- 21 Kasım 2007
- 2.669
- 184
- 163
- 41
bebeğim iki aylık oldu ama doğum hikayemi şimdi toparlayabildim malum uykusuzluk yorgunluk acemi annelik ancak kendime geldim
20 ocakta artık 40.haftamız doldu benim ümidim kesilmişti 41 42.haftaya sarkar heralde diyordum çünkü hiçbir belirti yoktu akşam 10 a kadar migrosta gezdik eşimle kayınvalidemlere döndük gece 1e kadar tv izledik oturduk bebişin gelmemesine dair espiriler yaptık
uyumaya gittiğimde sürekli tuvalete cıkmaya başladım karnımda belimde agrılar oluyordu ama cok önemsemedim sanırım dogum bir iki gün içinde olacak diye düşündüm ama sancılar sıklaşmaya başladı eşim telaşla oraya buraya koşturuyor arabayı hazırlıyordu sancılar cok agrı verici olsada ben hala o anın geldiğine inanamıyordum
saat 4 te hastanedeydik beni ebe muayene etti ve 9 santim kadar acılma oldugunu bebegin gelmek üzere oldugunu söyledi su gelmesin diye yatar pozisyona aldı doktorumu aradı fakat doktor gelinceye kadar dogum yaparım endişesiyle ambulansla başka bir hastaneye gittik
sancı odası denen korku filmi gibi bir odaya girdim kadınlar cıglık cıglıga bagırıyorlar doktorlar ıkın deyip duruyor herkese koluma serum taktılar sonra sancılarım artmaya başladı doguma bir an önce girmek ve artık kızımı görmek istiyordum agrılar dayanılmazdı ama sonunda onu görecegimi bilmek biraz olsun hafiflatiyordu acımı
dogum odasına gectik bagırmaktan ve ıkınmaktan neler oldu hatırlamıyorum ama kızımı doktorun ellerinde aglarken gördüm ve dogdumu diye bagırmaya başladım
annelik hemen başlayan bir duyguymuş kızımı cıplak yatırdılar ben üşümezmi diye sordum
dikişler eşin cıkması ......hepsi bir an önce bitsin ve kucağıma alayaım artık diye gözlerine bakıyordum yavrumun nihayet 7 30 gibi odamıza cıktık eşim heyecandan bir bebeğe bir bana bakıyordu
bu küçük varlığın artık hayatımızın en önemli şeyi olduğunu hissediyorduk ....
ilk emdiği an gözlerime bakarken aglamaya başladım ...ve onu ne kadar cok sevdiğimi söyledim hala hergün söylüyorum
canım kızım seni cok seviyorum
20 ocakta artık 40.haftamız doldu benim ümidim kesilmişti 41 42.haftaya sarkar heralde diyordum çünkü hiçbir belirti yoktu akşam 10 a kadar migrosta gezdik eşimle kayınvalidemlere döndük gece 1e kadar tv izledik oturduk bebişin gelmemesine dair espiriler yaptık
uyumaya gittiğimde sürekli tuvalete cıkmaya başladım karnımda belimde agrılar oluyordu ama cok önemsemedim sanırım dogum bir iki gün içinde olacak diye düşündüm ama sancılar sıklaşmaya başladı eşim telaşla oraya buraya koşturuyor arabayı hazırlıyordu sancılar cok agrı verici olsada ben hala o anın geldiğine inanamıyordum
saat 4 te hastanedeydik beni ebe muayene etti ve 9 santim kadar acılma oldugunu bebegin gelmek üzere oldugunu söyledi su gelmesin diye yatar pozisyona aldı doktorumu aradı fakat doktor gelinceye kadar dogum yaparım endişesiyle ambulansla başka bir hastaneye gittik
sancı odası denen korku filmi gibi bir odaya girdim kadınlar cıglık cıglıga bagırıyorlar doktorlar ıkın deyip duruyor herkese koluma serum taktılar sonra sancılarım artmaya başladı doguma bir an önce girmek ve artık kızımı görmek istiyordum agrılar dayanılmazdı ama sonunda onu görecegimi bilmek biraz olsun hafiflatiyordu acımı
dogum odasına gectik bagırmaktan ve ıkınmaktan neler oldu hatırlamıyorum ama kızımı doktorun ellerinde aglarken gördüm ve dogdumu diye bagırmaya başladım
annelik hemen başlayan bir duyguymuş kızımı cıplak yatırdılar ben üşümezmi diye sordum
dikişler eşin cıkması ......hepsi bir an önce bitsin ve kucağıma alayaım artık diye gözlerine bakıyordum yavrumun nihayet 7 30 gibi odamıza cıktık eşim heyecandan bir bebeğe bir bana bakıyordu
bu küçük varlığın artık hayatımızın en önemli şeyi olduğunu hissediyorduk ....
ilk emdiği an gözlerime bakarken aglamaya başladım ...ve onu ne kadar cok sevdiğimi söyledim hala hergün söylüyorum
canım kızım seni cok seviyorum