çok haklısınız...gerçekten seven insan dayakda yese,aldatılsa da nefret ettiğini sanıyor ama asla sevmekten vazgeçmiyor...ben hem aldatıldım hem çok dayak yedim..hiç bir suçum yok iken..alkol yüzünden..ayrılamadım..çocuklarım vardı...zaten ayrılmış bir ailenin çocuğuydum...babasız büyümenin ne demek olduğunu biliyordum...çocuklarıma yaşatamazdım..bir de o zamanlar ekonomik özgürlüğüm yoktu...üç tane çocukla hangi iş yerinde çalışabilirdim...ailem zaten bana kırgındı..istemedikleri biriyle evlendiğim için...
istemedikleri derken küs değildim ama hiç onaylamadılar...annemle babamın ayrılmasına sebep olan kayın pederimdi...yani çok karışık bir durum...ama canım yandığı zamanlar eşimden nefret ettiğimi düşündüm...küstüm...bir keresinde yediğim dayaktan bir hafta ayağa kalkamadım...kayınım beni anneme bıraktı geldi...ama çocuklarım durmadığı için
tekrar geri döndüm...yani herkesin evinde geçirdiğini kendi bilir...insanları yargılamak çok kolaydır..kaybetmekte kolaydır...kazanmak çok zordur...ben çok sevdiğim birisiyle azap dolu günler yaşadım...nefret ediyorum sandım ama öfkem geçince yine sevmekten vazgeçmedim...ben de insanları çok seviyorum...her hatayı şeytana uyduğu için yaptığını inananlardanım...sevgiye çok açım...belki de ben ''benim sevdiğim kadar beni sevselerdi''
düşüncesindeyim...sabır çok önemli...çok sabırlı aynı zamanda insanları çok seven birisiyim..karşımdaki insanlardan kötülük beklemem..ama günümüzdeki insanlar ne yazıkki öyle değiller...allah kimsenin içine nefret duygusu vermesin...amin..
ŞenizŞenizŞeniz