Çünkü ben bu hayatta nezaketin, iyi düşüncenin, ılımlı olmanın, sorun çıkarmamanın bir bka yaradığına artık inanmıyorum. Haksız bile olsa kendini öyle savunan insanlar var ki haklı olan suçlu ilan ediliyor. Geç anladım ama artık aptal olduğumu anladım ailem beni öyle hanımefendi öyle uyumlu yetiştirmiş ki asla kavga etmeyi kendimi savunmayı bilmiyorum. Haklı olduğum tartışmada bile çok üzülüp ağlamaya başlıyorum. Karşıdaki haksız ama sırf ağlıyorum diye beni demagoji yapmakla mağduru oynamakla suçluyor. İnsanlarla çalışmaktan bıktım tükendim ama hayatımı idame ettirebilmek için çalışmak zorundayım. Ben kendimi nasıl değiştirebilirim bilmiyorum özgüvensiz asalak yetiştirilmenin sonucu bunlar… doğal olarak kimse benden çekinmiyor kırmaktan korkmuyor çok üzgünüm keşke gamsız ve arsız bir insan olabilseydim