Merhaba arkadaşlar,
Uzun zamandır takip ediyorum bi çok konu ve yorum okudum şimdi de kendi yaşadıklarımı anlatıp belki de biraz olsun rahatlamak için kendimi burda buldum. Yaşadıklarımı detaylandırmak istersem çok uzun sürecek kısaca anlatmam gerekirse benim kayınvalidem aşırı egolu bir insan asla kimseyi beğenmez ve kimseyi kendine denk görmez ben ve eşim memuruz ama bizi salak olarak görüyor etrafındaki herkesi öyle görür her şeyi en iyi ben bilirim her şeyden haberim olmalı ben onaylarsam tamam olmaz dersem olamaz modunda çünkü kendi evinin imparatoru olmuş kocasını ve iki oğlunu istediği gibi yönlendirmiş.Düğünümüzü kendimiz yaptık takımızı kendimiz taktık evimizi arabamızı kendimiz aldık asla kimsenin bir çöpü dahi olmadı hayatımızda öyle olması zorumuza da gitmedi biz bir yola çıktık ve herşeyi kendimiz inşa ettik diye hep mutlu olduk.Evleneli 4 sene oldu ve her gün eşimi arayıp ne yaptınız bugün ne yediniz ne içtiniz raporunu aldı evime geldi hep eksiğimi gördü ne düzenimi ne kadınlığımı beğendi arkamdan hep laf etti evimin içini millete konuştu. Hepsini görmezden geldim sustum. 9 ay önce bir bebeğim oldu doğuma zaten gelmeyi teklif etmediler zaten ben de biraz toparlanmak istiyordum benim için iyi olmuştu. Neyse bir gün bi telefon biz geldik aşağıdayız diye ev hali tabi ben koşturdum üstümü başımı toparladım evi toparladım elim ayağıma dolaştı. Eşime de neden böyle yaptılar bi haber verselerdi dedim. Neyse geldiler ben mahçup oldum daha yeni doğum yapmışım evim derli toplu değildi ve kusur arayan biri kendisi. Bu şekilde habersiz yatılı misafirliğe gidilmesi bana normal gelmiyor yine de bişey demedim. Yemek yaptım dışarı çıkardık gezdirdik falan neyse dışardayken eşim annesine neden gelirken bi haber vermediniz en azından yarım saat bi saat önceden haber verseydiniz biz de ona göre hazırlık yapardık demiş. Bu arada ben marketteydim olan bitenden haberim yok onlar önden eve gitmişler gidene kadar kadın ağlamış kayınpederimi de bi köşeye çekip doldurmuş eve bi geldim salonda tartışıyorlar bebeğim de ortada beşiğinde yatıyor ben yanlarına gidemedim karışmak istemedim ama bebeğim orda öyle kalınca çok çaresiz hissettim. Sonra kayınpeder beni çağırdı yanlarına bana bizim buraya habersiz gelmemizden rahatsiz olmuşsunuz dedi ben de yani öyle değil de bi haberimiz olsa hazırlık yapardık dedim birden ikisi ayaklandı size mutluluklar diliyoruz biz gidiyoruz biz kimseye muhtaç değiliz diye bağırıp çağırıp gittiler. Ve burdan çıkar çıkmaz eşimin abisini arayıp bizi evden kovdular diye onu da doldurmuşlar ve kadın hızını alamayıp annemi arayıp beni şikayet etmiş yetiştirdiğin kıza bak bizi evden kovdu onlar çocuk da bakamaz o çocuğu onların elinden de almalı senin kızın elaleme iyi bize kötü daha neler neler saydırmış. Eşimi suçlamayı bırakıp hedefe beni koydu eşime sürekli seni parmağında oynatıyor seni etkisi altına almış ya bizi seç ya onu diye söylemeye başladı. Boşan gel biz senin arkandayız hiç bişey önemli değil bile dediler şimdiye kadar hiç bir konuda arkasında durmayan insanlar boşanınca arkasında duracağı tuttu. 8 ay geçti ve aylardır eşimi bana karşı doldurmaya çalışıyor ben konuşmuyorum konuşmak da istemiyorum. eşime çocuğu görüntülü arayıp göster derler o da arar gösterir geçen bi ara görelim bak kalkar geliriz ha demiş gelmelerini de asla istemiyorum oğlu gitsin görüşsün ben mecbur muyum. Bütün hakareti bedduayı aldım yuttum. Kendisi kanser hastası 2 senedir tedavi görüyor ve ben ne bu haldeki birisi ile tartışmak ne de eşimi üzmek istemiyorum bu yüzden zaten her söyleneni yuttum. Eşim de çocuğu hiç görmeyecekler mi diyor(4 saat uzakta yaşıyorlar) ne yapacağımı şaşırdım ama kafam hiç yerinde değil hayatımdan çıksınlar istiyorum. Benim ilk çocuğum her şey benim için çok yeni ve zor bi süreçti bi de bunlarla uğraşmaktan ve içime atmaktan bunaldım artık yanlış mı düşünüyorum siz olsanız ne yapardınız?
