• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

mutlu anne kız ilişkilerine çok özeniyorumm

Yazdıklarını okurken benim annem mi dedim o kadar benziyorlar. Aynı şeyleri yaşadım senle fazlası var eksiği yok.
Değişmiyorlar canım 7sinde neyse 70in dede o. Bende eskiden üzülürdüm. Ama şimdi takmıyorum. Onun yapmadığı anneliği sen evlatlarına yaparsın inşallah.

inşaallah bende takmamayı başarırım canım...amin
 
benzer şeyleri ben de yaşadım annemle konuşmayı denedim anlamadı beni hiç ya da anlamak istemedi bilemiyorum baktım annem öyle yapıyor bende takmamaya başladım evlendim aramız düzeldi biraz eskisi gibi değil bana karşı ama unutulmuyor çocuk zamanları bazen korkuyorum çocugum olunca bende annem gibi davranırmıyım diye annenle konuşmayı dene canım ama baktın anlamıyor seni yapacak bişey yok unutma Allah korusun sana bişey olsa herkesten önce o koşup gelecek ya da tam tersi ona bişey olsa sen gideceksin herkesten önce kalbinde anneni affetmeyi dene bana sorarsan sen başarılı oldun mu diye kısmen çünkü unutulmuyor bazı şeyler

bazen aklıma geliyor anne sen şöyle davranmıştın hatırlıyor musun filan gülüyor çok iyi birşey yapmış gibi daha çok üzülüyorum affetmek çok zor ama inşaallah nefretimi azaltırım bir nebzede olsa
 
yazılanları okuyunca çok şaşırdım inanın...
ben çok şanslıyım annem konusunda Allahım acısını göstermesin inş. nerdeyse 40 yaşıma gireceğim annem heran arkamda oldu, en büyük destekçim annem oldu, bana bu kadar güçlü olmayı annem öğretti.. uzakta olsak da bana bir nefes kadar yakınımda olduğunu her zaman hissettirdi..

umarım anneniz bir gün hatasını anlar bakarsınız bir gün kızı diye sarılıverir...



senin adına inan çok sevindim.. amin inşaallah canım
 
bende aynı durumdayım canım annem hep itti kaktı kafamda sırtımda sopalar kırdı birgün erkek kardeşim öperken benimde içimden geldi öpmeye kalktım onu sımsıkı sarılıp öptü ama ben öpmeye kalkınca off dur dedi itti eliyle o dövmeleri sopalar kırmaları hiçbişey okadr acıtmadı düğünüme 1 hafta kala evden kovdu babam çek git yeter be diye evde hep fazlalık oldum normaldede çok sakin sessiz biriyim hani belki çokmu bağırıp çağırırsın dersen o bile yoktur bende hep susarım varlığımla yokluğum birdir korkudan ve itilip kakılmaktan anne baba sevgisi şefkati görmedim ama şimdi eşim başımı yüzümü okşar sanki anne babamın vermediği sevgiyi şefkati ondan arıyorum oda gördü benim sevgisiz oldugumu o yüzden çok şefkat göstermeye çalışır şükür deyişirmi dersen keşke deyişse bende isterim ama olmaz sanırım pek umudum yok

Allah eşlerimiz konusunda yüzümüzü güldürmüş çok şükür ki inşallah annelerimiz gibi anne olmayız. bende annemin değişebileceği ihtimalini seviyorum ama yok galiba öyle birşey
 
Bir insanın annesi, kişiyi sorgusuz sevecek ve karşılıksız iyilik yapacak tek kişidir. Elinden gelecek her iyi şeyi yapmaya gönüllüdür.
Sana yaptıgı kötülükleri istemeden yaptı dersem inanır mısın bana ? Ben de anneme çok kızarım, hatta daha 5 dakika önce çocuk gibi azaldım, hep de azarlıyorum.
'Biliyorum kızdıgını ama boş bulunuyorum' diyor... Haklı yani, 53 yaşında gelmiş, anlayışlı olmam lazım.
Kızıyorum ama annem o benim, iki dakika sonra geçiyor. sonuçta bagırabildigim tek kişi de o, başka kimse bu azarları duyup da yanımda kalmaz.
Geçmiş geçmişte kalmıştır güzelim, bugünün tadını çıkar ve gelecek için güzel hayaller kur :)

istemeden... keşke o kadar masum olsa ben doğruyu söyledim diye bile dayak yemiştim bunu düşününce...
 
