Neden Böyleyim Ben?

Birilerinin hayatıma müdahale edeceği düşüncesinden bile ödüm patlıyor. Birilerinin beni yönlendirmesi, kendi istediğimi değilde birilerinin istediklerini yapmak zorunda kalma düşüncesinden bile korkuyorum. Bildiğiniz tırsıyorum ama...

Birileri(kim olursa olsun) benim hayatıma müdahale etmesin, ortak paylaşımlarımız olsun ama insanlar hayatımı dışarıdan izlesinler istiyorum.

Sorumsuz bir insan değilim ama zoraki sorumluluklardan rahatsız oluyorum. Bir şeyin sorumluluğunu istemek benim insiyatifimde olmalı mesela. Kimsenin kahramanı olmak istemiyorum.

Sonuç:

Sen özgürsün!

Ama suçlar gibi...

Yanlış mı bu düşüncelerim? Öyleyse nasıl olmalı?

Örneklendirmeniz lazım. İsteğiniz dışında ne gibi sorumluluklar yükleniyor size? Kim istemezki hayattaki her kararı sadece kendi istekleri doğrultusunda alsın. Lakin her daim özgürlüğünü istemekle bencillik arasında ince bir çizgi var. Mesela çok yakın çevrenizin gerçekten size ihtiyacı olabilir, o anki talepleri de sizin planlarınızla çalışabilir.
Bir de evli + %100 özgür olmak imkansız bir durum gibi. Bekar mısınız?
 
hayır bana sormadılar. hep benim için karar verildi ben de onları memnun etmek için boyun eğdim.
ilk kez eşimle evlenmek istediğimde kendi arzum doğrultusunda hareket ettim. o yüzden de benden kötüsü olmadı. asilikle, başına buyruklukla suçlandım.
anneniz ne güzel bir tutum sergilemiş sizi yetiştirirken.
ama benimkiler benim bir birey olduğumu bi türlü kabul etmediler.
sanki onlara aitmişim gibi hep beni yönetmeye çalıştılar.
yavaş yavaş atıyorum üstümden bana biçilen bu rolü.

Artik evli bir kadinsiniz kimseye hesap vermEk zorunda degilsiniz. Babaniza sadece hurMet edersiniz onun kolesi degilsiniz ya...

Benim annem de kardesimi okutmami istiyor ama benim babam kucukken bizi terketmis maddi olarak yetemedigim yerlerde destek olur musun dediginde kabul ettim .. babaniz da size diretmese eminim kabul edecektiniz...
 
hayır bana sormadılar. hep benim için karar verildi ben de onları memnun etmek için boyun eğdim.
ilk kez eşimle evlenmek istediğimde kendi arzum doğrultusunda hareket ettim. o yüzden de benden kötüsü olmadı. asilikle, başına buyruklukla suçlandım.
anneniz ne güzel bir tutum sergilemiş sizi yetiştirirken.
ama benimkiler benim bir birey olduğumu bi türlü kabul etmediler.
sanki onlara aitmişim gibi hep beni yönetmeye çalıştılar.
yavaş yavaş atıyorum üstümden bana biçilen bu rolü.

ya ben bu konuyu çok sevdim :)
aynen bende öyle evlenirken istediğimi bu işin olacağını söyledim.
sonrada hep bununla suçlandım :)
herşeye bi müdahale, sanki biz düşünemeyiz maddiyatımızı filan.
ama artık karıştırmıyorum kimseyi.
bu benim hayatım ve zor durumda olduğumda kimse sormuyor.
iyiyken de kimse karışmasın. kendi ailem de dahil.
 
Artik evli bir kadinsiniz kimseye hesap vermEk zorunda degilsiniz. Babaniza sadece hurMet edersiniz onun kolesi degilsiniz ya...

Benim annem de kardesimi okutmami istiyor ama benim babam kucukken bizi terketmis maddi olarak yetemedigim yerlerde destek olur musun dediginde kabul ettim .. babaniz da size diretmese eminim kabul edecektiniz...

tabi eksik yerde destek olmak gerek ben de öyle düşünüyorum.
zaten içimden gelerek yapacağım şeyleri böyle daha ben bişey diyemeden üstüme atmalarına sinir oluyor insan.
şu hayatta kimsenin lafına bakmayıp biraz bencil olmak lazım galiba.
zor işler :)
 
bir de benim ailem okumayı çok istediğim halde özellikle babam çok engel oldu.
hep babamla mücadele ederek okudum.
çalışmak istediğimde öncülük etmedi, çalışmamı da çok istemedi.
evlendikten 5 sene sonra eşimin dersaneye göndermesiyle atandım.
şimdi de memur kızımız var havasındalar, bi beklenti ki sormayın.
işe girmeden önce annem eşinle tartışıp gelsen bile geri gönderirim demişti, şimdi ise herşeyde kestirip atmam taraftarı.
öncesi ve sonrası tam zıt yani.
 
tabi eksik yerde destek olmak gerek ben de öyle düşünüyorum.
zaten içimden gelerek yapacağım şeyleri böyle daha ben bişey diyemeden üstüme atmalarına sinir oluyor insan.
şu hayatta kimsenin lafına bakmayıp biraz bencil olmak lazım galiba.
zor işler :)


Bana neler salladilar bir bilseniz. Ben cok bencilmisim sorumsuzmusum bilmem ne.... hepsini taksam kanserdim su an :KK70:
 
Birilerinin hayatıma müdahale edeceği düşüncesinden bile ödüm patlıyor. Birilerinin beni yönlendirmesi, kendi istediğimi değilde birilerinin istediklerini yapmak zorunda kalma düşüncesinden bile korkuyorum. Bildiğiniz tırsıyorum ama...

Birileri(kim olursa olsun) benim hayatıma müdahale etmesin, ortak paylaşımlarımız olsun ama insanlar hayatımı dışarıdan izlesinler istiyorum.

Sorumsuz bir insan değilim ama zoraki sorumluluklardan rahatsız oluyorum. Bir şeyin sorumluluğunu istemek benim insiyatifimde olmalı mesela. Kimsenin kahramanı olmak istemiyorum.

Sonuç:

Sen özgürsün!

Ama suçlar gibi...

Yanlış mı bu düşüncelerim? Öyleyse nasıl olmalı?
Yaşadığınız bir olaydan örnek verseniz :KK64:
 
olmak istedğim ama olamadığım.21 yaşımdayım cep telefonum hala yok.aile baskısı aldı başını gidiyor.sevdiğim insanı mecburen bırakmak zorundayım.delirdim deliricem.
iyi bu halin daha ne istiyorsun


neden cep telefonun yok? ailen neler yapıyor. niye bu kadar baskıcılar anlamadım :KK64:
 
Ahh öyle bir dünya olsa da ben de gelsem.
Kimsenin işine karışmam. Fikrimi sorarlarsa söylerim. Kimseye şöyle yap böyle yap demişliğim yoktur.
Ama insanlar (başta ailem olmak üzere) hayatımı yönetmeye çalışıyorlar. 25 yaşında 4 senedir çalışan evli bi insanım. hala bu hakkı nereden buluyorlar anlamış değilim..
beni anlatmışsınız :-)
 
normali bahsettiğiniz durum zaten. bizlerden talep edilenler kültürün bir sonucu.
özgürlük demek saçma sapan bir hayat yaşamak değil ki, birey olma demek.
anlayacaklar bir gün ama biz görür müyüz bilemem.
 
X