- 6 Aralık 2009
- 6.071
- 2.513
-
- Konu Sahibi Tiryandafila
- #1
Benim meleğim dualarımın karşılığıydı. 1 sene beklemiştik meleğimi ama gelmek bilmiyordu. Sonra doktor kontrolleri başladı, eşimle ilgili bir sıkıntı çıkmadı. Doktorum bana da yumurtlama için direk ilaç verdi ve o ay kontrole gittim. Yumurtalarım yeterli büyüklüğe ulaşmamıştı, ilacını 2 gün daha kullan gel demişti doktorum. Hayal kırıklığı ile çıkmıştım doktordan. 2 gün sonra tekrar gittim ve yine aynı sonuç, doktorum bir daha ki aya tekrar deneyeceğiz dedi ve gönderdi beni, bayağı üzüldüm. Ama o ay herşeye rağmen Rabbime dua ettim, Sen yoktan var edersin Rabbim diye. Adetim her ay düzensizdi, o ay lekenmelerim oldu ve geçti ama ben hala aklıma hamile olduğumu getirmiyorum , bir gece öylesine elimde ki testi yaptım ve silik çizgi çıktı, gözlerime inanamadım, daha önce sanırım 100 lerce test yapmıştım ve yine aynı sonucu bekliyordum. Eşime bu haberi hep farklı şekilde vermeyi istemişimdir ama o heyecanla hemen testi gidip göstermiştim, ben mi yanlış görüyorum diye. Sabah eşim erkenden gidip yeni bir test almıştı ve tekrar yapmıştık testi ve yine silik çizgi, sonra hemen hastaneye gidip kan testi yaptırmıştık. Bebeğimiz hiç olmayacak denilen zaman da gelmişti hayatımıza.
2. aya kadar çok rahat bir hamilelikten sonra, bir gece aşırı kusma ile rahatsızlanmıştım. Hayatım zindana döndü diyebilirim. Şuan yazarken bile utanıyor ve kızıyorum kendime ama karnımda ki meleğimden vazgeçecek duruma gelmiştim. 6. aya kadar hastanelerde serumlarla ,ilaçlarla geçti, dakikalar geçmek bilmiyordu. 6. aydan sonra yavaş yavaş kusmalarım azaldı ve bitti. Midemde ki sıkıntı geçmemişti ama hamileliğimin biraz daha keyfine varmıştım. Doğurana kadar da mide rahatsızlığım devam etti.
Artık 39. haftaya gelmiştik ve ben artık bebeğime biran önce kavuşmak istiyordum ama gelmek bilmiyordu. Çok ta bunalmıştım artık son zamanlar. Sezeryan mı olsam diye kendimle cebelleşip duruyordum. 14 Temmuz da kontrolumuz vardı ve ben sezeryan günü almak istiyordum o gün. O gece yatarken de dua etmiştim diğer geceler ettiğim gibi. Hakkım da hayırlısı neyse o olsun diye, normal ya da sezeryan doğum. Ve o gece saat 1.30 da bir ıslaklıkla uyandım, afedersiniz altıma yapıyorum sandım, doğuracağım hala aklıma gelmiyordu. Eşim de uyumuyordu, yanına geldim oturdum biraz. Önce birşey söylemedim, karnım ağrıyor gibi bir ağrı vardı. Sonra anlattım suyum geldiğini , hemen hastaneye gitsek mi diye tartışırken nişanım da geldi ve hastane yolunu tuttuk. Gece saat 2.30 da hastaneydik. Bebeğim sabah kontrolunu beklememişti, doktor teyzesine sabah karnım da değil yanım da merhaba dedi :) Sadece ebe vardı hastane de, muayane etti hemen ve 3 cm açıklık vardı, nts ye bağladılar ,serum bağlandı, sancı verildi. İlk zamanlar çok dayanılmayacak seviye de değildi sancılar, bu arada suyum geliyordu aşırı ve kanamam oluyordu.Sancı geldikçe derin derin nefes alıp atlatmaya çalışıyordum , işe de yarıyordu. Açılmam şükür çabuk ilerledi, ama son dakikalara doğru dayanamayacak duruma gelmiştim. En son artık dayanamıyorum dediğimi hatırlıyorum. Sonra doğumhaneye alındım, ebenin tecrübeleri ile 10 dakika içinde doğumum oldu, toplam 6 saat içinde doğumum gerçekleşti. Sabah 8 de meleğim kollarımdaydı. Aynı akşam hastaneden çıkıp evimize geldik. Devamlı ayakta olduğum içinde şükür çabuk toparlandım, hatta 2. günü dışarı bile çıktım.