eski anneler şimdikiler gibi değil tamam da bazı şeyler abartılmamalı. üzüldüm okuyunca :(
hoş benim annemle aram büyüdükçe düzeldi. küçükken ve ergenlik çağında çok haksızlığı olmuştu, çocuk halimle az sinir krizlerine girmemiştim. büyüyüp düşündükçe affettim annemi. sonuçta 18 yaşında anne olmuş, evlenmeden önce de 6 kardeşine ablalık yaparak, onların kabahatleri yüzünden dayak yiyerek büyümüş bir insan ne kadar hoşgörülü olabilirdi ki? 4 yaşında falandım, elime sırf meraktan evin çekicini almışım, merdivene tık tık vuruyorum, ne olur yani koca merdiven yıkılır mı sanki o kadarcık şeyden? ama annem beni morartana kadar dövmüştü, öyle bir tokat atıp bırakma huyu yoktu maalesef. yıllar geçti, o da büyüdü ben ve kardeşlerimle beraber. yine otoriter, yine sorgulayıcı ama en azından kaba kuvvetin bir işe yaramadığını anlamış oldu. küçükken resmen sevemediğim, çok korktuğum biri olan annemin yaptıklarının tek nedeninin kendi yıpranmışlıklarından ileri geldiğini anladıkça sağlıklı bir anne-kız ilişkisine dönüştü aramızdaki.

sen de üzülme. annen de olsa herkes hakettiği gibi yaşar. eşinle, çocuğunla mutlu olman en önemlisi artık ;)
 
Allah eşlerimiz konusunda yüzümüzü güldürmüş çok şükür ki inşallah annelerimiz gibi anne olmayız. bende annemin değişebileceği ihtimalini seviyorum ama yok galiba öyle birşey

tabiki seviyoruz annemizi ama keşke böyle olmasaydıkta diğer anne kızlar gibi olsaydık diyoruz ne olursa olsun emek verdiler bizim üzerimizde emekleri en büyük kişiler anne babalarımız sadece biraz sevgi eksik ama onuda başka sevgilerle telafi edicez gibi yapıcak en iyi şey bu sanırım
 
Annem kendi anne babasından çok şeyler yaşamış. Erkek çocuk kıymetli kız kaşık düşmanı görülen bir ortamda büyümüş. Kendi emeğiyle çabasıyla çalışmaya başlamış. Yaşamı zor geçmiş yani tabi anneannem büyükbabam öyle değiller ama olanlar olmuş işte. Annemle benim aramda da soguk mesafeli ilişki var. Hiç öyle duygusal sarılayım filan olayı yok. Uzak yola gideceğim anneme sarılma filan olmaz mesela. Anneme saygı duyarım severim ama yok. Herkesin iliişkisi aynı olmuyor işte.
 
geçmişte çocukken yaşanılanlar hiç unutulmuyor. hep can yakıyor.
birde ezberletilmiş şeyler var örneğin anne iyidir anne sever ama görüyoruz ki her zaman öyle olmuyor.
imrenmek özenmek gerçekten kötü duygular .annem yönümden özentim olmadı ama hayat boyu çocukluğumdan gençliğime düğünümden evliliğime içimde kalan hevesler bir dünya.
öle zxamanlarda Allahım öbür dünyama ver diye dua ediyorum.
acımasız dünya. yine de şükür kızlar
 
annemle hiç yakın olamamışız bunca zmandır hep aklımın bir köşesinde bana yaptığı haksızlıklar dönüp duruyor. sabahın köründe kaldırıp kar kış demeden oğlu taze ekmek yesin diye 5 yaşından beri fırına göndermeler... hiç bilmem çocukken çocuk gibi davrandığımı oyun oynadım mı doya doya onu bile hatırlamıyorum bakkala koş dilek ekmek al ıvır zıvır herşey kendinden beklenen minik bir kadındım sanki..
mutsuzluğumu hiç farketmeyen ağladığımda neden ağlıyorsun diye döven bir anne ne kadar saçma bir cümle oldu ama başka türlü de anlatamadım. okula giderken bile saçımı taramazdı o kadar büyük bir uhde kaldı ki içimde uzun örülü saçlı kızları gördükçe benim erkek saçıyla gidip gelmelerim uzayan saçlarımın hemen kesilmesi:( bunlar çoğu insana boş gelebilir belki ama biriktirdikçe içinde yoruyo resmen ortaokuldayken en yakın arkadaşlarımın yanında dayak yedim ne kadar ağır bişey tahmin edersiniz belki hemde suçum yokken bi yanlış anlaşılmayı bana sormak yerine dövmeyi tercih etti ve arkaaşlarımı kovmuştu hiç unutmam..
babam yok diye belkide fazla abarttı kız başına bişey gelir mevzusunu... evlendim evimin hiç birşeyine karışmadı herşeyimi borçla taksitle aldım onca yıl çalışıp parayı eve getirmeme rağmen.. hep özendim annem çeyizime bornoz takımı aldı çatal kaşık aldı diyen arkadaşlarımı hep acı bir tebessüm ettim gözyaşlarım aktı içime anne... tabiki sen farkında olmadın hiçbir zaman
sizce şimdiden sonra aramızda bir anne kız ilişkisi kurulabilir mi nasıl affedebilirim içimde onu? normale döner miyiz
fikirlerinizi esirgemeyin kızlar teşekkür ederim şimdiden

