mutlu anne kız ilişkilerine çok özeniyorumm

meryemmeryem .!.:

anne olduktan sonra annemi o kadar çok iyi anladımki
çocukken bekarken kızdığım kırıldığım herşeyini anladım ki isteyerek yapmamış
ben şimdi mutluyken çocuklarımla daha iyi anlaşıyorum
birşeye canım sıkıldığında inanın kendi çocuklarıma bile tahammül edemiyorum
ama her ne yaşarsak yaşayalım insanın kendi evladına kıyması çok zor
anneniz isteyerek bilerek böyle davranmıyordur
bazen inanın çocuklarımıza hissettirmek isteyemediğimiz çok derdimiz oluyor onları üzmemek için susarız ama hiç farkına varmayız onlar bizi anlar üzülür.. vs vs
bazen onları suçlarız ama bilmeyiz içlerinde bize söylemedikleri neler yaşarlar

annemi 3 ay oldu kaybettim
keşke hayatta olsaydı da kavga etseydik dövseydi beni
hayatta olsaydı da istediğim anda görüp kokusunu duyabilseydim
canım istediğinde arayıp sesini duyabilseydim

her ne olursa olsun onlara katlanmalıyız onları üzmemeliyiz
kaybettiğimizde yaşanılacak vizdan azabı çok büyük olur

umarım ilişkiniz düzelir
sağlıcakla kalın

Genişletmek için tıkla...

maviask .!.:

Annem kendi anne babasından çok şeyler yaşamış. Erkek çocuk kıymetli kız kaşık düşmanı görülen bir ortamda büyümüş. Kendi emeğiyle çabasıyla çalışmaya başlamış. Yaşamı zor geçmiş yani tabi anneannem büyükbabam öyle değiller ama olanlar olmuş işte. Annemle benim aramda da soguk mesafeli ilişki var. Hiç öyle duygusal sarılayım filan olayı yok. Uzak yola gideceğim anneme sarılma filan olmaz mesela. Anneme saygı duyarım severim ama yok. Herkesin iliişkisi aynı olmuyor işte.

Genişletmek için tıkla...

_cisem_ .!.:

annemi dört yıl önce kaybettim..
inanılmaz bir ilişkimiz vardı,
ona darılıp gücenmek yerine kucaklamayı deneyin..
kaybettiğinizde kırılıp kırdığınız heran için pişmanlık yaşayacaksınız.

Genişletmek için tıkla...

romantikkedi .!.:

eski anneler şimdikiler gibi değil tamam da bazı şeyler abartılmamalı. üzüldüm okuyunca
hoş benim annemle aram büyüdükçe düzeldi. küçükken ve ergenlik çağında çok haksızlığı olmuştu, çocuk halimle az sinir krizlerine girmemiştim. büyüyüp düşündükçe affettim annemi. sonuçta 18 yaşında anne olmuş, evlenmeden önce de 6 kardeşine ablalık yaparak, onların kabahatleri yüzünden dayak yiyerek büyümüş bir insan ne kadar hoşgörülü olabilirdi ki? 4 yaşında falandım, elime sırf meraktan evin çekicini almışım, merdivene tık tık vuruyorum, ne olur yani koca merdiven yıkılır mı sanki o kadarcık şeyden? ama annem beni morartana kadar dövmüştü, öyle bir tokat atıp bırakma huyu yoktu maalesef. yıllar geçti, o da büyüdü ben ve kardeşlerimle beraber. yine otoriter, yine sorgulayıcı ama en azından kaba kuvvetin bir işe yaramadığını anlamış oldu. küçükken resmen sevemediğim, çok korktuğum biri olan annemin yaptıklarının tek nedeninin kendi yıpranmışlıklarından ileri geldiğini anladıkça sağlıklı bir anne-kız ilişkisine dönüştü aramızdaki.

sen de üzülme. annen de olsa herkes hakettiği gibi yaşar. eşinle, çocuğunla mutlu olman en önemlisi artık

Genişletmek için tıkla...

emush .!.:

çok üzüldüm gerçekten. benim annemde bizi babasız büyüttü ama hiç kıyamazdı bize. genç yaşında babamı kaybetmesine rağmen tek başına bizi okuttu iş sahibi olduk, evlendik.
hala bu yaşımda kucağına otururum sarılır öper beni. annem kardeşimle beraber benim herşeyim. Rabbim onlara sağlık ve uzun ömür versin. Allahım da herkese benim annem gibi fedakar merhametli bi anne versin.

Genişletmek için tıkla...

belemir6666 .!.:

isimlerin,sıfatların içini dolduran bizleriz bana göre.yani anne kelimesi herkese göre farklıdır.herkes için kendisi anne olmadan önce kendi annesini ifade ediyor sanki yegane annelik böyle olabilirmiş gibi.ben anne olduktan sonra annelik benim için önemli ve içini güzel doldurmam gereken bir niteleme.en büyük korkum kızımın da ilerde beni yetersiz bir anne olarak görmesi.ben elimden geldiğince aradaki olması gereken uyumlu ilişkiyi oluşturmaya çabalıyorum.bana kalırsa annelerimiz bizi deneme tahtası gibi ya da benim acılarımı kendi yavruma da yaşatabilirim nasılsa ben de yaralıyım diye düşündükleri için biz böyle yarı annesiz olduk.ve en acısı da ne biliyor musun senden küçük kardeşlerin için değiştiklerini görmek inan çok acı.benim annem onlar için sevecen farklı bir anne.benim hiç öyle bir annem olmadı,neden? bu soruyu çok sordum çok soruyorum hala.ama en iyisi sormamak belki de.benim bu konuya en iyi cevabım sanırım annemle karşı komşular olup aynı yaşlarda olsaydık da anlaşamayacağımız gerçeği.önce insan olarak anlaşamak lazım anne kızdan çok.
şimdi yeni öğrendi, 30 unda yeniden anne olunca diğer kardeşlerim benim gibi 'ezik' olmayınca yeniden anneliği.istiyor ki ben hergün arayım onu,her derdimi paylaşayım,içimde kalan çocuk ve ergenlik kırgınlıklarımı hatırlamayayım yani olması gerektiği gibi olayım.ama bilmiyor ki o hiç olması gerektiği gibi olmadı ve olmayacak çünkü ona güvenmiyorum.o yüzden en iyisi kendini yormamak,uğraşmamak hani var ya tabir 'akışına bırakmak'...

Genişletmek için tıkla...