- 24 Ocak 2015
- 67
- 23
- 13
- Konu Sahibi SAFRANSARIYIM
- #221
ölüm ne tuhaf bir şey... herşeyin bittiği yer... oğlunun sünneti, kızının ilk dişi, kızının babasına olan aşkını bilememek, 'baba' demesini duyamamak , karına yarın yaparız dediğin şeyi yapamayacak olmak, almak istediğin arabayı alamamak, karına aldığın hediyeyi veremediğin, yarında şunu hallederim dediğin her bir şeyin bittiği yer ... koca bir hayatı alıp gidiyor... hayallerini, umutlarını, yaparım dediklerini, başlayıp bitiremediklerini alıp gidiyor...
ardında gözü yaşlı bir eş, 'babam nerde anne' diyen bir oğul ve henüz babanın ne olduğunu bilmeyen bir kız braktı...
tüm gün cenaze evindeydim... onun kucağında yiğenini görünce bir tuhaf oldum... uzun uzun baktım... bir başkasının çocuğunu bu kadar seven adam, bizim çocuğumuzu nasıl sever diye düşündüm...bir an onu kaybetmekten delicesine korktum... nedense sadece ölüm kendini gösterince kaybetmekten korkar olduk, var olanı varken sevmek, var olanın varlığının kıymetini bilmek gerek...
ardında gözü yaşlı bir eş, 'babam nerde anne' diyen bir oğul ve henüz babanın ne olduğunu bilmeyen bir kız braktı...
tüm gün cenaze evindeydim... onun kucağında yiğenini görünce bir tuhaf oldum... uzun uzun baktım... bir başkasının çocuğunu bu kadar seven adam, bizim çocuğumuzu nasıl sever diye düşündüm...bir an onu kaybetmekten delicesine korktum... nedense sadece ölüm kendini gösterince kaybetmekten korkar olduk, var olanı varken sevmek, var olanın varlığının kıymetini bilmek gerek...