annemi dört yıl önce kaybettim..
inanılmaz bir ilişkimiz vardı,
ona darılıp gücenmek yerine kucaklamayı deneyin..
kaybettiğinizde kırılıp kırdığınız heran için pişmanlık yaşayacaksınız.
 
anne olduktan sonra annemi o kadar çok iyi anladımki
çocukken bekarken kızdığım kırıldığım herşeyini anladım ki isteyerek yapmamış
ben şimdi mutluyken çocuklarımla daha iyi anlaşıyorum
birşeye canım sıkıldığında inanın kendi çocuklarıma bile tahammül edemiyorum
ama her ne yaşarsak yaşayalım insanın kendi evladına kıyması çok zor
anneniz isteyerek bilerek böyle davranmıyordur
bazen inanın çocuklarımıza hissettirmek isteyemediğimiz çok derdimiz oluyor onları üzmemek için susarız ama hiç farkına varmayız onlar bizi anlar üzülür.. vs vs
bazen onları suçlarız ama bilmeyiz içlerinde bize söylemedikleri neler yaşarlar

annemi 3 ay oldu kaybettim
keşke hayatta olsaydı da kavga etseydik dövseydi beni
hayatta olsaydı da istediğim anda görüp kokusunu duyabilseydim
canım istediğinde arayıp sesini duyabilseydim

her ne olursa olsun onlara katlanmalıyız onları üzmemeliyiz
kaybettiğimizde yaşanılacak vizdan azabı çok büyük olur

umarım ilişkiniz düzelir
sağlıcakla kalın
 
Bazı insanların çocukluğu, ergenliği, gençliği ve (yaptıysa) evlilik sonrası yaşadıkları, yaşatacakları acılara dönüşür. Bu acıların çıkacağı birileri mutlaka olur ve bu kişiler hep en yakınındaki olur. Ne yazık ki annenizin acılarının dindiği liman, siz olmuşsunuz. Bu negatif bir tablo değil aslında ilk bakışta, diyorum ya "acılarının dindiği liman" diye ondan sebep. Sizi çok seviyordur, ancak bastırılmış duygularını, yaşadıklarını ve bunları yaşama ihtimalinizin oluşu annenizi tetiklemiş muhtemelen. Yine sizin için yani yaptıkları, kendince. Bir süre sonra ise bu anlaşılan, yaşam biçimi olmuş. Yani yaptıkları yine kendince normal.

Yaşadıklarınız bir araya toplandığında sizin için altından kalkılması güç bir yığın olup kalıyor elbette. Çok haklısınız, kimse böyle negatiflikler içerisinde büyümek istemez. En önemli yapmanız gereken şey, çocukluğunuzdan arta kalan bu anıları, daha güzel ve neşeli olanlarıyla değiştirmeniz zihninizde. Aynı filmi yüzlerce kez izlemek nasıl bir insanı yorar, sıkar; bu da aynı durum. Hayatın hep negatif tablolarını görmek bir yaşam biçimi ya da "acılarımla katmerleniyorum" demek için bir bahane değildir. Acılarınız, sıkıntılarınızla yaşamanız, aslında kendinize yaptığınız en büyük kötülüktür.

Annenize gelirsek, bundan sonra sizin istediğiniz ve beklediğiniz "sevecen" anne imajı zor. Dediğim gibi, yaptıkları ve size yaşattıkları muhtemelen bir süre sonra normal durum halini almıştır. Değişmesi imkansız değil, ancak kendinizi değişme ihtimali var diye daha fazla yıpratmanız için bir sebep olamaz bu.