Oğlum 3.200 gr 48 cm buyunda dünyaya geldi.
Darısı isteyen herkesin başına inş.
2. aya kadar çok rahat bir hamilelikten sonra, bir gece aşırı kusma ile rahatsızlanmıştım. Hayatım zindana döndü diyebilirim. Şuan yazarken bile utanıyor ve kızıyorum kendime ama karnımda ki meleğimden vazgeçecek duruma gelmiştim. 6. aya kadar hastanelerde serumlarla ,ilaçlarla geçti, dakikalar geçmek bilmiyordu. 6. aydan sonra yavaş yavaş kusmalarım azaldı ve bitti. Midemde ki sıkıntı geçmemişti ama hamileliğimin biraz daha keyfine varmıştım. Doğurana kadar da mide rahatsızlığım devam etti.
Artık 39. haftaya gelmiştik ve ben artık bebeğime biran önce kavuşmak istiyordum ama gelmek bilmiyordu. Çok ta bunalmıştım artık son zamanlar. Sezeryan mı olsam diye kendimle cebelleşip duruyordum. 14 Temmuz da kontrolumuz vardı ve ben sezeryan günü almak istiyordum o gün. O gece yatarken de dua etmiştim diğer geceler ettiğim gibi. Hakkım da hayırlısı neyse o olsun diye, normal ya da sezeryan doğum. Ve o gece saat 1.30 da bir ıslaklıkla uyandım, afedersiniz altıma yapıyorum sandım, doğuracağım hala aklıma gelmiyordu. Eşim de uyumuyordu, yanına geldim oturdum biraz. Önce birşey söylemedim, karnım ağrıyor gibi bir ağrı vardı. Sonra anlattım suyum geldiğini , hemen hastaneye gitsek mi diye tartışırken nişanım da geldi ve hastane yolunu tuttuk. Gece saat 2.30 da hastaneydik. Bebeğim sabah kontrolunu beklememişti, doktor teyzesine sabah karnım da değil yanım da merhaba dedi :) Sadece ebe vardı hastane de, muayane etti hemen ve 3 cm açıklık vardı, nts ye bağladılar ,serum bağlandı, sancı verildi. İlk zamanlar çok dayanılmayacak seviye de değildi sancılar, bu arada suyum geliyordu aşırı ve kanamam oluyordu.Sancı geldikçe derin derin nefes alıp atlatmaya çalışıyordum , işe de yarıyordu. Açılmam şükür çabuk ilerledi, ama son dakikalara doğru dayanamayacak duruma gelmiştim. En son artık dayanamıyorum dediğimi hatırlıyorum. Sonra doğumhaneye alındım, ebenin tecrübeleri ile 10 dakika içinde doğumum oldu, toplam 6 saat içinde doğumum gerçekleşti. Sabah 8 de meleğim kollarımdaydı. Aynı akşam hastaneden çıkıp evimize geldik. Devamlı ayakta olduğum içinde şükür çabuk toparlandım, hatta 2. günü dışarı bile çıktım.
Oğlum 3.200 gr 48 cm buyunda dünyaya geldi.
Darısı isteyen herkesin başına inş.