- 5 Ocak 2015
- 283
- 543
Merhaba sevgili arkadaşlarım. Doldum doldum taştım birazcık dertleşmeye fikir almaya göremediğim noktalarda destek almaya ihtiyacım var.
33 aylık bir kızım var normalde kayınvalidem bakıyordu çalıştığım için (hemen hemen doğduğundan beri çalışıyorum zaten çalışan bir gebeydim önce rahmetli annem sonrada kayınvalidem bakmaya devam etti bu zamana kadar) bayramdan öncede kayınvalidem memleketine taşındı zorunlu sebeplerden dolayı. Bizde kızımızı kreşe verdik. İlk hafta herşey çok güzeldi aslından genel olarak gelişimi açısından olumlu dönüşler şimdiden almaya başladık. Gel gelelim ki 3 haftadır sabahları tam bir işkence oluyor. Bizim içinde onun içinde. Okula gitmicem yarın gidicem anne okula gitmek yok demeye başlıyor yolda. Bizden ayrılırken ağlıyor çokça. Telkinde bulunuyoruz süreci ona zaten evde anlatıyorum çünkü başta beni bıraktınız diye kızıyordu bize. Öğretmeninin tavsiyesi ile kelimeleri açıklayıcı seçiyorum anlaması için izah ediyorum. Haliyle sabahlari ağlayarak bırakınca akşam aldığımızda da bı hırçın ki sormayın gitsin. Memnun olmuyor hiç bı şeyden özellikle de son 3 gündür kök sokturuyor evde bize.
Şimdi okuldaki durumundan bahsedeyim size. Yemek yemesi en güzel öğrencilerden biriymiş kendi yiyip her yemeğini bitiriyor.(ki evde bu konuda sorun yaşardık) Oyunlara katılıyor akşam bize bağıran çocuk orada huysuzluk yapmıyor öğle uykusunu uyuyor etkinliklerini yapıyor eğleniyor hatta öyle ki bazen bugün çok neşeliydi çok mutluydu deniyor. Anlık resim alabiliyorum öğretmeni ile irtibat halindeyim o da sağolsun gerçekten aklımızda soru işareti bırakmıyor. Okul kameralı dün öğretmenine bu durumu açtım acaba dedim orada rahatsız olduğu bı şey mi var insanın aklına gelmiyor değil. O da şaşırdı çünkü gerçekten kızım için uyumlu bir çocuk diyor ama okula her zaman beklerim sizi kameradan istediğiniz zaman takip edebilirsiniz dedi.
Şimdi güzel anneler siz diyin bana bu süreç geçici mi ben ne yapmalıyım nerede hata yapıyoruz ya da sizce en sağlıklı nasıl düzlüğe çıkarız
33 aylık bir kızım var normalde kayınvalidem bakıyordu çalıştığım için (hemen hemen doğduğundan beri çalışıyorum zaten çalışan bir gebeydim önce rahmetli annem sonrada kayınvalidem bakmaya devam etti bu zamana kadar) bayramdan öncede kayınvalidem memleketine taşındı zorunlu sebeplerden dolayı. Bizde kızımızı kreşe verdik. İlk hafta herşey çok güzeldi aslından genel olarak gelişimi açısından olumlu dönüşler şimdiden almaya başladık. Gel gelelim ki 3 haftadır sabahları tam bir işkence oluyor. Bizim içinde onun içinde. Okula gitmicem yarın gidicem anne okula gitmek yok demeye başlıyor yolda. Bizden ayrılırken ağlıyor çokça. Telkinde bulunuyoruz süreci ona zaten evde anlatıyorum çünkü başta beni bıraktınız diye kızıyordu bize. Öğretmeninin tavsiyesi ile kelimeleri açıklayıcı seçiyorum anlaması için izah ediyorum. Haliyle sabahlari ağlayarak bırakınca akşam aldığımızda da bı hırçın ki sormayın gitsin. Memnun olmuyor hiç bı şeyden özellikle de son 3 gündür kök sokturuyor evde bize.
Şimdi okuldaki durumundan bahsedeyim size. Yemek yemesi en güzel öğrencilerden biriymiş kendi yiyip her yemeğini bitiriyor.(ki evde bu konuda sorun yaşardık) Oyunlara katılıyor akşam bize bağıran çocuk orada huysuzluk yapmıyor öğle uykusunu uyuyor etkinliklerini yapıyor eğleniyor hatta öyle ki bazen bugün çok neşeliydi çok mutluydu deniyor. Anlık resim alabiliyorum öğretmeni ile irtibat halindeyim o da sağolsun gerçekten aklımızda soru işareti bırakmıyor. Okul kameralı dün öğretmenine bu durumu açtım acaba dedim orada rahatsız olduğu bı şey mi var insanın aklına gelmiyor değil. O da şaşırdı çünkü gerçekten kızım için uyumlu bir çocuk diyor ama okula her zaman beklerim sizi kameradan istediğiniz zaman takip edebilirsiniz dedi.
Şimdi güzel anneler siz diyin bana bu süreç geçici mi ben ne yapmalıyım nerede hata yapıyoruz ya da sizce en sağlıklı nasıl düzlüğe çıkarız