Mirasa layık görülmeyen kız çocuğu. Başkaldırmalı mıyım?

Merhaba. Çook uzun bir aradan sonra yine dönüp dolaşıp buraya geldim. Hemen konuya girmek istiyorum.

Kısaca geçmişimden bahsetmem gerekirse; çok zor ve sevgisiz, eziyetlerle dolu bir çocukluk geçirdim. Çok başarılı olduğum halde ve deli gibi istememe rağmen okutulmadım. Daha dünyanın, kendimin farkına varamadan da zorla evlendirildim. Bu evlilikte de çok çok sorunlar yaşadım. Şu anki konu ise uzun zamandır aklımı kurcalıyor. Babamın mensup olduğu gelenekler dolayısıyla kız çocuğuna miras verilmez. Şimdiye kadar kıza miras bırakıldığı görülmüş şey değil. Ve yukarıda da bahsettiğim gibi ben hayatı ailesinin eliyle mahfedilmiş bir kız çocuğuyum. Bu duruma baş kaldırıp miras hakkımı almak istiyorum. Ama dediğim gibi bu görülmüş şey değil. Babam ilk gençliğinden beri malını mülkünü oğullarına kalıcak diye biriktirdi. Kimsenin aklında kızlara miras bırakma gibi bir fikir yok. Eğer eşit paylaştırılsa en az 100 binlik hakkım var.

eğer ki bana sineğin kanadı kadar değer verselerdi, dayağı eziyeti geçtim, hiç olmazsa okumama izin verip beni çocuk yaşta ellere bırakmasalardı bu konuyu aklımdan bile geçirmezdim, ama hem hayatımı mahfedip hem de bir çöp gibi kenara atmaları çok zoruma gidiyor.

2000lerin o meşhur soğuklarında sırtımda kırmızı ince bir hırkayla halk ekmek sıralarında saatlerce bekleten, donmuş olarak titrerken amma da abarttın diye alay eden bu anne baba, şimdi gelinleri için bilmem hangi markalardan pardesüler, bilmem kaç binlik kıyafetler alıyorlarmış. Benim gün yüzü görmediğim evi onun için dizayn ediyorlarmış. Ben kıskanç bir insan değilim. Ama içim kanıyor. Yıllarca eziyetini çektiğim, dayağını yediğim, lokması bile utana sıkıla boğazımdan geçen bu insanlar beni bir paçavra gibi atıp başka bir kıza tüm emeklerini feda ediyor. Hak mıdır, Allah katında müstehak mıdır?

Şimdi size soru. Yüzyıllardır devam eden bu aptal geleneğe uyup kenara çekilmek mi yoksa herkesin ağzına sakız olmayı kabullenip, erkek kardeşlerimin düşmanlığına hedef olup, belki daha da kötü ihtimallere hazırlıklı olup miras istemek mi?

Küçük bir not: önceki konularıma bakıp "ee sen eşinden iyilikle sevgiyle bahsetmişsin" demeyin. Ben yakın bir zamana kadar kendi gerçeklerimle yüzleşemeyecek kadar korkak ve küçüktüm, delirmemek için kendimi herşey çok normal, herşey çok yolunda diye kandırıyordum.

Hukuki yollardan alabiliyorsanız alın hakkınızı ve ailenizinde yüzüne bakmayın. O kocayı da boşayıp kendinize bir hayat kurun

Yerinizde olsam soke soke alirdim
Okurken bile kan beynime sicradi.

Nasıl talep etmeyi düşünüyorsunuz? Sozle ise zaten yine vermez babanız. Vefat ederse size kalır bir kısmı onu alabilirsiniz. Ama yaşarken abilerinize vs bağışlayabilir, hak iddia edemezsiniz maalesef

Dava açıp miras'dan payınızı alınca harcayabilecekmisinz? Yoksa babanızdan direk kocanıza mı geçecek o para?

Esrin mine .!.:

Merhaba. Çook uzun bir aradan sonra yine dönüp dolaşıp buraya geldim. Hemen konuya girmek istiyorum.