Diyorsunuz, ne güzel mutlu bir evliliğiniz ve yine çok güzel bir bebeğiniz var. Geçmiş anılara bir sünger çekip, bundan böyle önünüze bakmalısınız. Annenizin size yaşattığı şeyleri, çocuğunuza yaşatmamak için en başta bunu yapmalısınız. Güçlü ve sevecen anne ve eş olarak varlığınızı sürdürmelisiniz. Herkes annesiyle hep anımsayacağı mükemmel anıları olsun ister, sizin olmamış. Ama bundan sonra, mutlu bir evlilik ve annelik anıları biriktirmek sizin elinizde..
 
Konu başlığı dikkatimi çekince okudum ve çok şaşırdım.. Bir anne-kız ilişkisi bu raddeye gelebilir mi? Ne kadar acı, çok şükür annemle aramız bazen iyi bazen kötü ama bu kadar değil

Anneniz gençken kendi annesinden gördüğü muamelenin aynısını bilinçaltından size yapıyor olabilir mi? Belki de babanız olmadığından dolayı kendini hem anne hem baba olmak zorunda hissediyordur bilemeyiz.

Hayat çok kısa alın annenizi karşınıza ve açık açık konuşun şahsen ben ne zaman aramız bozulsa öyle yapıyorum sarılıp barışıyoruz,problemleri geride bırakıp birbirinize sarılın evlenmişsinizde zaten.. İnşallah bir an önce anneniz yaptıklarından pişmanlık duyup ders çıkarır bir daha da yapmaz.. İşi halletmek size düşüyor,hallolur umarım
 
annemi dört yıl önce kaybettim..
inanılmaz bir ilişkimiz vardı,
ona darılıp gücenmek yerine kucaklamayı deneyin..
kaybettiğinizde kırılıp kırdığınız heran için pişmanlık yaşayacaksınız.

Dediğin şeyleri yapmaya kalkarsam annem git kız delirdin mi der elinin tersiyle iter. Annem güya bizi seviyormuşta öyle öpme sarılmayla göstermezmiş sevgisini. İçinden düşünürmüş bizi. inanmıyorum.Düşünen insan aramaz mı? benim geldiğime neden kızıyorsun ki? Zaten 3-5ayda görüşüyoruz
 
Dediğin şeyleri yapmaya kalkarsam annem git kız delirdin mi der elinin tersiyle iter. Annem güya bizi seviyormuşta öyle öpme sarılmayla göstermezmiş sevgisini. İçinden düşünürmüş bizi. inanmıyorum.Düşünen insan aramaz mı? benim geldiğime neden kızıyorsun ki? Zaten 3-5ayda görüşüyoruz

siz yinede size ne kadar kizsada yanina gitseniz, biraz yaninda kalsaniz ne bilim bir kahve yanina kek yapin beraber oturup sohbet etmeye calisin, belki oda zamanla sizinle ne kadar güzel vakit gecirdigini anlar ve bunlari kendiliginden yapmak ister, o sizi elbette cok seviyordur ama baska türlüsünü görmemistir veya karakteriyle alakali biseydir, inanin size bisey olsa Allah korusun ilk o gelir yaniniza, umarim iliskinizi düzeltirsiniz ne olursa olsun vazgecmeyin ugrasmaya derim :107:
 
aslinda konu sahibesine cevap yazicaktim yanlis olmus, nane_limon derdiniz ayniymis umarim öneriler seninde isine yarar
 
bende cok imreniyorum bende yasayamadim AMA
annemi erken yasta kaybettigim icin yasayamadim 15 yasimdaydim
sukur annem beni hic oyle itip kakmadi ama sevginide fazla gostermezdi
Canim annem MEKANİN CENNET OLSUN keske yasasaydinda yine opup canim yavrum demeseydin
bana bakisin kokun var olusun yeterdi b:50:e ANNEM
 
bende cok imreniyorum bende yasayamadim AMA
annemi erken yasta kaybettigim icin yasayamadim 15 yasimdaydim
sukur annem beni hic oyle itip kakmadi ama sevginide fazla gostermezdi
Canim annem MEKANİN CENNET OLSUN keske yasasaydinda yine opup canim yavrum demeseydin
bana bakisin kokun var olusun yeterdi b:50:e ANNEM

başın sağolsun Allah mekanını cennet eylesin inşallah bende onu kaybetmeden aramız düzelsin iztiyorum inş başarabilirim
 
Konu başlığı dikkatimi çekince okudum ve çok şaşırdım.. Bir anne-kız ilişkisi bu raddeye gelebilir mi? Ne kadar acı, çok şükür annemle aramız bazen iyi bazen kötü ama bu kadar değil

Anneniz gençken kendi annesinden gördüğü muamelenin aynısını bilinçaltından size yapıyor olabilir mi? Belki de babanız olmadığından dolayı kendini hem anne hem baba olmak zorunda hissediyordur bilemeyiz.

