- 23 Eylül 2014
- 13
- 11
- 38
-
- Konu Sahibi heaven-irem
- #1
bu ara bebek bekleyenlere bir doğum öyküsü de ben anlatmak istedim...
öncelikle şunu belirtmekte fayda göryorum, biliyorum korkuyorsunuz. bu çok normal bir durum.. ben de korktum tabi.. ama demek istediğim bu korkuyu doğumunuzu zorlaştıracak hale getirmeyin..
11 mayıs 2015'te 4.250 gram bebeğimi omaz diyenlere inat normal doğurdum.. pişman mıyım??? hayırrr... çünkü sezeryan fikri beni daraltmaya yetiyordu. verilen anestezi bebeğe de geçiyormuş, sonradan hiperaktivite oluyormuş falan... hep bunları okudum ve korktum..
10 mayıs 2015 anneler günüydü ve bebeğim sabahtan benim anneler günümü biraz tekmeleyerek kutlamıştı. ben hem doğsun artık diyordum hem de korkuyordum. akşam üstü ilk sancım geldi. bir şey aşağıya doğru ittiriyordu. evde eşim, annem, teyzem, anneannem ve kardeşim vardı. hep birlikte anneler günü kutlaması yaptık. akşama doğru gittiklerinde sancılaırm artmıştı sabah kadar ara ara gelen sancılarla uyandım. gece lambasını kapatmıyordum, bir de sancı sonrası uykumu anlatamam. bir insanın bu kadar mı güzel uykusu gelir. bebek doğunca çekeceğimiz uykusuzlukların balangıcı anlamında uykuya veda sanırım. o akşam acile gittik, annemin ısrarıyla. ben alttan muayeneyi kabul etmedim diye doktor fırça attı. ultrasonla baktı bir şey göremeyince, gaz sancısıdır eyip yolladı. ama gece çok arttı. ertesi gün annemin tüm ısrarlarına rağmen, kanamam olmadan gitmedim hastaneye. yalnız sancılar çok kuvetli bir bel ağrısı şeklindeydi. 5 saniye kadar sürüyor sonra geçiyordu.
öğleden sonra gittik hastaneye. 6 cm açılmam vardı. hemşire tebrik etti. doğum yakın olduğu için yatış verdi.
bu arada merak edenler için söyleyeyim devlet hastanesinde yaptm doğumu. bundan 3 yıl önce falan devlet hastanesinde normal doğum yapacaksın deselerdi inanmazdım. saat 14.30'da griş yatık hastaneye. en sıkıcı olan kısım, beklemekti. nst cihazına bağladılar. sancm gelince kasılıp kalıyorum. doktor gelip açılmamı kontrol etmek istiyor, ben kıpırdayamıorum.
başta da belirttiğm gibi, korkmak işi zorlaştırıyor hanımlar. sakın korkunuzun esiri olmayın.. bol bol dua edin. ben inşirah suresini çok okudum, sancılarım geldikçe.
sürekli olmadı sancılarım. yine 5 saniye süren korkunç bir bel ağrısı ve zaman yaklaştıkça bağırma istğim artıyordu. neden derseniz artık acıdan... sonra hemşire gelip açılmama tkrar baktı. 10 cm olmuştu. doğumhaneye zar zor yürüyerek gittim. bir de hatırladığım, inanılmaz su içme isteğiydi.. doğumdan sonra bile kana kana su içtim... aslında mide bulandırıyormuş ama ben çok susamıştım. sancılarım boyunca uyuma istğim hiç kesilmedi. doğum uykusu diyorlarmış buna ve dünyanın en güzel uykusuymuş.
doğum masasında birkaç kez ıkındım ve sonra bebek geldi. saat 17.20'ydi.
burada sadece kendi tecrübelerimi anlattım bayanlar.. her doğum kendine has özelliklere sahipmiş. yani değil ilk beşinciyi de doğursanız o farklı bir hikaye oluyormuş. ama bence korkular aynı.. her doğum ayrı bir korku.. yani değil ilk beşinciyi de doğursanız korkuyorsunuz:) korku insan has bi duygu deil belki ama kontrol etmesi insana has bir duygu. korktuğunuzda daha fazla adrenalin salgılıyorsunuz ve bebek de bundan etkileniyor. çıkmak istemiyor ya da çok hırçın oluyor. benim bebeğim doğduğunda emmedi. sütüm gelmedi çünkü. belki korktuğum için bilmiyorum.
hemşireye ben doğurmayacağım vazgeçtim dediğimi gülerek hatırlıyorum şimdi:))
ama anne olmak çok güzel bir duygu.. bir oğlum var 15 aylık şimdi... ona her baktığımda yeniden aşık oluyorum. Allahım bu ne kadar güzel bir şey, şükürler olsun diyorum.
