Merhaba hanımlar .
Martta 3 yaşına girecek bir evladım var. 2 yaşına kadar uyku dışında bi problemimiz olmadı.
Evladımın sakinliği ve bana çok sorun cikarmamasina birde sürekli yanına arkadaş aramasına dayanamayarak 2 yaşına girmeden hamile kaldım. Her şey güzeldi yolundaydı fakat 2 yaş sendromu o kadar agir başladı ve bitmedi ki.
Buna lohusalık yeni doğmuş bir bebek de eklenince kafayı yemek üzereyim. Kızım tekken gözüme o kadar da batmayan uyku sorunu hamileyken ve simdi de katlanarak artti ve ciddi manada beni çok yıprattı. Gündüz asla ne yaparsam yapayım uyumuyo. Gece gec yatsin belki gec uyanir diyorum ama degisen bisey olmuyo. Ve sabah karanlikta daha gunes doğmadan uyanıyor. Malum yeni doğan bir bebeğim de var gece de uykusuzum. Gündüz 1 saatte uyusa ikisi uyurken dinlenmek istiyorum ama yok yok yok yani... hadi uyumadi bari eziyeti olmasa diyorum ama asla kendi kendine oynamiyo sürekli hem bana çok yapışık hem çok inatçı. Kardeşini de uyutmuyo sürekli uyandırıyor. Tepesine cikiyo ki yalnız bırakıp lavaboya gidemiyorum mutfağa gidip su bile icmeyi unutuyorum yemek yapamadığım için aç aç durduğum oluyor .
Oyun kuruyorum oynuyoruz saatlerce beni bi salsın diyorum ama doyuma ulaşmıyor asla . Bi gün kendi kendine oynadığını oyalandigini görmedim.
Ağzımdan çıkan her söz onun için bi ağlama sebebi bi kriz evde bi kaos onu ben yapcam bunu ben yapcam . Ama benle yapışık yasamaktan da vazgeçmiyor hem inat hem aglak hem bana yapisik ama surekli de bana kizan bi bebeyle marttan beri nerdeyse her gun ağlıyorum . Mesela inadindan 1 gün çişini yapmadığı oluyo aksama kadar ve her dk çiş çiş diyor gidelim gel diyorum basliyo ağlamaya hayır demeye . Üstüne gitmiyorum sormuyorum ama unutmuyo ve asla yapmiyo. Sonunda halıya yapıyor mesela.
Yardim edecek kimse yok cevremde annem vefat etti kv zaten doğumlarda arazi olur ortadan. Yani arkadaşlar hem çok çok erken uyandigi için hem de aşırı inat ve ağlama krizleri olduğu için vakit gecmiyo.. kahvaltiya ikna etmek ustunu değiştirmeye ikna etmek kısaca gunluk rutin seyler işkence haline geldi benim için evet benim kendi evladim ama bazen konusmak bile istemiyorum cunku ne desem aglamaya başlıyor tersini istiyor.
Bugun aynaya baktim ve saçımda ki aklara inanamadım. Goz altlarim mos mor . Hamilelikten dolayı kasım kirpigim dökülmüş o kadar çirkin geldimi ki kendime .
Yani arkadaslar akşam eşim gelene kadar ben ölüp ölüp diriliyorum sanki 2 siyle. Hele ikisi aynı anda ağlamaya başlayıp küçük gazından büyükte inadindan susmayınca artık bende ağlıyorum. Kreş için bana daha küçük geliyo ve çevremden biliyorum hep hasta çocuklar evde birde yenidoğan varken krese bu sene salmak istemiyorum.
Lutfen bana fikirlerinizi yazin bu durumda olan var mı ne yapacağım bilmiyorum.
Martta 3 yaşına girecek bir evladım var. 2 yaşına kadar uyku dışında bi problemimiz olmadı.
Evladımın sakinliği ve bana çok sorun cikarmamasina birde sürekli yanına arkadaş aramasına dayanamayarak 2 yaşına girmeden hamile kaldım. Her şey güzeldi yolundaydı fakat 2 yaş sendromu o kadar agir başladı ve bitmedi ki.
