- 1 Mayıs 2019
- 19
- 3
- 37
25 yaşındayım.fakat babamdan artık nefret ediyorum.her dediği her konuştuğu: dalga geçme ve ezme.kendisi espri yaptığını sanıyor fakat ok gibi laflarından bıktım artık.bazen keşke olmasaydı o zaman ondan nefret etmez hasretle bahsederdim diyorum.o zaman psikolojimin bozuk olmasının sebebi baba eksikliği falan derdim ama benimkinin problemi beni annemi kardeşimi ve kendinden aşağı gördüğü herkesi ezmek ezmek ezmek.
Üniversiteye gittim.o kadar para harcadık da ne oldun dedi.bir fikir sölerim.seni de boşuna okutmuşuz üniversitede iyi ki ben okumamışım dedi.çünkü kafam çalışmıyormuş.evliyim çocuğum oldu.çok sevimli bir kızım var.bana benzemiyormuş ben o kadar güzel değilmişim.bazen diyorum ki evlatlıkmıyım acaba? Evlatlık olsam çok sevinirdim aslında.çünkü öz babanın böyle davranması kalbimi çok kırıyor.lisedeyken moralim bozuk bir olay anlatmıştım.okulda biriyle tartışmıştım.ben haset olduğum için olmuş.başka bir zaman bana iftirada bulunmuşlardı akrabalarımdan biri.ben ne alınganmışım.bir kere babamla konuşmayı denedim üzüldüğümü ve ona kızdığımı söylemeye çalıştım benim geçmişe takıldığımı söyledi.geçmiş geçmişte kalmış ne kadar nefret doluymuşum.ne kadar alınganmışım.bana da bir şey söylenmiyormuş.bıktım artık.evet artık ondan nefret ediyorum.küçüklüğümden beri benimle dalga geçtiği için kimseye karşı beni korumadığı savunmadığı hatta beni herkesin içinde rezil edip kırdığı için anneme de sürekli olarak böyle davrandığı için her fırsatta size para veriyorum tabiikide böyle yapacaksınız şöyle yapacaksınız dediği için.ondan nefret ediyorum nefret ediyorum.10 sene boyunca psikoterapi desteği aldım.artık almıyorum çünkü hep kendimde problem olduğunu zannediyordum.kendimi çok kötü çok beceriksiz ve özgüvensiz hissediyordum.sürekli melankolik takılıyordum.ama bende değilmiş problem.bu yüzden artık gitmiyorum.fakat ben bu biyolojik olarak baba demek zorunda kaldığım adamla nasıl mücadele etmem gerektiğini de bilmiyorum.ya da mücadele etmeli miyim onu da bilmiyorum.nasıl davranmam gerekli????
Lisedeyken bana birgün ciddi ciddi dönüp dediki kızım sana bir öğüt vericem bunu sakın unutma dedi. Bu hayatta babana bile güvenmeyeceksin dedi.ben de nasıl yani? Sana da mı güvenmeyeyim dedim.evet dedi.bana da güvenme.o gün kendimi o kadar yalnız hissettim ki.oturdum ağladım.hayatta sanki kimsem kalmamıştı.neyse sonra onu unuttum ben.ama yaşadığım olaylar da gösterdi zaten.
Bir de ben üniversiteye gitmeden önce bana bir öğüt vermişti.onu da anlatmak istiyorum.kızım dedi.erkekler salaktır.bunu sakın unutma.iki fingirdersin istediğin herşeyi yaptırırsın demişti.şok oldum.aslında demek istediği evlenince kocamı nasıl kullanmam gerektiğini anlatmak istemişti.yani cinsellikle istediğim herşeyi hallettirirmişim.babam sanırım ahlaktan ve insanlıktan da yoksun bir adam.gözümde hiçbir değeri kalmadı maalesefki.ve bu değersiz kalışı bende çok derin bir boşluk oluşturdu.ben aslında hep babasızmışım.
Üniversiteye gittim.o kadar para harcadık da ne oldun dedi.bir fikir sölerim.seni de boşuna okutmuşuz üniversitede iyi ki ben okumamışım dedi.çünkü kafam çalışmıyormuş.evliyim çocuğum oldu.çok sevimli bir kızım var.bana benzemiyormuş ben o kadar güzel değilmişim.bazen diyorum ki evlatlıkmıyım acaba? Evlatlık olsam çok sevinirdim aslında.çünkü öz babanın böyle davranması kalbimi çok kırıyor.lisedeyken moralim bozuk bir olay anlatmıştım.okulda biriyle tartışmıştım.ben haset olduğum için olmuş.başka bir zaman bana iftirada bulunmuşlardı akrabalarımdan biri.ben ne alınganmışım.bir kere babamla konuşmayı denedim üzüldüğümü ve ona kızdığımı söylemeye çalıştım benim geçmişe takıldığımı söyledi.geçmiş geçmişte kalmış ne kadar nefret doluymuşum.ne kadar alınganmışım.bana da bir şey söylenmiyormuş.bıktım artık.evet artık ondan nefret ediyorum.küçüklüğümden beri benimle dalga geçtiği için kimseye karşı beni korumadığı savunmadığı hatta beni herkesin içinde rezil edip kırdığı için anneme de sürekli olarak böyle davrandığı için her fırsatta size para veriyorum tabiikide böyle yapacaksınız şöyle yapacaksınız dediği için.ondan nefret ediyorum nefret ediyorum.10 sene boyunca psikoterapi desteği aldım.artık almıyorum çünkü hep kendimde problem olduğunu zannediyordum.kendimi çok kötü çok beceriksiz ve özgüvensiz hissediyordum.sürekli melankolik takılıyordum.ama bende değilmiş problem.bu yüzden artık gitmiyorum.fakat ben bu biyolojik olarak baba demek zorunda kaldığım adamla nasıl mücadele etmem gerektiğini de bilmiyorum.ya da mücadele etmeli miyim onu da bilmiyorum.nasıl davranmam gerekli????
Lisedeyken bana birgün ciddi ciddi dönüp dediki kızım sana bir öğüt vericem bunu sakın unutma dedi. Bu hayatta babana bile güvenmeyeceksin dedi.ben de nasıl yani? Sana da mı güvenmeyeyim dedim.evet dedi.bana da güvenme.o gün kendimi o kadar yalnız hissettim ki.oturdum ağladım.hayatta sanki kimsem kalmamıştı.neyse sonra onu unuttum ben.ama yaşadığım olaylar da gösterdi zaten.
Bir de ben üniversiteye gitmeden önce bana bir öğüt vermişti.onu da anlatmak istiyorum.kızım dedi.erkekler salaktır.bunu sakın unutma.iki fingirdersin istediğin herşeyi yaptırırsın demişti.şok oldum.aslında demek istediği evlenince kocamı nasıl kullanmam gerektiğini anlatmak istemişti.yani cinsellikle istediğim herşeyi hallettirirmişim.babam sanırım ahlaktan ve insanlıktan da yoksun bir adam.gözümde hiçbir değeri kalmadı maalesefki.ve bu değersiz kalışı bende çok derin bir boşluk oluşturdu.ben aslında hep babasızmışım.
Son düzenleme:
