Nereden başlayacağımı bilemiyorum.
27 eylül 2008 tarihinde erkek arkadaşımla internet aracılığıyla tanıştım. Ona daha ilk görüşte aşkla bağlandım, o da bana. Daha yaşım çok küçüktü 16ımdaydım. İlk aşkımdı. İlk buluştuğumuzda onunla Sultanahmet'tin az aşağısındaki sahile gittik. Biçok yerde gezdik. O anadolu yakasının bi ucunda ben bi ucunda oturuyodum. 3. buluşmamızda onun yanından ayrılamayıp gece 2de gittim eve.. Öyle aşık olmuştum.
Henüz 3. ayımızda evlerine gidip annesiyle tanıştım. Ben uyumadan uyumaz, uyanmadan uyanmaz bi çocuktu, çocuktu o zaman. Evleri bizden çok çok büyük, deniz manzaralı ve aşırı modern ailesi vardı. Annesi gazeteci, babası yönetmen ablası mühendisti. Benimki de lise mezunuydu ve o zaman düğünlerde fotoğraf çekip satıyodu. Benim ailem tutucudur, kaç kez hatırlamam okulu ekip onunla buluştum ailemden dayak yemediğimmi kaldı, onun yanında 5 liramı harcamak için yağmurda eve bez ayakkabılarla okul dönüşü yürümediğimmi.
Ailem bana eziyet ettiği için dayanamıyodu. Babam aylık 4,5 5 bin tl kazanır ama bana 50 tl harçlık verirdi lisedeyken. O da 40 tlsi yol parası yapardım 10 tlm kalırdı. Ben de çalışmaya başladım ve sorunlar orada başladı. Kıskandı, kısıtlamak istedi ama mecburdum. Onun da parası yoktu ve bizim bi şekilde görüşmemiz lazımdı. O haftada bir çalışır 400-500 tl parası olurdu sonra belki 2 3 ay işi olmadı. İlk senemizde herşey harikaydı ama işi olmaması beni düşündürmeye başlamıştı. Sürekli onu teşvik ettim, kameraman olmayı çok istiyodu, kendimi öne sürdüm bi işi olursa geleceğimizin olacağını söyledim. Hırslandırdım ve o da setlerde çalışmaya başladı.
Onun yanına gittiğimde herşey tamamen kararırdı, Kadıköy vapurunun kokusu, Haydarpaşa'dan trene binişim, Eminönü, Sirkeci, Mecidiyeköy sürekli dolaştığımız yerler.. Pazar günü Bağdat Caddesi'nde yürürdük bana yollar bomboş gelirdi. Bırakmazdım elini bian. Öperdim, sarılırdım.
Setlerde çalışmaya başlayınca şehir dışına da gider oldu. Bazen 2 ay gelmezdi. Ben o 2 ayda ona hergün mektup yazar biriktirirdim, hediyeler alırdım ama yıllarca o bana yemek dışında hiçbir para harcamadı. Olsundu, o da öyleydi. Cimri değildi, tutumluydu. Aşıktım sonuçta.
Birkaç yıl sonra bize ailesinden miras kaldı, bu sürede onun aşkı belli ki tükenmeye başlamıştı. Artık eskisi gibi aramamaya sormamaya başladı. Set ortamından dolayı sanıyorum. Oradaki insanların çok rahat olduğunu, kızlarla karışık kaldıklarını söylerdi. İyi paralar kazanmaya başladı ve beni iyice boşverdi. Hep yanlış anlamaları, kaprisleri, tripleri yüzünden daha 3. senemizde peşinden koşar olmuştum. Ailemin baskısı yüzünden evlilik fikrini sürekli dile getirmeye mecburdum. Aramızda söz bile olsa razıydım, yıllarca beklerdim onu.
Parası artınca beni hepten boşverdi, anneannesi annelerinin evine taşındı. Bu da Kadıköy'de bulunan evde yaşamaya başladı. Bu sırada beni ailesine hep kötü gösterdiği için beni istemediler. Ben onu aldatmadığım halde aldatmışım gibi gösterdi. Birden çok iyi birden bütün ilişkiyi koparan birisi haline geldi.
