Lohusalık sonrasında geçmeyen depresyon ;

Linoya .!.:

Benim sıkıntım evlilikle başladı.kızım doğduktan sonra lohusalik dönemini, eşimin kötü davranışlarıyla birlikte çok ağır atlattım. çocuğuma karşı bir soğukluk olmadı içimde ama ne bilim çocuğum için iyi bir anne olmadığımı sürekli kendimi suçlayıp durdum ölmek istiyordum yaşamak istemiyordum ilk doğum yaptığım zamanlardan bahsediyorum duvarlar üstüme üstüme geliyordu nefes alamıyordum .kızım 10 aylık olunca eşimle boşanma kararı aldım bir ay öncede boşandım. kızım iki yaşında şimdi . ailemin yanindayim. Esime göre bir nebzede olsa iyiyim eleştiren kötü konuşan aşağılayan kimse yok bana kimse kötü davranmıyor benim içimde çok büyük boşluk oluştu kimseye güvenemiyorum kimseyle arkadaş olmak istemiyorum kimseyle konusasim gelmiyor düşünmek istemiyorum sürekli birşeylere ugrasiyirum boş yere kendimi yordukca yoruyorum geceleri gram uyku yok telefona takılıp gittim cocugumla bile artık ilgilenemez hale geldim telefona bakmaktan sürekli gereksiz harcamalar yapıyorum sonra kendime kızıyorum ben niye bunu aldım diye delirecek gibi hissediyorum kendimden nefret ediyorum neden böyle bir insanım bu arada ben kendim boşanmak istedim eşim istemedi toksik bir ilişkimiz var bir yıldır onunla hiçbir şekilde yakinlasmadim ama beni bırakmak istemiyor sürekli rahatsız edip psikojimi alt üst edip hayatımın içine ediyor.ne benimle oluyor nede bensiz yapabiliyor .sürekli birşeylerle geliyor. yok gece iki de watsap acıkmış. ama kimseyle konuşmuyorum hayatımda kimse yok .benim onu alddattigimi ima ediyor beni iyice çıkmaza sokuyor . Ben kendimi boşlukta hissediyorum ne yapacağımı bilmiyorum biri bana gerçekten akıl versin ben hep böylemi olacağım ben sanki bir kabusun içindeyim

Genişletmek için tıkla...

Linoya .!.:

Benim sıkıntım evlilikle başladı.kızım doğduktan sonra lohusalik dönemini, eşimin kötü davranışlarıyla birlikte çok ağır atlattım. çocuğuma karşı bir soğukluk olmadı içimde ama ne bilim çocuğum için iyi bir anne olmadığımı sürekli kendimi suçlayıp durdum ölmek istiyordum yaşamak istemiyordum ilk doğum yaptığım zamanlardan bahsediyorum duvarlar üstüme üstüme geliyordu nefes alamıyordum .kızım 10 aylık olunca eşimle boşanma kararı aldım bir ay öncede boşandım. kızım iki yaşında şimdi . ailemin yanindayim. Esime göre bir nebzede olsa iyiyim eleştiren kötü konuşan aşağılayan kimse yok bana kimse kötü davranmıyor benim içimde çok büyük boşluk oluştu kimseye güvenemiyorum kimseyle arkadaş olmak istemiyorum kimseyle konusasim gelmiyor düşünmek istemiyorum sürekli birşeylere ugrasiyirum boş yere kendimi yordukca yoruyorum geceleri gram uyku yok telefona takılıp gittim cocugumla bile artık ilgilenemez hale geldim telefona bakmaktan sürekli gereksiz harcamalar yapıyorum sonra kendime kızıyorum ben niye bunu aldım diye delirecek gibi hissediyorum kendimden nefret ediyorum neden böyle bir insanım bu arada ben kendim boşanmak istedim eşim istemedi toksik bir ilişkimiz var bir yıldır onunla hiçbir şekilde yakinlasmadim ama beni bırakmak istemiyor sürekli rahatsız edip psikojimi alt üst edip hayatımın içine ediyor.ne benimle oluyor nede bensiz yapabiliyor .sürekli birşeylerle geliyor. yok gece iki de watsap acıkmış. ama kimseyle konuşmuyorum hayatımda kimse yok .benim onu alddattigimi ima ediyor beni iyice çıkmaza sokuyor . Ben kendimi boşlukta hissediyorum ne yapacağımı bilmiyorum biri bana gerçekten akıl versin ben hep böylemi olacağım ben sanki bir kabusun içindeyim

Genişletmek için tıkla...