- 26 Nisan 2018
- 241
- 336
-
- Konu Sahibi Sadece-Ben
- #1
merhaba arkadaslar bana yol gösterebileceginizi umuyorum. Cok kötüyüm.
Psikolojim altüst, hayatim altüst. Hayatta kalmak icin kendime sevepler ariyorum yok. Hersey manasiz ve bos geliyor.
Cocuklugumdan bu yana hep sorunlarla cebellestik. Okul hayatim cok zorlu gecti icine kapali sessiz utangac bir cocuk ve genctim.
Evlendim beni kullandilar. Bosandiktan üc ay sonra basksiyla evlendi.
Icim hep yara dolu cok hassasim nefret ediyorum bu huyumdan. Kimseyi kirmak istemiyorum ben paramparca oluyorum.
Hayarimda eski esimden haric erkek arkadasim olmadi. Oda zaten tecrüben olsaymis iyiydi diyip beni hep yerden yere vurdu her manada. Vb birsürü sey. Herseyi yazamiyorum ortaya cikmamak icin.
Ilgi gösteren erkekler tam ben adim atmak istedigimde kay oluyorlar. Bilmiyorum nerede yanlis yapiyorum. Zaten kendime hic güvenim kalmadi. Isime ara verdim. Evde kapali kutu gibi kaliyorum. Sosyal cevrem yok. Arkadaslarim yok artik. Kendimi herkesten soyutladim müthis bir kirginlik var icimde.
Son haftalarda kendime yasamak icin sebepler ariyorum. Ailem keza sirf birsey istediklerinde beni cagiriyor. Yoks ne arayan ne soran.
Kendimi herkes tarafindan kullanilmis hissediyorum. Keske serefsiz, ahlaksiz, pislik insan olsaydimda bu hale geldigime üzülmezdim belkide.
Müthis bir yalnizlik icimdeki herkese gülerek yalan nidlar ariyorum. Cok iyiyim!!!
Icimde kocaman siyahlik, lakaytlik, bosluk.
Yillardir kilo vermeyi basaramayan geri zekali hicbir ise yarmayan bir kadinim. Kadinligini bile kesfedememis saklanacak binbir delik arayan biriyim. Bir erkek ilgi gösterdiginde dik duramayisim utanmam saklanacak delik aramam.
Biri var hic aklimda yokken aklima girdi ama her zamanki behtbahtsizligimdn olsa gerek bosanma asmasindayken esiyle baristi onun adina cok sevindim cünkü sucsuz masum bir evlat var ortada. Ama ben yaniyorum. Unitmak istiyorum. Kafm allak bullak. Hayatta asla dedigin seyin icinde buluyorsun kendini. Kafayi yiyicem kendime hic yakistiramiyorum. Hoslandim sanirken ben galiba asik oldum en olmadik birine.
Basimda dert yokmus gibi aklimdan cikmiyor.
Hayat bombos. Hicbirsey gelmiyor icimden. Hic mutlu olmadim su 34 yillik ömrümde. Biktim artik. Yoruldum. Umut isigi sirf o vardi oda söndü. Kendime umut isigi ariyorum ama ne yapacagimi bilmiyorum. Depresyondayim tekrar bunun farkindayim. Üc yildir tedavi görüyorum ama artik oda islemiyor hersey yalan geliyor bana.
Gecen yil onun ilgi alakasi cok iyi gelmisti. Simdi oda yok. Kendimi sevmekle baslayacak hersey deniliyor ama kendimi sevmeye nerden basliycagim. Unutmusum. Ben hep baskalarina deger verdim kendime degil. Belkide bu yüzden hep yalniz kaldim. Cok mutsuzum. Aklimda sürekli bu dünyadan göcme istegi. Hicbirsey zevk vermiyor. Ne icin cabaliyacagim. Cabaladigim hersey elimden kayip gitti.
Offf cok dertliyim basinizi agrittim kusura bakmayin. Amacim biraz yazip icime dökmekti.
Psikolojim altüst, hayatim altüst. Hayatta kalmak icin kendime sevepler ariyorum yok. Hersey manasiz ve bos geliyor.
Cocuklugumdan bu yana hep sorunlarla cebellestik. Okul hayatim cok zorlu gecti icine kapali sessiz utangac bir cocuk ve genctim.
Evlendim beni kullandilar. Bosandiktan üc ay sonra basksiyla evlendi.
Icim hep yara dolu cok hassasim nefret ediyorum bu huyumdan. Kimseyi kirmak istemiyorum ben paramparca oluyorum.
Hayarimda eski esimden haric erkek arkadasim olmadi. Oda zaten tecrüben olsaymis iyiydi diyip beni hep yerden yere vurdu her manada. Vb birsürü sey. Herseyi yazamiyorum ortaya cikmamak icin.
Ilgi gösteren erkekler tam ben adim atmak istedigimde kay oluyorlar. Bilmiyorum nerede yanlis yapiyorum. Zaten kendime hic güvenim kalmadi. Isime ara verdim. Evde kapali kutu gibi kaliyorum. Sosyal cevrem yok. Arkadaslarim yok artik. Kendimi herkesten soyutladim müthis bir kirginlik var icimde.
Son haftalarda kendime yasamak icin sebepler ariyorum. Ailem keza sirf birsey istediklerinde beni cagiriyor. Yoks ne arayan ne soran.
Kendimi herkes tarafindan kullanilmis hissediyorum. Keske serefsiz, ahlaksiz, pislik insan olsaydimda bu hale geldigime üzülmezdim belkide.
Müthis bir yalnizlik icimdeki herkese gülerek yalan nidlar ariyorum. Cok iyiyim!!!
Icimde kocaman siyahlik, lakaytlik, bosluk.
Yillardir kilo vermeyi basaramayan geri zekali hicbir ise yarmayan bir kadinim. Kadinligini bile kesfedememis saklanacak binbir delik arayan biriyim. Bir erkek ilgi gösterdiginde dik duramayisim utanmam saklanacak delik aramam.
Biri var hic aklimda yokken aklima girdi ama her zamanki behtbahtsizligimdn olsa gerek bosanma asmasindayken esiyle baristi onun adina cok sevindim cünkü sucsuz masum bir evlat var ortada. Ama ben yaniyorum. Unitmak istiyorum. Kafm allak bullak. Hayatta asla dedigin seyin icinde buluyorsun kendini. Kafayi yiyicem kendime hic yakistiramiyorum. Hoslandim sanirken ben galiba asik oldum en olmadik birine.
Basimda dert yokmus gibi aklimdan cikmiyor.
Hayat bombos. Hicbirsey gelmiyor icimden. Hic mutlu olmadim su 34 yillik ömrümde. Biktim artik. Yoruldum. Umut isigi sirf o vardi oda söndü. Kendime umut isigi ariyorum ama ne yapacagimi bilmiyorum. Depresyondayim tekrar bunun farkindayim. Üc yildir tedavi görüyorum ama artik oda islemiyor hersey yalan geliyor bana.
Gecen yil onun ilgi alakasi cok iyi gelmisti. Simdi oda yok. Kendimi sevmekle baslayacak hersey deniliyor ama kendimi sevmeye nerden basliycagim. Unutmusum. Ben hep baskalarina deger verdim kendime degil. Belkide bu yüzden hep yalniz kaldim. Cok mutsuzum. Aklimda sürekli bu dünyadan göcme istegi. Hicbirsey zevk vermiyor. Ne icin cabaliyacagim. Cabaladigim hersey elimden kayip gitti.
Offf cok dertliyim basinizi agrittim kusura bakmayin. Amacim biraz yazip icime dökmekti.