Kısaca geçmişimden bahsetmem gerekirse; çok zor ve sevgisiz, eziyetlerle dolu bir çocukluk geçirdim. Çok başarılı olduğum halde ve deli gibi istememe rağmen okutulmadım. Daha dünyanın, kendimin farkına varamadan da zorla evlendirildim. Bu evlilikte de çok çok sorunlar yaşadım. Şu anki konu ise uzun zamandır aklımı kurcalıyor. Babamın mensup olduğu gelenekler dolayısıyla kız çocuğuna miras verilmez. Şimdiye kadar kıza miras bırakıldığı görülmüş şey değil. Ve yukarıda da bahsettiğim gibi ben hayatı ailesinin eliyle mahfedilmiş bir kız çocuğuyum. Bu duruma baş kaldırıp miras hakkımı almak istiyorum. Ama dediğim gibi bu görülmüş şey değil. Babam ilk gençliğinden beri malını mülkünü oğullarına kalıcak diye biriktirdi. Kimsenin aklında kızlara miras bırakma gibi bir fikir yok. Eğer eşit paylaştırılsa en az 100 binlik hakkım var.

eğer ki bana sineğin kanadı kadar değer verselerdi, dayağı eziyeti geçtim, hiç olmazsa okumama izin verip beni çocuk yaşta ellere bırakmasalardı bu konuyu aklımdan bile geçirmezdim, ama hem hayatımı mahfedip hem de bir çöp gibi kenara atmaları çok zoruma gidiyor.

2000lerin o meşhur soğuklarında sırtımda kırmızı bir hırkayla halk ekmek sıralarında bekleten bu anne baba, şimdi gelinleri için bilmem hangi markalardan pardesüler, bilmem kaç binlik kıyafetler alıyorlarmış. Benim gün yüzü görmediğim evi onun için dizayn ediyorlarmış. Ben kıskanç bir insan değilim. Ama içim kanıyor. Yıllarca eziyetini çektiğim, dayağını yediğim, lokması bile utana sıkıla boğazımdan geçen bu insanlar beni bir paçavra gibi atıp başka bir kıza tüm emeklerini feda ediyor. Hak mıdır, Allah katında müstehak mıdır?

Şimdi size soru. Yüzyıllardır devam eden bu aptal geleneğe uyup kenara çekilmek mi yoksa herkesin ağzına sakız olmayı kabullenip, erkek kardeşlerimin düşmanlığına hedef olup, belki daha da kötü ihtimallere hazırlıklı olup miras istemek mi?

Küçük bir not: önceki konularıma bakıp "ee sen eşinden iyilikle sevgiyle bahsetmişsin" demeyin. Ben yakın bir zamana kadar kendi gerçeklerimle yüzleşemeyecek kadar korkak ve küçüktüm, delirmemek için kendimi herşey çok normal, herşey çok yolunda diye kandırıyordum.

Genişletmek için tıkla...

Nasıl alacaksınız?

Anne baba sağ mı?

Babanız imamın kayığına binince davayı açarsınız şimdilik sessiz durun

Babamdan istersem hemen şu an bütün mallarını kardeşlerimin üstüne yapar. Hatta şu an yapmış bile olabilir. Ben adalet yoluyla almaktan bahsediyorum.

Ölüm hak, miras helal... babanız ölünce tabi ki hakkınızı talep edebilirsiniz ama babanız sağ olduğu halde buna hakkınız yok. Babanız isterse sizi mirasından men edebilir. Bunları dillendirmek için erken gibi geldi bana...

PrideAndPrejudice .!.:

Dava açıp miras'dan payınızı alınca harcayabilecekmisinz? Yoksa babanızdan direk kocanıza mı geçecek o para?

Genişletmek için tıkla...

Elimde hakkım olan para olsa kendime bir hayat kurabilirim. (bir miktar da altınım var.)

Esrin mine .!.:

Merhaba. Çook uzun bir aradan sonra yine dönüp dolaşıp buraya geldim. Hemen konuya girmek istiyorum.

Kısaca geçmişimden bahsetmem gerekirse; çok zor ve sevgisiz, eziyetlerle dolu bir çocukluk geçirdim. Çok başarılı olduğum halde ve deli gibi istememe rağmen okutulmadım. Daha dünyanın, kendimin farkına varamadan da zorla evlendirildim. Bu evlilikte de çok çok sorunlar yaşadım. Şu anki konu ise uzun zamandır aklımı kurcalıyor. Babamın mensup olduğu gelenekler dolayısıyla kız çocuğuna miras verilmez. Şimdiye kadar kıza miras bırakıldığı görülmüş şey değil. Ve yukarıda da bahsettiğim gibi ben hayatı ailesinin eliyle mahfedilmiş bir kız çocuğuyum. Bu duruma baş kaldırıp miras hakkımı almak istiyorum. Ama dediğim gibi bu görülmüş şey değil. Babam ilk gençliğinden beri malını mülkünü oğullarına kalıcak diye biriktirdi. Kimsenin aklında kızlara miras bırakma gibi bir fikir yok. Eğer eşit paylaştırılsa en az 100 binlik hakkım var.

eğer ki bana sineğin kanadı kadar değer verselerdi, dayağı eziyeti geçtim, hiç olmazsa okumama izin verip beni çocuk yaşta ellere bırakmasalardı bu konuyu aklımdan bile geçirmezdim, ama hem hayatımı mahfedip hem de bir çöp gibi kenara atmaları çok zoruma gidiyor.

