1 haziran 2011 di hamile olduğumu öğrendiğimde. aslında beklemiyordum ama bir okadarda hazırlıklıydım. birkaç yakın arkadaşım hamileydi onlarla birlikte bizde düşünmeye başlamıştık bebek sahibi olmayı.ben sürekli bu siteyi takip edip hamileler neler yaşıyolar die okuyordum. doğum hikayelerini okuyup ağlıyordum onlarla birlikte. kendimde ufak ufak değişiklikler hissetmiştim ama reglim bile gecikmemişti henüz. çok istediğim için psikolojik olarak öyle hissettiğimi düşünmüştüm.
ilk gebelik testini yaptığımda 2. çizgi yok denecek kadar azdı. ama hamile arkadaşlarımdan birine göstermiştim heyecanla oda hayırlı olsun demişti hamilesin. hemen ikinci testi yaptım bu sefer belirgin bir şekilde vardı. sonrada kan testi. 4-5 haftalık hamileydim.
sonraki bir kaç hafta ağzım kulaklarımda herkese söylemek istiyordum biliyormusunuz ben hamileyim. bi taraftanda korkuyordum ya bişey olursa...
ilk önce eşim sonra ailemiz sonra sırasıyla herkes öğrendi tebrikler ufak tefek hediyeler herşey çok güzel gidiyordu. ilk önce hayatımda duyduğum en güzel sesti kalp atışları, sonra ileride el ayak olacak o minik çıkıntıların hareketleri, nihayet 14. haftada doktorum dediki annesi bu bir kız. ANNESİ ne kadar güzel bi hitaptı...
ikili test üçlü test şeker yükleme derken haftalar o kadar hızlı geçiyorduki. meleğim büyüyordu onun hareketlerini hissetmek tarif edilmez bi duyguydu. bana babasının sesine tepki veriyordu. 30. haftaya geldiğimizde suyumun azaldığını öğrendik. ben normal doğum yapmayı istiyordum ama bebeğimde benim gibi ters duruyordu. plesenta yaşlanmış gelişimini tamamlamış her an doğum olabilir dedi doktorum. çok korkmuştuk çünkü henüz çok küçüktü. doktorum beni telaşlandırmak istemiyordu ama söylediklerinden sonra telaşlanmamak mümkün değildi.
hareketlerinde azalma olursa hemen ara, gece saat kaç olursa olsun, kanama su gelmesi olabilir gibi şeyler.
neyseki korkulan olmadı kızım sessiz sakin bir şekilde geleceği zamanı bekledi. nihayet sona yaklaşıyorduk 2-3 günde bir nstye girip kızımın kalbini dinliyordum dakikalarca. onlar en sevdiğim anlardı.
nihayet doktorum sezeryan için gün verdi. 18 ocak. kızımın doğacağı tarihti. daha güzel bir gün olamazdı heralde. artık geriye saymaya başlamıştık 10 gün 9 gün...
son gün geçmek bilmedi bütün gece uyanık sabahı bekledim kolaymı kızım geliyodu onu kucağıma alıcak koklıcaktımm...
sabah eşimle birlikte hastaneye gittik yatışımız yapıldı. sonra anneler babalar geldi. ben garip bir şekilde sakindim üzerimi giyinip tekerlekli sandalyeye oturana kadar. herkesi eşimi arkamda bırakıp ameliyathaneye girdim. bir sürü sağa sola koşuşturan insan vardı. beni hemen sedyeye aldılar spinal anestezi yapılacağı için belimden iğne yapıldı. en çok bundan korkmuştum ama sinek ısırığı gibi hafif bir acı hissettim. sonra sanki bacaklarımdan aşağı ılık bi su döküldü. herşeyi hissediyordum ama acıyı hissetmiyordum. doktorum beni sürekli bilgilendiriyordu. şimdi karnını silicem tedirgin olma birazdan başlıyoruz... az kaldı şimdi geliyo kızın..bu arada babasınıda ameliyathaneye aldılar bu anı kaçırmasını istemiyordum.
ve o an kızımın çığlıkları ameliyathanede yankılandı... o zamana kadar tuttuğum gözyaşlarıma engel olamıyordum. kızım ağlıyo ben ağlıyorum babası ağlıyor...
hemen temizleyip yanıma getirdiler kokunu alsın annesi die. uzanıp yanağından öptüm sıcacıktı yumuşacıktı dünyanın engüzel kokusuydu duyduğum
kızımı ısıtmak için odaya götürdüler eşimde peşinden çıktı tabi. sonra yarım saat kadar daha sürdü ameliyatım. biran önce odama çıkıp kızımı emzirmek istiyordum.
ameliyathaneden çıktığımda herkes minik prensesimin peşinden gitmişti :)) onu ilk kucağıma aldığım anı hayatım boyunca unutamam. şaşkın kocaman gözlerle bana bakışını, kokusunu, minik ellerini ayaklarını.inanamıyordum bi türlü bu benimmi diye
şu an kızım 5 ayını bitirdi. hala inanamıyorum benim olduğuna
bebek bekleyenlere tavsiyem anıları kötü olanları okuyup etkilenmeyin. her doğum her hamilelik kendine özel. hiç bir acı katlanılmayacak kadar ağır değil. dünyaya bir can daha getiriyoruz tabiki kolay değil. ama bebeklerinizi kucağınıza aldığınızda şimdiye kadar neden yaşamışım diyosunuz.
