- 9 Haziran 2009
- 8.682
- 3.214
- 448
Arkadaşlar Merhaba,
Benim geçen sene, aynı iş ortamından biriyle 4 aylık bir ilişkim oldu,öncesi arkadaştık , ismine Yiğit diyelim. Yiğit'in sinir rahatsızlıkları vardı. Çok fazla duygusaldı, çok kolay sinirlenip,bağırırdı. Ve 4 ay boyunca sürekli kavga ettik. Ama onun bu yaşadığı zor geçmişin izlerinin sinir olarak ve karamsarlık olarak yansıması dışında gerçekten iyi bir adamdı Yiğit. Birbirimizi dolu dolu, tutkulu, çekişmeli sevdik. İkinci haftada annesiyle bile tanıştırmıştı beni, onun için hayatının "işte bu'suydum". Karşılıklı bir aşktı. Birlikte yemekler yapıp yerdik, sarılıp uzanır sohbetler ederdik, zaten iş yerinde de hep birlikteydik. Hayatımda karşılıklı yaşadığım tek aşktı. Ta ki o küfüre kadar. Bana benim en sevmediğim ve benim birden nevrimi döndürebilecek bir küfür etti bana bir gün kavga esnasında. Bana da artık tak demişti o küfür. Çok yorulmuştum onun sürekli karamsar, aşırı duygusal ve sinirli bir harp içinde olmasından. Ve seve seve bıraktım. Filmlerde, şarkılarda "severek ayrılma" fikrine çok gülerdim. Başıma geldi. "İnsan severek ayrılır mı yeaaaa ?" Diyordum, ayrılınıyormuş ...
Neyse, Yiğit'ten ayrıldıktan 2,5 ay sonra Erhan ile tanıştım. Tanışmamızdan 1 ay sonra da adını koyduk.
Mantıkla başladığım bir ilişkiydi. Benden 2.5 yaş küçüktü ama öyle planları vardı ki ,bana olgun gelmişti. İyi bir insandı, olgun düşünüyordu, sakindi sessizdi. Ama hiçbir buluşmamızda heyecanlanmadım. Öyle böyle 1 yıl sürdü. Ama şimdi şimdi anlıyorum ki ben Yiğit'ten kaçmak için, kaçabilmek, Yiğit'e dönmemek için Erhan'a sığınmışım. Ben sanırım Yiğit'le ilişkimizi tamamen bitirebilmek için böyle bir şey yapmışım.Kendime yeni yeni geliyorum ve son 2 aydır farkındayım bu durumun. Ben bu mantıkla başlayan ilişkinin en başından beri hep Yiğit'i özledim. Yiğit'te bulduğum tutkuyu aradım ama bulamadım. Yarısını değil çeyreğini bile bulamadım.
Ama inanın Erhan'ı sevmek için çok çabaladım. Zaten 1 yıl gibi uzun bir süredir birlikte olma sebebim de bu. Hep denedim, bekledim , sabrettim severim diye ama olmadı.Erhan çok soğuk biri.. Ben baskın bir karakterim, Erhan pasif ve aşırı sessiz .Mesela bir cafeye gittiğimizde bile, siparişi ben veririm, garsona ben duyururum sesimi.
Ya da Geçen yolda el ele yürürken, bir tane adam yanımızdan geçerken bana resmen omuz attı, kasıtlı çarptı yani hatta ona gömme diyoruz halk dilinde. Ve buna Rağmen Erhan adamın bana çarptığını fark etmedi bile... Normal bir erkeğin dönüp "pardon kardeşim ayıp değil mi ?" demesi gerekir.Bu da işte pasif bir karakter olduğunun göstergesi mesela.
Hesap ödeme mevzuları da ilginç,bunun için önceki konumu okumanız gerekli. 6-7 aydır işsizim 1 kere çay ısmarlamıştır. (o da öncesinde yemek yemiştik, yemeği benim tanıdığım ödemişti.)
Annesiyle hala tanıştırmadı. Kardeşiyle bile sadece bir kere bir yerde oturduk.
Ben beni annesiyle tanıştırmadığı için birkaç kere serzenişte bulundum ama "zamanı değil" tarzı şeyler söyledi.
Biz bir plan yapıyoruz ama annesi çok emrivakileri olan bir kadın olduğu için emrivaki plan yaptığında Erhan, hemen program olarak bizim yaptığımızı iptal etmeye yanaşıyor.
Mesela biz 1 yıldır çıkıyoruz ama beni öpmüyor bile. Hoş ben de istemiyorum. Zaten ileride evlensek , cinsellik hayatımızın hayalini bile kuramıyorum. Gözümde canlanmıyor yani. Ben onu sevgiliden çok bir dost gibi görüyorum. Çünkü zaten dost gibi takılıyoruz.
Aşırı çekimser olduğu için bende sevgi,çekim oluşmadı kısacası. Ve mantıklı bulduğum çoğu karakter özelliği de değişti. 1 yıldır aynı işte. Hiçbir gelişim göstermedi. 1 yıl önce nasıl başladıysak aynı şekildeyiz. Bir adım ileri gitmedi hiçbir şey. Kısacası bölük börçük anlattım umarım anlarsınız ama ben yapamıyorum. Olmuyor.
Ayrılmayı düşünüyorum. Ve anneme kalırsa yüz yüze söylemeliymişim. Ama kıyamam diye düşünüyorum ona o kadar. Bir gün tlfonda konuşurken söylesem olmaz mı ?