Lise sonda üniversiteye gidersem benden ayrılacağını söyledi. Ailem de beni istemediğim bi bölüme gönderecekti yada göndermeyecekti. Ben de o istediği için gitmedim. Vasıfsız olarak saçma sapan işlerde çalışmaya devam ettim. Zaten lise 2 den bu yana çalışıyorum. Annemlerin bana 16 yaşımdan beri kilot dahi aldıkları yok.
İlişkimizin 6. senesinde birlikte olduk ve o ilk an ne yapacağını şaşırdı. Resmen sinir krizi geçirdi, ağlamaya başladı. Sonrasında beni 3 ay daha aramadı ve ben onu beklemeye devam ettim. Kalbim, psikolojim paramparça oldu. İntihar ettim, yanıma bile gelmedi ki ailem de yanımda kalmıyodu.
Bana hiçbişey almadı, aldım dediği biçok şey de yalandı. Anneme yaptım dediği çoğu şeyi yapmadı ben hep arada kaldım. Bana yalanlar söyledi. Aramaz sormazken sürekli uyuyorum, hastayım diye geçiştirdi. Çok nazlıdır, başı ağrısa dünya durur sanki. Ağrıdan ölür. Sürekli şikayet eder. Sürekli memnuniyetsizdir.
4 ay aramaz 1 ay barışır olduk. Yaptığım herşey gözüne batmaya başladı. Beni ne arkadaşlarıyla ne ailesiyle görüştürür oldu. Kız arkadaşları çoğaldı hatta beni biçok konuda ezmeye çalıştı. Aslında ben çok kendine bakan, çok geniş kültürlü birisiyimdir. Sosyal çevrem çok geniştir. O herşeyde iyi olduğunu iddia etmeye başladı. Ben de hayatıma yön vermek için onunla barışmama kararı aldım. Ailemden destek istedim. Beni dershaneye göndermelerini ve aylık çok az da olsa harçlık vermelerini, nerdeyse tüm sosyalliğimi bırakabileceğimi meslek sahibi olmak istediğimi söyledim. Bana cevap bile vermediler, bırakın parayı.
Ben de elimde ne varsa ona veriyodum, buluştuğumuzda hep harçlık bırakır hale geldim. Bu da önemli değil. Maddiyata önem veren birisi değilim ama bana 1 lira harcamayan adamın kızlarla fotoğrafını görüyodum. 7 sene bana hiçbişey almadı ama annesine, ablasına ne telefon kaldı ne kazaklar ne elbiseler.. Çok üzülüyodum. Mağazaya giriyoduk bu anneme çok yakışır, ablamda harika durur diye atlıyodu. Kahroluyodum resmen.
İntihar olayımdan 7 ay sonra başkasıyla çıkmaya başladım o da dengesizdi. Bi vardı bi yoktu ve sırf yanında taşımak için benimle olduğu belliydi. Onunla da yapamadık ve eski sevgilim başkasıyla çıktığımı duyunca bana geri döndü. Yine barıştık ama ilgisi uzun sürmedi. Diğer bekaret olayı için de başının çaresine bak dedi. Umursamadı yani..
Sonra 8 ay sonra başkasıyla çıktım. İş yerimden avukat bi çocuk. Çok dürüst, efendi bi tipti. Ciddiyet istediğini söyledi ama bekaret olayı için doğruyu söylediğimde ciddiyeti boşvermemizi, aşkımıza bakmamızı söyledi. Ayrıldım..
Yine ayrıldık. Toplamda 7 sene çıktık ama ona öyle aşığım ki yaptığı herşeye rağmen her gece ağlıyorum. Bazen ağlarken kedim gelip yaşlarımı yalıyo. Bundan sonra aşık olabileceğimi sanmıyorum. Şuan iyi bi işim maaşım var.. Yabancı dilim sayesinde ama hep çiftler görüyorum gözyaşlarımı tutamıyorum. Film izlerken, arkadaşlarımın düğünlerinde.. Onlar mutlu oynarken ben boşluğa dalıp üzülüyorum. Çevremde erkekler var sürekli benimle çıkmak isteyenlerde var ama kimseyle mutlu olamıyorum. Başarısız 2 ilişkimden sonra da inancımı tamamen yitirdim.
