Selam arkadaşlar,
inanin nerden başlayacağımı hiç bilmiyorum.
Eşimle 3 sene olacak evleneli ve 6 aylık bir kızımız var.
Lohusayken kızım kolik bir bebekti sürekli ağlıyordu ve hiç durmuyordu.
Kaynanam sürekli aç olduğunu söylüyordu ama kilo alımı almasından gereken fazlaydı.
Sürekli sütümün yetmediğini ima ediyordu.
Hatta geldi yanımızda kaldı evim küçük olduğu halde ve istemediğim halde yinede eşimin hatırına sesimi çıkarmadım.
Tabi bende lohusa depresyonu başladı kızım ağladıkça bende ağlıyorum felan.
Annemlerde kalmak istedim eşim sürekli çocuk kırklı diyip duruyordu.
Birgün artık baya fenalaştım kaynanamın yanında baya bi ağladım artık akşam olsun istemiyorum diye.
Kaynanam eşimle konuştuktan sonra eşim tamam dedi.
O kadar zoruma gitti ki, benim halimi görüp düşünmemesi ve annesinin laflarıyla hareket etmesi.
Birde annesigilde kalmamızı istedi.
Biraz tartıştık işte ben lohusayım yanımda hiç olmuyorsun felan birde hani yeni doğum yapmışım terli felan insan kendi babasının evinde daha rahat ediyor ve insan anne olunca kendi annesine daha çok ihtiyaç duyuyor.
Her neyse sonra gittik annemlere kaldık orda 1 hafta sonra eve geldik yine kötü oldum.
Ve yine annemlere gittik 2 hafta kaldık bu sefer, ordaykende yine ağlıyorum felan.
Bana destek olacağı yerde ve sevgisini göstereceği yerde bana sanki hep nefretle baktı akşamları artık hiç sarılmıyordu.
Ben arkamı dönüp her akşam ağlıyordum.
Bana kendimi o kadar yalnız hissettirdi ki hala içime sapladı o duygular hiç gitmiyor.
Sanki eşimle birbirimizden o kadar soğuduk ki artık.
Arada annemlerde kalmak istiyorum 1 geceliğine felan hiç izin vermiyor.
Daha inanın o adar çok şey var ki anlatacak.
Nerden başlayıp nerden bitirsem hiç bilmiyorum.