Peki bir şey daha soracağım.Ben onunla tanışmaya başlasam,kaygılarımı dile getirsem,ileride mesleğimi yapmama karışılmayacak desem,konuşup anlaşsak belki iki yıl,belki üç yıl,tanısak birbirimizi.Yine de olmaz mı?Bana içimdeki ses olmaz gibi diyor.Ama yine de sormak istiyorum.Baba tarafım özellikle dedem,bir erkekle sevgili olmama,erkeklerle görüşmeme çok kızar.Çünkü o bölgenin en tanınmış hocası.Öyle tanımadığın erkeklerle görüşmek yok,birlikte konuşup anlaşacağız diyor.Bu sözü söylediğinde çok sinir olmuştum.Sanki ben değil de o evlenecek diye.Ama dediğim gibi ailem hacı hoca olduğu için ben de arada kalıyorum malesef
Derslerine odaklan, okulunu bitir, kendi paranı kazandığında dedenin serzenişleri önemini yitirecek.
Zor günler geçirmişsin, okulunu uzatman çok normal, kendine haksızlık etme. Babanı da affetmeye çalış, kırgınlığın sana yük olmasın. İnsan üniversitenin son yıllarında biri tarafından manevi olarak sarmalanmak istiyor, hayatındaki belirsizlikler yok olsun istiyor ama bu ihtiyacın seni içinde duygu ve mantık barındırmayan kararlar almaya itmesin. Evlilik için ikisi de gerekiyor çünkü..
Tabi teyzenlerin zorlaması veya müezzin olması çocuğu kötü bir aday yapmaz, çok merak ediyorsan ilk olarak telefonda görüşmeyi iste, sorularını sor. Böyle zamanlarda kuzuyu ürkütmemek için hep daha ılımlı cevaplar verilebiliyor, o ihtimali de göz önüne bulundurarak karşı tarafın samimiyetini ölçmeye çalışırsın. Ailesiyle birlikte tanışma-isteme durumunda oldu bittiye gelebilir, onun önüne geçmelisin.
Bir de 2 sene seni beklemeyi dört gözle beklediklerini düşünemedim, bahsettiğin tarzda insanlar ‘hayırlı iş bekletilmez, evlenirken okursun’ der, birden kendini imzayı atarken bulabilirsin.
Hiçbişey yapmak zorunda değilsin, sen kendine yetersin. Tabii istersen görüşedebilirsin ama bunu kalbin istesin yani, teyzen değil
Bu arada maddi anlamda sıkıntın var mı, bu konuda baskı hissediyor musun?