2000lerin o meşhur soğuklarında sırtımda kırmızı bir hırkayla halk ekmek sıralarında bekleten bu anne baba, şimdi gelinleri için bilmem hangi markalardan pardesüler, bilmem kaç binlik kıyafetler alıyorlarmış. Benim gün yüzü görmediğim evi onun için dizayn ediyorlarmış. Ben kıskanç bir insan değilim. Ama içim kanıyor. Yıllarca eziyetini çektiğim, dayağını yediğim, lokması bile utana sıkıla boğazımdan geçen bu insanlar beni bir paçavra gibi atıp başka bir kıza tüm emeklerini feda ediyor. Hak mıdır, Allah katında müstehak mıdır?

Şimdi size soru. Yüzyıllardır devam eden bu aptal geleneğe uyup kenara çekilmek mi yoksa herkesin ağzına sakız olmayı kabullenip, erkek kardeşlerimin düşmanlığına hedef olup, belki daha da kötü ihtimallere hazırlıklı olup miras istemek mi?

Küçük bir not: önceki konularıma bakıp "ee sen eşinden iyilikle sevgiyle bahsetmişsin" demeyin. Ben yakın bir zamana kadar kendi gerçeklerimle yüzleşemeyecek kadar korkak ve küçüktüm, delirmemek için kendimi herşey çok normal, herşey çok yolunda diye kandırıyordum.

Genişletmek için tıkla...

nefret ettiğim insanların, malına tenezzül etmezdim...

Esrin mine .!.:

Merhaba. Çook uzun bir aradan sonra yine dönüp dolaşıp buraya geldim. Hemen konuya girmek istiyorum.

Kısaca geçmişimden bahsetmem gerekirse; çok zor ve sevgisiz, eziyetlerle dolu bir çocukluk geçirdim. Çok başarılı olduğum halde ve deli gibi istememe rağmen okutulmadım. Daha dünyanın, kendimin farkına varamadan da zorla evlendirildim. Bu evlilikte de çok çok sorunlar yaşadım. Şu anki konu ise uzun zamandır aklımı kurcalıyor. Babamın mensup olduğu gelenekler dolayısıyla kız çocuğuna miras verilmez. Şimdiye kadar kıza miras bırakıldığı görülmüş şey değil. Ve yukarıda da bahsettiğim gibi ben hayatı ailesinin eliyle mahfedilmiş bir kız çocuğuyum. Bu duruma baş kaldırıp miras hakkımı almak istiyorum. Ama dediğim gibi bu görülmüş şey değil. Babam ilk gençliğinden beri malını mülkünü oğullarına kalıcak diye biriktirdi. Kimsenin aklında kızlara miras bırakma gibi bir fikir yok. Eğer eşit paylaştırılsa en az 100 binlik hakkım var.

eğer ki bana sineğin kanadı kadar değer verselerdi, dayağı eziyeti geçtim, hiç olmazsa okumama izin verip beni çocuk yaşta ellere bırakmasalardı bu konuyu aklımdan bile geçirmezdim, ama hem hayatımı mahfedip hem de bir çöp gibi kenara atmaları çok zoruma gidiyor.

2000lerin o meşhur soğuklarında sırtımda kırmızı bir hırkayla halk ekmek sıralarında bekleten bu anne baba, şimdi gelinleri için bilmem hangi markalardan pardesüler, bilmem kaç binlik kıyafetler alıyorlarmış. Benim gün yüzü görmediğim evi onun için dizayn ediyorlarmış. Ben kıskanç bir insan değilim. Ama içim kanıyor. Yıllarca eziyetini çektiğim, dayağını yediğim, lokması bile utana sıkıla boğazımdan geçen bu insanlar beni bir paçavra gibi atıp başka bir kıza tüm emeklerini feda ediyor. Hak mıdır, Allah katında müstehak mıdır?

Şimdi size soru. Yüzyıllardır devam eden bu aptal geleneğe uyup kenara çekilmek mi yoksa herkesin ağzına sakız olmayı kabullenip, erkek kardeşlerimin düşmanlığına hedef olup, belki daha da kötü ihtimallere hazırlıklı olup miras istemek mi?

