öyle zormuş ki insan başınagelince anlıyor..çok isterdim bu yaşananları yaşamamış olmayı ama rabbimin imtihanı karşısında boynumuz kıldan ince..çok şükür geçiomuş bunlarda atlatılıyomuş ne diyelim rabbim beterinden korusun..inanın şu iki hafta nasıl geçti anlatamam,23 yaşında daha herşeye yeni başlamışken hiç duymadığım ve bilmediğim bir gebelik yüzünden kanser olunabileceği ve hayatın geri kalanında otoz pembe hayallerin yerini kapkara bulutların ve gözyaşlarının alabileceğini hiç düşünmemiştim...düşünemezdim ki çünkü ben sadece rabbimden benide annelik mertebesine eriştirmesini istemiştim, en güzel duyguya bende ulaşmak yavrumu kucağıma alıp saatlerce ağlamak istemiştim olmadı.. 4 yıllık evliyim ve 4 yıldır hastanelerdeyim.bebeğimiz olmuyordu bizde sebebine sarıldık tahliller muayeneler aşılama ve tam tüp bebek derken allahım o mucizeyi yaşattı 10gün sonra tüp bebek için gidecekken hamile olduğumu öğrendim..allahım ne sevinçti eşimin mutluluğunu anlatamam...eline doktorun POZİTİF yazan kağıdı vermesiyle hastanenin içinde ben baba oluyorum diyerek halay çekmeye başlaması bir oldu başgelemedim ve bıraktım nasıl istiyosa öle sevinsin..ben sadece şükürler olsun rabbim die ağlıyordum çaresizce..bu sevincimiz malesef ki fazla uzun sürmedi 7 haftalık olmuştu bebeğim ilk kez görecektik onu..o sabah hastanenin yolu nekadar kısa sürmüştü doktorun kapısında sıra beklerken içimdeki sevinci ancak benim gibi hasret çeken bilir..öyle mutluydum ki ben artık infertilite hastası olarak değil diğer bayanlar gibi anne adayı olarak sıra bekliyordum..sonunda içeri alınmıştım eşimde dayanamdı tabi oda görmek istedi bana el sallayacak babasını tanıyacak diyordu..doktor uzuuuun uzun baktı kaç haftalıktı dedi 7 dedim. canım ultrasonda 4 hafta görünüyor bebeğin gelişmiyor dediğinde ben masadan kalkamadım hayır dedim bir daha bakın ne olur bebeğim iyi karnım büyüyor ben hissediyorum ne olur dedim doktor öylesine kırmamak için tekrar baktı tabiki sonuç aynıydı.. gözyaşlarım sel oldu günlerce hem halime şükrettim hemde üzüntümü sadece ağlayarak atabildim 20gün içinde bebeğim kendiliğinden düştü..daha onun şokunu atlatamamıştım sadece 1 ay geçmişti tiksintilerimde mide bulantılarımda hiçbir değişiklik olmayınca tekrar doktora gittim. doktor büyük bir şaşkınlıkla 5 haftalık hamile görünüyorsun nasıl olur öbürü yeni düşmemişmiydi deyince ben ne olduğumu anlayamadım.buna sevinmelimiydim üzülmelimi..biz infertil hasta olunca tabiki bu durum eşimle ikimizi çok mutlu etmişti ama doktorum sonuçtan sanki hiç mutlu değildi.. 2 hafta sonra 7 haftalık olunca tekrar muayeneye gittim bi önceki bebeğimde yaşadığım hüsranı bunda yaşamayacağım bu bebeğim sağlıklı olacak inşallah die umut ederken doktorumun mol (üzüm gebeliği) teşhisi beni mahvetmişti..bu nedir dk hnm nasıl bir gebelik bu dediğimi hatırlıyorum ve gerisini hatırlamıyorum..orda öylece yığılıp kalmışım gözümü açtığımda eşim ve doktor yanımdaydı..dahası varmış ben bayıldığımda daha bişey denmemişti bile ama benim yüreğim bukadarına bile dayanmamıştı..doktor bunu prof. olan birinin almasının gerekli olduğunu riskli bir kürtaj olduğunu söylüyordu sonunda eşim riski nedir dedi ve ismini telaffuz ederken zorlandığım hastalık KANSER olma ihtimalini anlattı..yıkılmıştım düşüncelerim değişmişti 2 güne kadar kalsiyumlu vitaminli yiyeceklerle beslemeye çalıştığım bebeğim bana ağır gelmeye yük olmaya başlamıştı..o an elimde olsaydı çekip çıkaracaktım içimden..tek isteğim rahime bişey olmamasıydı..hastaneden çıktığımızda eşim ve ben perişan halde sessizce yürüdük ahhhhh ne zordu öyle kötü şeyler geldiki aklıma ..kesin ayrılırız diyordum rahim olmazsa çocukta olmaz, tühh kemoterapi alırsam saçlarımda dökülecek ne olur diyordum içimden eşime beni asla bırakma...
2 gün sonra tanıştığımız bir prof. beni kürtaja aldı ve sonunda gözlerimi açmıştım..çok iyiydim ameliyat başarılı geçmişti 2 büyük 20 tanede üzüm tanesi kadar küçük kese almışlar..1 yıl yasak verildi benim için işin o boyutu hiç önemli değildi şu hastalık bana yaklaşmasın benden uzak olsunda..
bugün rabbime şükürler olsun patoloji sonucum geldi iyi huylu mol dedi doktor öyle sevindim ki anlatamam başta dediğim gibi 2 hafta geçmedi geçmedi..
şuan kan tahlillerim devam ediyo kürtajdan önce 150.000 di şimdi hamdolsun 1167 inşallah dahada düşecek ve ben bu bir yılı atlatacağım..
çok uzun oldu arkadaşlar ama bu yazdıklarımı sizden başka kimseyle paylaşmadım oyüzden çok doluyum hakkınızı helal edin.herkes benim fazla etkilenmediğimi psikolojimin iyi olduğunu zannediyor öyle bilsinler napalım..benim gibi bu durumları yaşayan arkadaşlarım umudunuzu yitirmeyin ben sabretmeyi ve rabbimin imtihanından şükrederek pekiyi alabilmeyi(inşallah) öğrendim.. SABIR SABIR SABIR BİZİMDE BİRGÜN YÜZÜMÜZ GÜLECEK UNUTMAYIN ALLAHA EMANET OLUN.. DUA İLE..