Bir aralar ben de öyleydim. Gece uykudan uyanır 'bir gün öleceğiz' diye düşünür, tarifi imkansız bir hisse kapılırdım. Öncesinde internette çok kötü videolara denk geldiğim bir dönem olmuştu. Hani meksika kartellerinin infaz videoları oluyor ya çok çok feci bir şeydi. 2 ay kendime gelemedim o kurbanların kameraya son bakışları gözümü kapattığımda bile gitmiyordu hafızamdan. Yemeden içmeden kesildim falan. Birkaç dakika içinde bu kadar kolaymış demek ki insanın bu dünyadan silinişi. Sonra zamanla unuttum tabii ama o gün bugündür konusu kötü olan bir haberin içeriğini bile okumuyorum. Dayanamıyorum. Takmamayı öğrendim bir şekilde, yapacak bir şey yok. Nazım Hikmet'in bir sözü var ya: 'insan öleceğini bile bile nasıl yaşar? Ya çıldırır ya öleceğini unutur.' diye. Öleceğiz evet bunu bilmek belki insanoğlunun laneti ama hayat gerçekten anlardan ibaret. Mutluluğun peşinden koşmanın bir anlamı yok mutluluk hiç beklemediğimiz bir anda uğrar, onu yakalayınca tadını çıkarmak gerekir...
hayırlı geceler hanım kardeş.
Rabb'im sana dayanma gücü versin evlat acısınin ne kadar zor olduğunu tahmin ediyorum insan evladının eli kesilince bile canından can gidiyor. Çok zor imtihanın