Küçük bir not: önceki konularıma bakıp "ee sen eşinden iyilikle sevgiyle bahsetmişsin" demeyin. Ben yakın bir zamana kadar kendi gerçeklerimle yüzleşemeyecek kadar korkak ve küçüktüm, delirmemek için kendimi herşey çok normal, herşey çok yolunda diye kandırıyordum.

Genişletmek için tıkla...

Ben anlamıyorum kız çocuklarını çocuktan bile saymayan zihniyeti fakat babanız mirası vermese bile vefat ettiği takdirde kanunen sizin mirastan zaten payınız olacak zaten abileriniz vs anlattığınız kadar size hiç iyi olmamışlarki hakkınızı arayınca size düşman olsunlar tabiki hakkınızı arayın bilmiyorum Allah korusun böyle bir ailem olsa görüşmeyi bile keserdim gerçekten çok üzücü bir durum Allah sabır versin

Angela .!.:

Ben anlamıyorum kız çocuklarını çocuktan bile saymayan zihniyeti fakat babanız mirası vermese bile vefat ettiği takdirde kanunen sizin mirastan zaten payınız olacak zaten abileriniz vs anlattığınız kadar size hiç iyi olmamışlarki hakkınızı arayınca size düşman olsunlar tabiki hakkınızı arayın bilmiyorum Allah korusun böyle bir ailem olsa görüşmeyi bile keserdim gerçekten çok üzücü bir durum Allah sabır versin

Genişletmek için tıkla...

Görüşmeyi kestim zaten. Aslında bilinçli olarak değil ama içim öyle bir halde ki ne yanlarına gidiyorum ne seslerini duymak istiyorum. Affedemiyorum, eşimin bana her eziyetinde Allah biliyor ya kalbimden anneme bin sitem ediyorum. Umarım öbür dünya vardır ve geçip karşısına "bana bunu neden yaptın, beni neden doğurdun" diye sorabilirim.

biz_bize .!.:

nefret ettiğim insanların, malına tenezzül etmezdim...

Genişletmek için tıkla...

Pardon da bu kız kimlerden doğmuş olmuş kızın eğitimi yok istemeden evlendirilip aile tarafından başlarından atılmış hayatı kararmış neden hakkı olan şeye tenezzül etmesin yani dünyaya getirirken onamı sorulmuş cinsiyetini omu belirlemiş seçim hakkı verilmişmi ona tenezzül etme meselesi değil bu durum bu hak meselesi

Şuan söylersen baban uyanır ve her şeyi oğluşlarının üzerine yapar.
Hiç ağzını açma. Hatta verseler de almayacağını belirt görüşüyorsan şayet. Senden korkmasınlar bu almaz deyip sersinler iyice. Baban vefat ettiğinde aç davayı.

Esrin mine .!.:

Babamdan istersem hemen şu an bütün mallarını kardeşlerimin üstüne yapar. Hatta şu an yapmış bile olabilir. Ben adalet yoluyla almaktan bahsediyorum.

Genişletmek için tıkla...

Babandan bu şekilde hak talep edemezsin malesef baba sağ olduğu için şuan hiç bir hakkın yok..zaten muhtemelen vefat etmeden öncede kilifina uydurup erkek kardeşlerine devreder mallarını genelde hep aynı senaryo..

Yaziklar olsun o anne babaya. Burada gelinler konu acar bana neler yaptilar diye. Demek boyleleri de varmis. Bu insanlar ne zaman ogrenecek adaletli olmayi. İnsan kendi evladina bunlari nasil yapar. Aklim almiyor. İcim parcalaniyor. ...

biz_bize .!.:

nefret ettiğim insanların, malına tenezzül etmezdim...

Genişletmek için tıkla...

Yani şu yazdıklarımdan çıkarabildiğiniz tek şey bu öyle mi? Nefret ediyorum ve tenezzül etmemeliyim herşey meğersem ne kadar basitmiş(!) hanımefendi ben dünyaya gelmeyi kendim istemedim. Beni bu hayata getirip eziyetten, kalp kırıklığından, gözyaşından başka birşey vermediler. Çok değil sadece eğitim hakkımı verselerdi kuru ekmeğimi yer ayaklarımın üzerinde dururdum. Ama beni ittikleri bu hayatta hergün hiçbir zaman sevmediğim sevmeyeceğim birinin yüzünü görüp yatağına girmek zorundayım. Bunun nasıl birşey olduğunu biliyor musunuz? Bana dünyaları verseler yaptıklarını unutmam ama tenezzül ettiğim şey hem dinen hem vicdanen hem hukuken hakkım.