Allah herkese kolay doğumlar nasip etsin. Kimsenin yavrusunu annesinden babasından ayırmasın.
Biraz uzun oldu ama umarım sıkılmadan okursunuz.
ilk gebelik testini yaptığımda 2. çizgi yok denecek kadar azdı. ama hamile arkadaşlarımdan birine göstermiştim heyecanla oda hayırlı olsun demişti hamilesin. hemen ikinci testi yaptım bu sefer belirgin bir şekilde vardı. sonrada kan testi. 4-5 haftalık hamileydim.
sonraki bir kaç hafta ağzım kulaklarımda herkese söylemek istiyordum biliyormusunuz ben hamileyim. bi taraftanda korkuyordum ya bişey olursa...
ilk önce eşim sonra ailemiz sonra sırasıyla herkes öğrendi tebrikler ufak tefek hediyeler herşey çok güzel gidiyordu. ilk önce hayatımda duyduğum en güzel sesti kalp atışları, sonra ileride el ayak olacak o minik çıkıntıların hareketleri, nihayet 14. haftada doktorum dediki annesi bu bir kız. ANNESİ ne kadar güzel bi hitaptı...
ikili test üçlü test şeker yükleme derken haftalar o kadar hızlı geçiyorduki. meleğim büyüyordu onun hareketlerini hissetmek tarif edilmez bi duyguydu. bana babasının sesine tepki veriyordu. 30. haftaya geldiğimizde suyumun azaldığını öğrendik. ben normal doğum yapmayı istiyordum ama bebeğimde benim gibi ters duruyordu. plesenta yaşlanmış gelişimini tamamlamış her an doğum olabilir dedi doktorum. çok korkmuştuk çünkü henüz çok küçüktü. doktorum beni telaşlandırmak istemiyordu ama söylediklerinden sonra telaşlanmamak mümkün değildi.
hareketlerinde azalma olursa hemen ara, gece saat kaç olursa olsun, kanama su gelmesi olabilir gibi şeyler.
neyseki korkulan olmadı kızım sessiz sakin bir şekilde geleceği zamanı bekledi. nihayet sona yaklaşıyorduk 2-3 günde bir nstye girip kızımın kalbini dinliyordum dakikalarca. onlar en sevdiğim anlardı.
nihayet doktorum sezeryan için gün verdi. 18 ocak. kızımın doğacağı tarihti. daha güzel bir gün olamazdı heralde. artık geriye saymaya başlamıştık 10 gün 9 gün...
son gün geçmek bilmedi bütün gece uyanık sabahı bekledim kolaymı kızım geliyodu onu kucağıma alıcak koklıcaktımm...
sabah eşimle birlikte hastaneye gittik yatışımız yapıldı. sonra anneler babalar geldi. ben garip bir şekilde sakindim üzerimi giyinip tekerlekli sandalyeye oturana kadar. herkesi eşimi arkamda bırakıp ameliyathaneye girdim. bir sürü sağa sola koşuşturan insan vardı. beni hemen sedyeye aldılar spinal anestezi yapılacağı için belimden iğne yapıldı. en çok bundan korkmuştum ama sinek ısırığı gibi hafif bir acı hissettim. sonra sanki bacaklarımdan aşağı ılık bi su döküldü. herşeyi hissediyordum ama acıyı hissetmiyordum. doktorum beni sürekli bilgilendiriyordu. şimdi karnını silicem tedirgin olma birazdan başlıyoruz... az kaldı şimdi geliyo kızın..bu arada babasınıda ameliyathaneye aldılar bu anı kaçırmasını istemiyordum.
ve o an kızımın çığlıkları ameliyathanede yankılandı... o zamana kadar tuttuğum gözyaşlarıma engel olamıyordum. kızım ağlıyo ben ağlıyorum babası ağlıyor...
hemen temizleyip yanıma getirdiler kokunu alsın annesi die. uzanıp yanağından öptüm sıcacıktı yumuşacıktı dünyanın engüzel kokusuydu duyduğum
kızımı ısıtmak için odaya götürdüler eşimde peşinden çıktı tabi. sonra yarım saat kadar daha sürdü ameliyatım. biran önce odama çıkıp kızımı emzirmek istiyordum.
ameliyathaneden çıktığımda herkes minik prensesimin peşinden gitmişti :)) onu ilk kucağıma aldığım anı hayatım boyunca unutamam. şaşkın kocaman gözlerle bana bakışını, kokusunu, minik ellerini ayaklarını.inanamıyordum bi türlü bu benimmi diye
şu an kızım 5 ayını bitirdi. hala inanamıyorum benim olduğuna
bebek bekleyenlere tavsiyem anıları kötü olanları okuyup etkilenmeyin. her doğum her hamilelik kendine özel. hiç bir acı katlanılmayacak kadar ağır değil. dünyaya bir can daha getiriyoruz tabiki kolay değil. ama bebeklerinizi kucağınıza aldığınızda şimdiye kadar neden yaşamışım diyosunuz.
Allah herkese kolay doğumlar nasip etsin. Kimsenin yavrusunu annesinden babasından ayırmasın.
Biraz uzun oldu ama umarım sıkılmadan okursunuz.