Benim geçen sene, aynı iş ortamından biriyle 4 aylık bir ilişkim oldu,öncesi arkadaştık , ismine Yiğit diyelim. Yiğit'in sinir rahatsızlıkları vardı. Çok fazla duygusaldı, çok kolay sinirlenip,bağırırdı. Ve 4 ay boyunca sürekli kavga ettik. Ama onun bu yaşadığı zor geçmişin izlerinin sinir olarak ve karamsarlık olarak yansıması dışında gerçekten iyi bir adamdı Yiğit. Birbirimizi dolu dolu, tutkulu, çekişmeli sevdik. İkinci haftada annesiyle bile tanıştırmıştı beni, onun için hayatının "işte bu'suydum". Karşılıklı bir aşktı. Birlikte yemekler yapıp yerdik, sarılıp uzanır sohbetler ederdik, zaten iş yerinde de hep birlikteydik. Hayatımda karşılıklı yaşadığım tek aşktı. Ta ki o küfüre kadar. Bana benim en sevmediğim ve benim birden nevrimi döndürebilecek bir küfür etti bana bir gün kavga esnasında. Bana da artık tak demişti o küfür. Çok yorulmuştum onun sürekli karamsar, aşırı duygusal ve sinirli bir harp içinde olmasından. Ve seve seve bıraktım. Filmlerde, şarkılarda "severek ayrılma" fikrine çok gülerdim. Başıma geldi. "İnsan severek ayrılır mı yeaaaa ?" Diyordum, ayrılınıyormuş ...
Neyse, Yiğit'ten ayrıldıktan 2,5 ay sonra Erhan ile tanıştım. Tanışmamızdan 1 ay sonra da adını koyduk.
Mantıkla başladığım bir ilişkiydi. Benden 2.5 yaş küçüktü ama öyle planları vardı ki ,bana olgun gelmişti. İyi bir insandı, olgun düşünüyordu, sakindi sessizdi. Ama hiçbir buluşmamızda heyecanlanmadım. Öyle böyle 1 yıl sürdü. Ama şimdi şimdi anlıyorum ki ben Yiğit'ten kaçmak için, kaçabilmek, Yiğit'e dönmemek için Erhan'a sığınmışım. Ben sanırım Yiğit'le ilişkimizi tamamen bitirebilmek için böyle bir şey yapmışım.Kendime yeni yeni geliyorum ve son 2 aydır farkındayım bu durumun. Ben bu mantıkla başlayan ilişkinin en başından beri hep Yiğit'i özledim. Yiğit'te bulduğum tutkuyu aradım ama bulamadım. Yarısını değil çeyreğini bile bulamadım.
Ama inanın Erhan'ı sevmek için çok çabaladım. Zaten 1 yıl gibi uzun bir süredir birlikte olma sebebim de bu. Hep denedim, bekledim , sabrettim severim diye ama olmadı.Erhan çok soğuk biri.. Ben baskın bir karakterim, Erhan pasif ve aşırı sessiz .Mesela bir cafeye gittiğimizde bile, siparişi ben veririm, garsona ben duyururum sesimi.
Ya da Geçen yolda el ele yürürken, bir tane adam yanımızdan geçerken bana resmen omuz attı, kasıtlı çarptı yani hatta ona gömme diyoruz halk dilinde. Ve buna Rağmen Erhan adamın bana çarptığını fark etmedi bile... Normal bir erkeğin dönüp "pardon kardeşim ayıp değil mi ?" demesi gerekir.Bu da işte pasif bir karakter olduğunun göstergesi mesela.
Hesap ödeme mevzuları da ilginç,bunun için önceki konumu okumanız gerekli. 6-7 aydır işsizim 1 kere çay ısmarlamıştır. (o da öncesinde yemek yemiştik, yemeği benim tanıdığım ödemişti.)
Annesiyle hala tanıştırmadı. Kardeşiyle bile sadece bir kere bir yerde oturduk.
Ben beni annesiyle tanıştırmadığı için birkaç kere serzenişte bulundum ama "zamanı değil" tarzı şeyler söyledi.
Biz bir plan yapıyoruz ama annesi çok emrivakileri olan bir kadın olduğu için emrivaki plan yaptığında Erhan, hemen program olarak bizim yaptığımızı iptal etmeye yanaşıyor.
Mesela biz 1 yıldır çıkıyoruz ama beni öpmüyor bile. Hoş ben de istemiyorum. Zaten ileride evlensek , cinsellik hayatımızın hayalini bile kuramıyorum. Gözümde canlanmıyor yani. Ben onu sevgiliden çok bir dost gibi görüyorum. Çünkü zaten dost gibi takılıyoruz.
Aşırı çekimser olduğu için bende sevgi,çekim oluşmadı kısacası. Ve mantıklı bulduğum çoğu karakter özelliği de değişti. 1 yıldır aynı işte. Hiçbir gelişim göstermedi. 1 yıl önce nasıl başladıysak aynı şekildeyiz. Bir adım ileri gitmedi hiçbir şey. Kısacası bölük börçük anlattım umarım anlarsınız ama ben yapamıyorum. Olmuyor.
Ayrılmayı düşünüyorum. Ve anneme kalırsa yüz yüze söylemeliymişim. Ama kıyamam diye düşünüyorum ona o kadar. Bir gün tlfonda konuşurken söylesem olmaz mı ?
