- 9 Haziran 2009
- 8.682
- 3.214
- 448
Erhan ne biçim biri yahu içim kıyım kıyım kıyıldıİnsanın hayat enerjisini öldürür emekli moduna sokar. Eğlence yok tutku yok şefkat yok e olsa ne olmasa ne... Ot gibi bi adam bu ya ayy bir an önce ayrılın bence
Bir yıldır hiç bişey ısmarlamıyorda buluşunca ne yapıyorsunuz hiçmi yemeğe falan gitmiyorsunuzbir haftadır aramamak nedir ya bir gün iletişim kurmasak hayırdır derim.hiç vicdan yapma vakit kaybı
Erhan iyi birine benziyor ama kesinlikle uzaktan iyi olmaya,arkadaş olarak sevilmeye devam edilmesi gereken bir adam anlattıklarına göre sevgililikte berbat biri senin için doğru adam değil umarım o da kendine göre birini bulur
Sorcha 'm, soruyorum sana: Sevgilimi gördüğümde heyecanlanmayacaksam, ona tutkuyla sarılamayacaksam, mesajlaşmaktan parmaklarım yorulmayacaksa, konuşmaktan dilim damağım kurumayacaksa, günaydın ve iyi geceler mesajları ile açılışı ve kapanışı yapmayacaksak ne anladım ben bu ilişkiden?
Heyecanı, tutkuyu, aşkı aradığımız için yalnız değil miydik zaten?
Zaten kendin de psikolojik destek almayı düşünüyormuşsun böyle arıza tiplerle çok yorulursun, sana iyi gelen olumlu insanlarla bir arada olmaya bak. Sevgi maalesef yetmiyor
Sizde kendimi gördüm gerçekten
2 sene önce sevgilim beni terk etti. İlk sevgilimdi, her şeyden çok severdim onu... Daha sonra biriyle tanıştım. ( 3-4 ay sonra ). Onunla konuşmaya başladım, sevgili gibiydik. O benimle sevgili olmak istiyordu ama ben hala unutamamıştım ilk aşkımı. Bir gün tamam dedim, kabul ediyorum. Gün geçtikçe onun bana dediği, yaptığı her şeyi ilk sevgilimle karşılaştırmalarım arttı. Yok, olmuyordu, unutamıyordum. Onu sevemiyordum... Ne tutku, ne heyecan, ne samimiyet hissediyordum.
Yaklaşık 6-7 ay beraber olduk ve sadece 1 kez elimi tuttu. Onda bile keşke tutmasaydı dedim.Benimle samimi olmasını istemiyordum. Fakat arkadaş olarak muhabbeti güzeldi filan. Fakat daha sonra ben dayanamadım ve ayrıldık.
Zaten ayrılırken ''Aradığım samimiyeti bulamadım sende'' demişti. Bundan da uzun uzun bahsetmek isterdim ama farklı bir başlığın konusu bu.
Şimdi düşünüyorum da daha çok acı çekmişim ve eziyet etmişim kendime. Hala adam akıllı unutaamadım ama akıllandım. Unutana kadar, en azından kafamı toplayana kadar kimse ile sevgili olmayacağım. Tabi karşıma doğru insanın çıkması da çok önemli...
Bugün 2-3 saat boyunca bir cafede oturduk. Birçok kere dilimin ucuna gelse de, maalesef söyleyemedim. Gözlerine bakınca, temiz baktığı için, kısacası iyi bir adam olduğu için söyleyemedim. Ben kimsenin yüzüne olumsuz bir şeyler söyleyebilecek biri olmadım hiçbir zaman, dostluk ilişkilerimde bile öyle.
Sonra eve geldim ve konuyu açtım telefonda. Bu sırada hep ağladım. Üzülmesini ve ah almayı gram istemem çünkü. Hayatımı hep bir şeylere veda ederek geçirmiş biri oldum çok küçüklüğümden beri ailevi sebeplerden. O yüzden ne zaman böyle durumlar olsa hep ağlama krizine giriyorum bu benim psikolojik bir sorunum. O yüzden yazarak kendimi daha iyi ifade edebilirdim yazmayı seçtim.
En son bir ay önce kavga edip ayrılmıştık ama ben ağzıma geleni söylemiştim, çok çok kırıcı konuşmuştum. Ve o bu şekilde konuşulmayı ne olursa olsun hak etmiyordu. Ertesi gün böyle düşününce vicdanen aşırı rahatsız olmuştum çünkü bugüne kadar hiçbir ilişkimi kötü sözlerle bitirmedim ben. Vicdanıma sığmazdı o kadar kırıcı konuşup bitirmek ve barışmak için adım atmıştım. O da "böyle karakter farkıyla bir ömür geçirebilir miyiz? Bence yapamıyoruz gibi, en sağlıklısı ayrı olmamız gibiymiş gibi" şeklinde konuşmuştu ben içinde bulunduğum vicdani faktör ile onu ikna etmiştim barışmıştık. Çünkü o an o şekilde bitmesi değil, daha sonra sakince konuşulup ortak kararla bitmesi gerekiyordu. Neyse...
Bugün konuşurken; ben ona karakter farkından ve bu karakter farkından ötürü duygularımızın yoğunlaşamadığından, bir ömür bu şekilde olmayacağından ve birbirimizin beklentilerini karşılayamayacağımızdan,her ilişkinin ille evlilikle bitmesi gerekmediğinden, her ilişkinin bir deneme yanılma olduğundan vs vs bahsettim VEEE O DA ;bana kendisinin de son kavgamızdan beri benimle aynı şeyleri düşündüğünden , benim duygusal kendininse duygusal olmadığından, gelecekte karakter farklarımızın birbirimizi daha rahatsız edeceğinden ve birbirimize karşı farklılaştığımızdan, uzatmaları oynadığımızı düşündüğünden bahsetti.
Yani arkadaşlar, ortaklaşa hemfikir bir karar aldık ve AYRILDIK.
Bana benimle aynı fikirde olduğunu söyleyinceye dek köpek gibi ağlayan ben, o "aynı fikirdeyim" dediği an rahatladım.
Şuan göğsümün ortasında hüzünle karışık rahatlama var gibi.
Helalleştik ve BİTİRDİK.
HERKESE YORUMLARI İÇİN ÇOOOOOK AMA ÇOK TEŞEKKÜR EDERİM. SIRF YOL GÖSTERMEK ADINA İYİ NİYETLİ YORUMLARINIZ İÇİN, AYIRDIĞINIZ SÜRE İÇİN... SAĞ OLUN, VAR OLUN.
NOT: Yüzyüze değil de yazarak düşüncelerimi söylediğim için daha iyi yaptığımı ve yüzyüze olmamasının daha iyi olduğunu belirtti. Yani o da yüzyüze olmasındansa bu şekilde olmasını tercih etti.