Ailem de huzur vermiyo. Evdeyken mesela tv izlemek yasak, hergün duş almak yasak. Duştayken kaç kez sıcak suyun kapandığını bilirim. Lise de eve gece 2 de gelirdim mağaza da çalışırken, annem babam beni almazdı. Geçen gün eve 12:30'da geldim diye babam denen şerefsiz saçıma yapıştı. Apartmanda komşularda bana saldırdı ve darp etti. Annemse hiçbişey demedi. İçimde yaradır ben 8 yaşımdayken karnım ağrıdı bi hafta hastahaneye götürmediler. Gece su içmeye kalkamazken annem babamla yatardı. Babaannem hastahaneye götürdü ve apandistimin patladığı ortaya çıktı. Annemlerle 8 senedir konuşmuyorum, yoklarmış gibi. Ben de onların gözünde yokmuşum gibi. Babam sürekli yokmu isteyen verelim seni, sen namussuzsun şerefsizsin diye hakaretler ediyo. Kız evden yalnız dışarı çıkamazmış başına herşey gelirmiş. Bıktım bende gidiyorum geziyorum tozuyorum. Ne yaptığım kimlerle olduğum belli yine de bana sanki fahiseymisim gibi davranıyolar. Bende sorduklarında erkeklerleydim, işe gittim falan diyorum artık. Eve girmek istemiyorum. 8 senedir bana işkence. Allahım canımı al yada şu adamı öldür diye çok dua ettim.
Eski sevgilimle de ayrılınca hayattan umudu tamamen kestim. Ne ailem ne sevgilim var. Dini inancımı bile yitirmeye başladım. Arkadaşlarımı da sevmiyorum sadece değer veriyorum. Evlenip mutlu olanlara çok özeniyorum. Bi adam olsa hem ailem hem sevgilim daha ne isterim diyorum ama olmuyo.. Benim için nolur dua edin
27 eylül 2008 tarihinde erkek arkadaşımla internet aracılığıyla tanıştım. Ona daha ilk görüşte aşkla bağlandım, o da bana. Daha yaşım çok küçüktü 16ımdaydım. İlk aşkımdı. İlk buluştuğumuzda onunla Sultanahmet'tin az aşağısındaki sahile gittik. Biçok yerde gezdik. O anadolu yakasının bi ucunda ben bi ucunda oturuyodum. 3. buluşmamızda onun yanından ayrılamayıp gece 2de gittim eve.. Öyle aşık olmuştum.
Henüz 3. ayımızda evlerine gidip annesiyle tanıştım. Ben uyumadan uyumaz, uyanmadan uyanmaz bi çocuktu, çocuktu o zaman. Evleri bizden çok çok büyük, deniz manzaralı ve aşırı modern ailesi vardı. Annesi gazeteci, babası yönetmen ablası mühendisti. Benimki de lise mezunuydu ve o zaman düğünlerde fotoğraf çekip satıyodu. Benim ailem tutucudur, kaç kez hatırlamam okulu ekip onunla buluştum ailemden dayak yemediğimmi kaldı, onun yanında 5 liramı harcamak için yağmurda eve bez ayakkabılarla okul dönüşü yürümediğimmi.
Ailem bana eziyet ettiği için dayanamıyodu. Babam aylık 4,5 5 bin tl kazanır ama bana 50 tl harçlık verirdi lisedeyken. O da 40 tlsi yol parası yapardım 10 tlm kalırdı. Ben de çalışmaya başladım ve sorunlar orada başladı. Kıskandı, kısıtlamak istedi ama mecburdum. Onun da parası yoktu ve bizim bi şekilde görüşmemiz lazımdı. O haftada bir çalışır 400-500 tl parası olurdu sonra belki 2 3 ay işi olmadı. İlk senemizde herşey harikaydı ama işi olmaması beni düşündürmeye başlamıştı. Sürekli onu teşvik ettim, kameraman olmayı çok istiyodu, kendimi öne sürdüm bi işi olursa geleceğimizin olacağını söyledim. Hırslandırdım ve o da setlerde çalışmaya başladı.