Hayat çok kısa alın annenizi karşınıza ve açık açık konuşun şahsen ben ne zaman aramız bozulsa öyle yapıyorum sarılıp barışıyoruz,problemleri geride bırakıp birbirinize sarılın evlenmişsinizde zaten.. İnşallah bir an önce anneniz yaptıklarından pişmanlık duyup ders çıkarır bir daha da yapmaz.. İşi halletmek size düşüyor,hallolur umarım

annemin çok zor bir çocukluğu olmuş anane büyütmüş annesi vefat edince. sonra ablaları filan ordan oraya savrulmuş yani bir yuvası olması evlenince olmuş. bunları bildiği yaşadığı için bence daha çok sarılmalıydı bize bende böyle düşünüyorum ve çok üzülüyorum

sen çok sanslısın annen seni anlayabiliyor demek ki bu çok güzel bişey ben bunu yaşayamadım hiç
 
Bazı insanların çocukluğu, ergenliği, gençliği ve (yaptıysa) evlilik sonrası yaşadıkları, yaşatacakları acılara dönüşür. Bu acıların çıkacağı birileri mutlaka olur ve bu kişiler hep en yakınındaki olur. Ne yazık ki annenizin acılarının dindiği liman, siz olmuşsunuz. Bu negatif bir tablo değil aslında ilk bakışta, diyorum ya "acılarının dindiği liman" diye ondan sebep. Sizi çok seviyordur, ancak bastırılmış duygularını, yaşadıklarını ve bunları yaşama ihtimalinizin oluşu annenizi tetiklemiş muhtemelen. Yine sizin için yani yaptıkları, kendince. Bir süre sonra ise bu anlaşılan, yaşam biçimi olmuş. Yani yaptıkları yine kendince normal.

Yaşadıklarınız bir araya toplandığında sizin için altından kalkılması güç bir yığın olup kalıyor elbette. Çok haklısınız, kimse böyle negatiflikler içerisinde büyümek istemez. En önemli yapmanız gereken şey, çocukluğunuzdan arta kalan bu anıları, daha güzel ve neşeli olanlarıyla değiştirmeniz zihninizde. Aynı filmi yüzlerce kez izlemek nasıl bir insanı yorar, sıkar; bu da aynı durum. Hayatın hep negatif tablolarını görmek bir yaşam biçimi ya da "acılarımla katmerleniyorum" demek için bir bahane değildir. Acılarınız, sıkıntılarınızla yaşamanız, aslında kendinize yaptığınız en büyük kötülüktür.

Annenize gelirsek, bundan sonra sizin istediğiniz ve beklediğiniz "sevecen" anne imajı zor. Dediğim gibi, yaptıkları ve size yaşattıkları muhtemelen bir süre sonra normal durum halini almıştır. Değişmesi imkansız değil, ancak kendinizi değişme ihtimali var diye daha fazla yıpratmanız için bir sebep olamaz bu.

Diyorsunuz, ne güzel mutlu bir evliliğiniz ve yine çok güzel bir bebeğiniz var. Geçmiş anılara bir sünger çekip, bundan böyle önünüze bakmalısınız. Annenizin size yaşattığı şeyleri, çocuğunuza yaşatmamak için en başta bunu yapmalısınız. Güçlü ve sevecen anne ve eş olarak varlığınızı sürdürmelisiniz. Herkes annesiyle hep anımsayacağı mükemmel anıları olsun ister, sizin olmamış. Ama bundan sonra, mutlu bir evlilik ve annelik anıları biriktirmek sizin elinizde..

yazdıkların için çok teşekkür ederim öncelikle bana başka bir pencere açtın sanki.. gerçekten normal geliyor ona davranışlarında hiçbir sıkıntı hissetmiyor herhangi bir suçluluk duygusu filan... değişme ihtimalini de artık sileyim kafamdan:) inş oğlumla çok güzel anılar biriktiririm teşekkürler tekrar
 
Back
X