öncelikle şunu belirtmekte fayda göryorum, biliyorum korkuyorsunuz. bu çok normal bir durum.. ben de korktum tabi.. ama demek istediğim bu korkuyu doğumunuzu zorlaştıracak hale getirmeyin..
11 mayıs 2015'te 4.250 gram bebeğimi omaz diyenlere inat normal doğurdum.. pişman mıyım??? hayırrr... çünkü sezeryan fikri beni daraltmaya yetiyordu. verilen anestezi bebeğe de geçiyormuş, sonradan hiperaktivite oluyormuş falan... hep bunları okudum ve korktum..
10 mayıs 2015 anneler günüydü ve bebeğim sabahtan benim anneler günümü biraz tekmeleyerek kutlamıştı. ben hem doğsun artık diyordum hem de korkuyordum. akşam üstü ilk sancım geldi. bir şey aşağıya doğru ittiriyordu. evde eşim, annem, teyzem, anneannem ve kardeşim vardı. hep birlikte anneler günü kutlaması yaptık. akşama doğru gittiklerinde sancılaırm artmıştı sabah kadar ara ara gelen sancılarla uyandım. gece lambasını kapatmıyordum, bir de sancı sonrası uykumu anlatamam. bir insanın bu kadar mı güzel uykusu gelir. bebek doğunca çekeceğimiz uykusuzlukların balangıcı anlamında uykuya veda sanırım. o akşam acile gittik, annemin ısrarıyla. ben alttan muayeneyi kabul etmedim diye doktor fırça attı. ultrasonla baktı bir şey göremeyince, gaz sancısıdır eyip yolladı. ama gece çok arttı. ertesi gün annemin tüm ısrarlarına rağmen, kanamam olmadan gitmedim hastaneye. yalnız sancılar çok kuvetli bir bel ağrısı şeklindeydi. 5 saniye kadar sürüyor sonra geçiyordu.
öğleden sonra gittik hastaneye. 6 cm açılmam vardı. hemşire tebrik etti. doğum yakın olduğu için yatış verdi.
bu arada merak edenler için söyleyeyim devlet hastanesinde yaptm doğumu. bundan 3 yıl önce falan devlet hastanesinde normal doğum yapacaksın deselerdi inanmazdım. saat 14.30'da griş yatık hastaneye. en sıkıcı olan kısım, beklemekti. nst cihazına bağladılar. sancm gelince kasılıp kalıyorum. doktor gelip açılmamı kontrol etmek istiyor, ben kıpırdayamıorum.
başta da belirttiğm gibi, korkmak işi zorlaştırıyor hanımlar. sakın korkunuzun esiri olmayın.. bol bol dua edin. ben inşirah suresini çok okudum, sancılarım geldikçe.
sürekli olmadı sancılarım. yine 5 saniye süren korkunç bir bel ağrısı ve zaman yaklaştıkça bağırma istğim artıyordu. neden derseniz artık acıdan... sonra hemşire gelip açılmama tkrar baktı. 10 cm olmuştu. doğumhaneye zar zor yürüyerek gittim. bir de hatırladığım, inanılmaz su içme isteğiydi.. doğumdan sonra bile kana kana su içtim... aslında mide bulandırıyormuş ama ben çok susamıştım. sancılarım boyunca uyuma istğim hiç kesilmedi. doğum uykusu diyorlarmış buna ve dünyanın en güzel uykusuymuş.
doğum masasında birkaç kez ıkındım ve sonra bebek geldi. saat 17.20'ydi.
burada sadece kendi tecrübelerimi anlattım bayanlar.. her doğum kendine has özelliklere sahipmiş. yani değil ilk beşinciyi de doğursanız o farklı bir hikaye oluyormuş. ama bence korkular aynı.. her doğum ayrı bir korku.. yani değil ilk beşinciyi de doğursanız korkuyorsunuz:) korku insan has bi duygu deil belki ama kontrol etmesi insana has bir duygu. korktuğunuzda daha fazla adrenalin salgılıyorsunuz ve bebek de bundan etkileniyor. çıkmak istemiyor ya da çok hırçın oluyor. benim bebeğim doğduğunda emmedi. sütüm gelmedi çünkü. belki korktuğum için bilmiyorum.
hemşireye ben doğurmayacağım vazgeçtim dediğimi gülerek hatırlıyorum şimdi:))
ama anne olmak çok güzel bir duygu.. bir oğlum var 15 aylık şimdi... ona her baktığımda yeniden aşık oluyorum. Allahım bu ne kadar güzel bir şey, şükürler olsun diyorum.