3 seneyi aşkın bir ilişkim var. Sevgili olduğumuzda daha üniversitedeydim şimdi atanmış bir öğretmenim. Önceden farklı şehirlerdeydik ve şimdi aynı şehirde yaşıyoruz. Evlenmeden önce birbirimizi daha iyi tanımaya ihtiyacımız var diye düşündüğümüzden kendimize süre vermiştik. Sevgilim yine kendi memleketine gitti ve nerdeyse 30 gündür görüşemedik. Ve o gittiğinden beri derin düşüncelere daldım. Eğer karar verirsek yakında evlilik için adımlar atıcaz. Ama ben o eve gidince düşünmeye başladım. Değişik farkındalıklar elde ettim. Sanki yan yanayken de bir bütün olamama duygusu hakimdi bende. Duygusal anlamda eksikliğini hissettiğim noktalar fark ettim. Sevdiğim insan mükemmel bir insandı ama sevgili olarak birbirimize uygun muyduk? Birlikteliğimizin beni çok da mutlu etmediğini fark ettim sonra. Belki o da mutsuzdu. Ama onun hayatındaki en büyük renk bendim ve belki ben de onun için alışkanlık haline gelmiştim. Bu fikirlerimi onunla paylaştım. O da farklılıklarımızın farkındaydı. Ancak onun için büyütülecek meseleler yoktu aramızda. Bunu konuştuk ve o halen memleketinden gelmediği için aradaki süreç uzadıkça başka şeyler (çoğu olumsuz anlamda) daha fark etmeye başladım. Sizce ben onu çoktan kafamda bitirdim mi? İlk aşkım olduğu için öyle beceriksiz hissediyorum ki kendimi. Olaylara nasıl bakmam gerektiğini bilmiyorum. Bundan önce ayrı şehirlerde fark etmediğim şeyleri şimdi aynı şehirde hissediyor olmam da kaderin bir cilvesi herhalde