Uzun zamandır takip ediyorum bi çok konu ve yorum okudum şimdi de kendi yaşadıklarımı anlatıp belki de biraz olsun rahatlamak için kendimi burda buldum. Yaşadıklarımı detaylandırmak istersem çok uzun sürecek kısaca anlatmam gerekirse benim kayınvalidem aşırı egolu bir insan asla kimseyi beğenmez ve kimseyi kendine denk görmez ben ve eşim memuruz ama bizi salak olarak görüyor etrafındaki herkesi öyle görür her şeyi en iyi ben bilirim her şeyden haberim olmalı ben onaylarsam tamam olmaz dersem olamaz modunda çünkü kendi evinin imparatoru olmuş kocasını ve iki oğlunu istediği gibi yönlendirmiş.Düğünümüzü kendimiz yaptık takımızı kendimiz taktık evimizi arabamızı kendimiz aldık asla kimsenin bir çöpü dahi olmadı hayatımızda öyle olması zorumuza da gitmedi biz bir yola çıktık ve herşeyi kendimiz inşa ettik diye hep mutlu olduk.Evleneli 4 sene oldu ve her gün eşimi arayıp ne yaptınız bugün ne yediniz ne içtiniz raporunu aldı evime geldi hep eksiğimi gördü ne düzenimi ne kadınlığımı beğendi arkamdan hep laf etti evimin içini millete konuştu. Hepsini görmezden geldim sustum. 9 ay önce bir bebeğim oldu doğuma zaten gelmeyi teklif etmediler zaten ben de biraz toparlanmak istiyordum benim için iyi olmuştu. Neyse bir gün bi telefon biz geldik aşağıdayız diye ev hali tabi ben koşturdum üstümü başımı toparladım evi toparladım elim ayağıma dolaştı. Eşime de neden böyle yaptılar bi haber verselerdi dedim. Neyse geldiler ben mahçup oldum daha yeni doğum yapmışım evim derli toplu değildi ve kusur arayan biri kendisi. Bu şekilde habersiz yatılı misafirliğe gidilmesi bana normal gelmiyor yine de bişey demedim. Yemek yaptım dışarı çıkardık gezdirdik falan neyse dışardayken eşim annesine neden gelirken bi haber vermediniz en azından yarım saat bi saat önceden haber verseydiniz biz de ona göre hazırlık yapardık demiş. Bu arada ben marketteydim olan bitenden haberim yok onlar önden eve gitmişler gidene kadar kadın ağlamış kayınpederimi de bi köşeye çekip doldurmuş eve bi geldim salonda tartışıyorlar bebeğim de ortada beşiğinde yatıyor ben yanlarına gidemedim karışmak istemedim ama bebeğim orda öyle kalınca çok çaresiz hissettim. Sonra kayınpeder beni çağırdı yanlarına bana bizim buraya habersiz gelmemizden rahatsiz olmuşsunuz dedi ben de yani öyle değil de bi haberimiz olsa hazırlık yapardık dedim birden ikisi ayaklandı size mutluluklar diliyoruz biz gidiyoruz biz kimseye muhtaç değiliz diye bağırıp çağırıp gittiler. Ve burdan çıkar çıkmaz eşimin abisini arayıp bizi evden kovdular diye onu da doldurmuşlar ve kadın hızını alamayıp annemi arayıp beni şikayet etmiş yetiştirdiğin kıza bak bizi evden kovdu onlar çocuk da bakamaz o çocuğu onların elinden de almalı senin kızın elaleme iyi bize kötü daha neler neler saydırmış. Eşimi suçlamayı bırakıp hedefe beni koydu eşime sürekli seni parmağında oynatıyor seni etkisi altına almış ya bizi seç ya onu diye söylemeye başladı. Boşan gel biz senin arkandayız hiç bişey önemli değil bile dediler şimdiye kadar hiç bir konuda arkasında durmayan insanlar boşanınca arkasında duracağı tuttu. 8 ay geçti ve aylardır eşimi bana karşı doldurmaya çalışıyor ben konuşmuyorum konuşmak da istemiyorum. eşime çocuğu görüntülü arayıp göster derler o da arar gösterir geçen bi ara görelim bak kalkar geliriz ha demiş gelmelerini de asla istemiyorum oğlu gitsin görüşsün ben mecbur muyum. Bütün hakareti bedduayı aldım yuttum. Kendisi kanser hastası 2 senedir tedavi görüyor ve ben ne bu haldeki birisi ile tartışmak ne de eşimi üzmek istemiyorum bu yüzden zaten her söyleneni yuttum. Eşim de çocuğu hiç görmeyecekler mi diyor(4 saat uzakta yaşıyorlar) ne yapacağımı şaşırdım ama kafam hiç yerinde değil hayatımdan çıksınlar istiyorum. Benim ilk çocuğum her şey benim için çok yeni ve zor bi süreçti bi de bunlarla uğraşmaktan ve içime atmaktan bunaldım artık yanlış mı düşünüyorum siz olsanız ne yapardınız?