Onun yanına gittiğimde herşey tamamen kararırdı, Kadıköy vapurunun kokusu, Haydarpaşa'dan trene binişim, Eminönü, Sirkeci, Mecidiyeköy sürekli dolaştığımız yerler.. Pazar günü Bağdat Caddesi'nde yürürdük bana yollar bomboş gelirdi. Bırakmazdım elini bian. Öperdim, sarılırdım.
Setlerde çalışmaya başlayınca şehir dışına da gider oldu. Bazen 2 ay gelmezdi. Ben o 2 ayda ona hergün mektup yazar biriktirirdim, hediyeler alırdım ama yıllarca o bana yemek dışında hiçbir para harcamadı. Olsundu, o da öyleydi. Cimri değildi, tutumluydu. Aşıktım sonuçta.
Birkaç yıl sonra bize ailesinden miras kaldı, bu sürede onun aşkı belli ki tükenmeye başlamıştı. Artık eskisi gibi aramamaya sormamaya başladı. Set ortamından dolayı sanıyorum. Oradaki insanların çok rahat olduğunu, kızlarla karışık kaldıklarını söylerdi. İyi paralar kazanmaya başladı ve beni iyice boşverdi. Hep yanlış anlamaları, kaprisleri, tripleri yüzünden daha 3. senemizde peşinden koşar olmuştum. Ailemin baskısı yüzünden evlilik fikrini sürekli dile getirmeye mecburdum. Aramızda söz bile olsa razıydım, yıllarca beklerdim onu.
Parası artınca beni hepten boşverdi, anneannesi annelerinin evine taşındı. Bu da Kadıköy'de bulunan evde yaşamaya başladı. Bu sırada beni ailesine hep kötü gösterdiği için beni istemediler. Ben onu aldatmadığım halde aldatmışım gibi gösterdi. Birden çok iyi birden bütün ilişkiyi koparan birisi haline geldi.
Lise sonda üniversiteye gidersem benden ayrılacağını söyledi. Ailem de beni istemediğim bi bölüme gönderecekti yada göndermeyecekti. Ben de o istediği için gitmedim. Vasıfsız olarak saçma sapan işlerde çalışmaya devam ettim. Zaten lise 2 den bu yana çalışıyorum. Annemlerin bana 16 yaşımdan beri kilot dahi aldıkları yok.
İlişkimizin 6. senesinde birlikte olduk ve o ilk an ne yapacağını şaşırdı. Resmen sinir krizi geçirdi, ağlamaya başladı. Sonrasında beni 3 ay daha aramadı ve ben onu beklemeye devam ettim. Kalbim, psikolojim paramparça oldu. İntihar ettim, yanıma bile gelmedi ki ailem de yanımda kalmıyodu.
Bana hiçbişey almadı, aldım dediği biçok şey de yalandı. Anneme yaptım dediği çoğu şeyi yapmadı ben hep arada kaldım. Bana yalanlar söyledi. Aramaz sormazken sürekli uyuyorum, hastayım diye geçiştirdi. Çok nazlıdır, başı ağrısa dünya durur sanki. Ağrıdan ölür. Sürekli şikayet eder. Sürekli memnuniyetsizdir.
4 ay aramaz 1 ay barışır olduk. Yaptığım herşey gözüne batmaya başladı. Beni ne arkadaşlarıyla ne ailesiyle görüştürür oldu. Kız arkadaşları çoğaldı hatta beni biçok konuda ezmeye çalıştı. Aslında ben çok kendine bakan, çok geniş kültürlü birisiyimdir. Sosyal çevrem çok geniştir. O herşeyde iyi olduğunu iddia etmeye başladı. Ben de hayatıma yön vermek için onunla barışmama kararı aldım. Ailemden destek istedim. Beni dershaneye göndermelerini ve aylık çok az da olsa harçlık vermelerini, nerdeyse tüm sosyalliğimi bırakabileceğimi meslek sahibi olmak istediğimi söyledim. Bana cevap bile vermediler, bırakın parayı.
Ben de elimde ne varsa ona veriyodum, buluştuğumuzda hep harçlık bırakır hale geldim. Bu da önemli değil. Maddiyata önem veren birisi değilim ama bana 1 lira harcamayan adamın kızlarla fotoğrafını görüyodum. 7 sene bana hiçbişey almadı ama annesine, ablasına ne telefon kaldı ne kazaklar ne elbiseler.. Çok üzülüyodum. Mağazaya giriyoduk bu anneme çok yakışır, ablamda harika durur diye atlıyodu. Kahroluyodum resmen.