Buna lohusalık yeni doğmuş bir bebek de eklenince kafayı yemek üzereyim. Kızım tekken gözüme o kadar da batmayan uyku sorunu hamileyken ve simdi de katlanarak artti ve ciddi manada beni çok yıprattı. Gündüz asla ne yaparsam yapayım uyumuyo. Gece gec yatsin belki gec uyanir diyorum ama degisen bisey olmuyo. Ve sabah karanlikta daha gunes doğmadan uyanıyor. Malum yeni doğan bir bebeğim de var gece de uykusuzum. Gündüz 1 saatte uyusa ikisi uyurken dinlenmek istiyorum ama yok yok yok yani... hadi uyumadi bari eziyeti olmasa diyorum ama asla kendi kendine oynamiyo sürekli hem bana çok yapışık hem çok inatçı. Kardeşini de uyutmuyo sürekli uyandırıyor. Tepesine cikiyo ki yalnız bırakıp lavaboya gidemiyorum mutfağa gidip su bile icmeyi unutuyorum yemek yapamadığım için aç aç durduğum oluyor .
Oyun kuruyorum oynuyoruz saatlerce beni bi salsın diyorum ama doyuma ulaşmıyor asla . Bi gün kendi kendine oynadığını oyalandigini görmedim.
Ağzımdan çıkan her söz onun için bi ağlama sebebi bi kriz evde bi kaos onu ben yapcam bunu ben yapcam . Ama benle yapışık yasamaktan da vazgeçmiyor hem inat hem aglak hem bana yapisik ama surekli de bana kizan bi bebeyle marttan beri nerdeyse her gun ağlıyorum . Mesela inadindan 1 gün çişini yapmadığı oluyo aksama kadar ve her dk çiş çiş diyor gidelim gel diyorum basliyo ağlamaya hayır demeye . Üstüne gitmiyorum sormuyorum ama unutmuyo ve asla yapmiyo. Sonunda halıya yapıyor mesela.
Yardim edecek kimse yok cevremde annem vefat etti kv zaten doğumlarda arazi olur ortadan. Yani arkadaşlar hem çok çok erken uyandigi için hem de aşırı inat ve ağlama krizleri olduğu için vakit gecmiyo.. kahvaltiya ikna etmek ustunu değiştirmeye ikna etmek kısaca gunluk rutin seyler işkence haline geldi benim için evet benim kendi evladim ama bazen konusmak bile istemiyorum cunku ne desem aglamaya başlıyor tersini istiyor.
Bugun aynaya baktim ve saçımda ki aklara inanamadım. Goz altlarim mos mor . Hamilelikten dolayı kasım kirpigim dökülmüş o kadar çirkin geldimi ki kendime .
Yani arkadaslar akşam eşim gelene kadar ben ölüp ölüp diriliyorum sanki 2 siyle. Hele ikisi aynı anda ağlamaya başlayıp küçük gazından büyükte inadindan susmayınca artık bende ağlıyorum. Kreş için bana daha küçük geliyo ve çevremden biliyorum hep hasta çocuklar evde birde yenidoğan varken krese bu sene salmak istemiyorum.
Lutfen bana fikirlerinizi yazin bu durumda olan var mı ne yapacağım bilmiyorum.
zor çok zor ama imkansız değil. Bazen çıldırdığım oluyor, dayanamıyacım galiba diyorum ama, sabrın sonu selamet diyerek sabrediyorum. Benimkide sürekli ağlama halinde su içer neden su içtim diye bile ağlar ki bebek doğana kadar hiç böyle degildi. Hareketliydi ama ağlak ve agresif değildi. Bazen gözlemliyorum ilgi için ağlıyor, hemen dikkatini dağıtacak birsey buluyorum, konu açıyorum,bişey yapıyorum. Dikkat çekmek için risk bile alıyor kaydıraktan ayakta kaymaya calısmak gibi.bizim ağlamamız baba ve abla gelince artıyor çünkü onlara ben burdayım msj veriyor aslında. Ama onlar küçüğü sevmeye calışınca film kopuyor işte. Yasadıklarımı buyuduklerınde beraber oynayacak ve mutlu olacaklar diye motive ederek atlatabiliyorum. Büyük olan bile anne benimle ilgilen diye sırnaşıp sitem ederken 3 yaşındaki çocuklardan olgunluk beklemek haksızlık olur. Belki bir nebze yalnız olmadığınızı anlarsınız diye yazmak istedim.
