördüklerini ve duyduklarını gerçekçi olarak değerlendiremezler.Benzeterek, gördüklerini çarpıtarak,abartarak,süsleyerek, korkulu sonuçlar çıkarırlar.Çocukluk çağının bu özellikleri göz önüne alınırsa, çocukları korkak yetiştirmenin çok kolay olduğu sonucu ortaya çıkar.
*Anne-babalar ve çocuğun yakın çevresi korkuyu disiplin aracı olarak sık sık kullanarak, onları korkutarak kontrol altında tutmaya çalışırlar.Ama bu korkular çoğu zaman devam eder,çocuğun ve ailenin yaşantısını olumsuz yönde etkilemeye başlar.Gece tek başına tuvalete gitmekten, evin hemen karşısındaki bakkaldan ekmek almaktan çekinirler.Biraz büyüyünce korkuyorum demeyi kendisine yakıştırmayan çocuk başka bahaneler öne sürer. Buna aileyi hatta kendilerini bile inandırabilirler.Ama tüm bunların temelinde anne-babanın, çocuğun masum dünyasına risklerini düşünmeden soktukları,gerçek olmayan düşünce ve korkular yatar.
Çocuklar için düşünülebilecek en büyük korku anne-babadan ayrı düşmek, ortada kalma korkusudur.Her tehlikede sığındığı anne-babanın kendisini bırakıp gitmesi olasılığı,çocuğu tedirgin eder,güvenini sarsar.Anaokulundan dönüşte anneyi bulamamak çocuk için katlanılması güç bir şeydir.
Dört yaşında doruğa varan korkularda yavaş yavaş azalma görülür.Korkular daha somutlaşır; köpekten,düşüp yaralanmaktan,bir yerin çizilmesinden,kesilip kanamasından korkarlar.Altı yaşında korkularda yeni bir artma gözlenir:Hayalet,cadı,hortlak korkusu alevlenir.Kimi zaman ‘ karyolanın altında biri var’ diyerek kendi odalarında yatmaktan çekinebilirler.İzledikleri filmlerin etkisinde kalabilirler.Bu yaşlardan sonra genellikle korkularda yatışma olur ama eski korkuların arada bir depreşmesi ya da yenilerinin ortaya çıkması olağandır.
alıntı
Okul öncesi çocuğun yaşamış olduğu belli başlı korkular:
-Karanlıktan korkma
-Doğaüstü Varlıklardan Korkma
-Yetişkinlerin Kullandığı Bazı Sözlerden Korkma
-Anne- Babadan Ayrılmaktan Korkma
-Hayvanlardan Korkma
-Yaralanmaktan Korkma
-Felaketlerden Korkma
-Yeni Yerlerden Korkma
-Banyodan Korkma
-Cezalandırılmaktan Korkma
Karanlık korkusu bebeklikten itibaren en sık rastlanan korkuların başında gelir.Bu korku türü belki de anne-babanın en sık pekiştirdikleri korkudur.Özellikle gece ışıkla uyumayı alışkanlık haline getirmek, çocukların karanlıktan tedirgin olmalarına neden olmaktadır.Bu tedirginlik başka korkularla birleştiğinde veya başka kaygı ya da sorunlar eklendiğinde daha yoğun bir karanlık korkusuna dönüşebilmektedir.
Diğer korku türlerinde olduğu gibi bu korkunun gelişiminde de model alınabilmektedir. Anne-baba ya da yakınlarından birinin karanlık korkusu yaşadığını bilen, bu korkuya tanık olan çocuklar ister istemez karanlığın korkutucu olduğu düşüncesini geliştirmekte ve benzer korku tepkileri vermektedirler.
3-5 yaş arasında kendiliğinden ortaya çıkan karanlık korkusu, anne-baba tarafından pekiştirilmediğinde ve uygun bir şekilde yaklaşıldığında yine kendiliğinden kaybolmaktadır.Onları rahatlatmak,güven vermek ve hep yanındayız mesajını vermek büyük önem taşımaktadır.
* Çocuk yatma zamanı gelince bazen yatağına gitmek istemez, anneyle yatmak isteyebilir.Ya da gece sıklıkla kalkıp anne-baba odasına gidip aralarında yatar.Bu durum; korku,çocuğun psikolojik gelişiminin yeterli olmaması (temel güven duygusu eksikliği) anne-babanın büyük kavgalarından kaynaklı olabilir.Böyle bir durumda çocuğun gerçek ihtiyacının ne olduğu iyi saptanmalı, gerçek bir korku mu, gelişim dönemiyle ilgili bir davranış mı yoksa anne-baba yatağına dönmek için kullanılan bir bahane mi olduğunun iyi ayırt edilmesi gerekir.
*2-3 yaş çocukları yüksek sesten, elektrik süpürgesi sesinden,gök gürültüsünden ürkerler.3-4 yaşlarında bunlara karanlık, dilenci, hırsız,öcü korkuları eklenir. Çocuklar deneyimlerinin az, düşünme yeteneklerinin sınırlı olması nedeniyle gördüklerini ve duyduklarını gerçekçi olarak değerlendiremezler.Benzeterek, gördüklerini çarpıtarak,abartarak,süsleyerek, korkulu sonuçlar çıkarırlar.Çocukluk çağının bu özellikleri göz önüne alınırsa, çocukları korkak yetiştirmenin çok kolay olduğu sonucu ortaya çıkar.
*Anne-babalar ve çocuğun yakın çevresi korkuyu disiplin aracı olarak sık sık kullanarak, onları korkutarak kontrol altında tutmaya çalışırlar.Ama bu korkular çoğu zaman devam eder,çocuğun ve ailenin yaşantısını olumsuz yönde etkilemeye başlar.Gece tek başına tuvalete gitmekten, evin hemen karşısındaki bakkaldan ekmek almaktan çekinirler.Biraz büyüyünce korkuyorum demeyi kendisine yakıştırmayan çocuk başka bahaneler öne sürer. Buna aileyi hatta kendilerini bile inandırabilirler.Ama tüm bunların temelinde anne-babanın, çocuğun masum dünyasına risklerini düşünmeden soktukları,gerçek olmayan düşünce ve korkular yatar.
Çocuklar için düşünülebilecek en büyük korku anne-babadan ayrı düşmek, ortada kalma korkusudur.Her tehlikede sığındığı anne-babanın kendisini bırakıp gitmesi olasılığı,çocuğu tedirgin eder,güvenini sarsar.Anaokulundan dönüşte anneyi bulamamak çocuk için katlanılması güç bir şeydir.
Dört yaşında doruğa varan korkularda yavaş yavaş azalma görülür.Korkular daha somutlaşır; köpekten,düşüp yaralanmaktan,bir yerin çizilmesinden,kesilip kanamasından korkarlar.Altı yaşında korkularda yeni bir artma gözlenir:Hayalet,cadı,hortlak korkusu alevlenir.Kimi zaman ‘ karyolanın altında biri var’ diyerek kendi odalarında yatmaktan çekinebilirler.İzledikleri filmlerin etkisinde kalabilirler.Bu yaşlardan sonra genellikle korkularda yatışma olur ama eski korkuların arada bir depreşmesi ya da yenilerinin ortaya çıkması olağandır.
alıntı