İntihar olayımdan 7 ay sonra başkasıyla çıkmaya başladım o da dengesizdi. Bi vardı bi yoktu ve sırf yanında taşımak için benimle olduğu belliydi. Onunla da yapamadık ve eski sevgilim başkasıyla çıktığımı duyunca bana geri döndü. Yine barıştık ama ilgisi uzun sürmedi. Diğer bekaret olayı için de başının çaresine bak dedi. Umursamadı yani..
Sonra 8 ay sonra başkasıyla çıktım. İş yerimden avukat bi çocuk. Çok dürüst, efendi bi tipti. Ciddiyet istediğini söyledi ama bekaret olayı için doğruyu söylediğimde ciddiyeti boşvermemizi, aşkımıza bakmamızı söyledi. Ayrıldım..
Yine ayrıldık. Toplamda 7 sene çıktık ama ona öyle aşığım ki yaptığı herşeye rağmen her gece ağlıyorum. Bazen ağlarken kedim gelip yaşlarımı yalıyo. Bundan sonra aşık olabileceğimi sanmıyorum. Şuan iyi bi işim maaşım var.. Yabancı dilim sayesinde ama hep çiftler görüyorum gözyaşlarımı tutamıyorum. Film izlerken, arkadaşlarımın düğünlerinde.. Onlar mutlu oynarken ben boşluğa dalıp üzülüyorum. Çevremde erkekler var sürekli benimle çıkmak isteyenlerde var ama kimseyle mutlu olamıyorum. Başarısız 2 ilişkimden sonra da inancımı tamamen yitirdim.
Ailem de huzur vermiyo. Evdeyken mesela tv izlemek yasak, hergün duş almak yasak. Duştayken kaç kez sıcak suyun kapandığını bilirim. Lise de eve gece 2 de gelirdim mağaza da çalışırken, annem babam beni almazdı. Geçen gün eve 12:30'da geldim diye babam denen şerefsiz saçıma yapıştı. Apartmanda komşularda bana saldırdı ve darp etti. Annemse hiçbişey demedi. İçimde yaradır ben 8 yaşımdayken karnım ağrıdı bi hafta hastahaneye götürmediler. Gece su içmeye kalkamazken annem babamla yatardı. Babaannem hastahaneye götürdü ve apandistimin patladığı ortaya çıktı. Annemlerle 8 senedir konuşmuyorum, yoklarmış gibi. Ben de onların gözünde yokmuşum gibi. Babam sürekli yokmu isteyen verelim seni, sen namussuzsun şerefsizsin diye hakaretler ediyo. Kız evden yalnız dışarı çıkamazmış başına herşey gelirmiş. Bıktım bende gidiyorum geziyorum tozuyorum. Ne yaptığım kimlerle olduğum belli yine de bana sanki fahiseymisim gibi davranıyolar. Bende sorduklarında erkeklerleydim, işe gittim falan diyorum artık. Eve girmek istemiyorum. 8 senedir bana işkence. Allahım canımı al yada şu adamı öldür diye çok dua ettim.
Eski sevgilimle de ayrılınca hayattan umudu tamamen kestim. Ne ailem ne sevgilim var. Dini inancımı bile yitirmeye başladım. Arkadaşlarımı da sevmiyorum sadece değer veriyorum. Evlenip mutlu olanlara çok özeniyorum. Bi adam olsa hem ailem hem sevgilim daha ne isterim diyorum ama olmuyo.. Benim için nolur dua edin
Siz aklı başında bir insansınız, ailenizi de evlenene kadar idare edebilirsiniz bnce ama o kişiyi düşünmeyi bırakın. Zamanla parayı görünce nasl değiştiğin, 6 sene sonunda ilişki yaşadığınızda pişmanlıktan ağladığını görmüşsünüz.Bunlar nefret etmek için sebep değil mi?En yakın zamanda hayatınızın aşkı,eşiniz karşınıza çıkar inş.
