• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Kötü giden evliliğim hakkında yorumlariniza ihtiyacım var

Arang .!.:
merhaba ben 7 yıllık evliyim 4 yasinda da bir çocuğum var.esimle iliskim son 2 yılda çok bozuldu.Cok fazla oyun oynuyor,yüzümüze bakmıyor ve bize hakaret edip kavga çıkarmaya çalışıyordu.ilk başlarda bu konudaki sorunum kızına ve bana vakit ayirmamasiydi.simdiyse ondan vakit falan istemeyecek noktaya geldim.cunku sürekli hakaret ediyor,küfür ediyor.Bunu çok sebepsiz yapıyor.mesela oyunda bir seviyeyi geçemedi mi yine bize küfür yağıyor.goruntum hakkında kırıcı konuşuyor.cok kilo verdim ve vermeye devam ediyorum.ilk kez özgüvenimin yükseldiği daha doğrusu kendimi sevmeye başladığım bir dönem yaşadım.iki ay sürdü.cunku bana sen kadın misin,zayıfladın da kadın mı oldun gibi şeyler söylemeye başladı.ayi,manda gibi kelimeler kullanıyor bana karşı.son zamanlarda yüzüm hakkında hakaretlere başladı.bu sebeple çıkan tartışmaları,çok ağır boyutlara getirip anneme kız kardeşime cinsel içerikli küfürler ediyor sonra da kendi ailesinin yanına gidip benim hakkımda uyduruyor beni suçlu çıkarmak icin.ailesi her zaman onun her şeyini savunuyor.kufur bile haklı cikabiliyor.benimse ne anneme saygı duyuluyor ne bana.annemi kendi evime davet edemiyorum çünkü annem geldiğinde onun annesi bize gelip ya beni kotuluyor ya anneme laf sokuyor.hatta bir kere akşam üstü annem ve kiz kardesimle, kızımı parka goturmustuk dönüşte kendi evinden doğru anneme bağırdı ne işiniz var parkta diye annemi tersledi sokak onun sesi ile cinladi resmen.annem terbiyesini bozmamak için bir şey demedi.ailesinin bana evlendigimiz günden çocuğum dogdugu zamana kadar yaptığı bir sürü kötü şey var ama bu konularla kendimi daha fazla üzmek istemiyorum.onlara kizmadan hayatimi sürdürmeye çalışıyorum.ama artık yük tasiyamayacagim hale geldi.
benim yaşadığım yerde hiç arkadaşım yok ,ulaşım sıkıntılı,çocuğum huysuz..pandemi döneminden önce de karantina gibi bir hayatımız vardı bizim için değişiklik olmadı.sadece senede iki veya üç kez gezmeye gidebiliyorum.gezmek dediysem başka şehire tatile değil.bildiginiz yaşadığım şehrin kent meydanına gitmek,anneme gitmek... Anneme Max 4 kez giderim aynı sehirdeyiz yakın sayılırız..bu yasadiklarimi ailemden gizliyordum ilk defa anlattım çok şaşırdılar mutlu bir evlilik yaptığımı zannediyorlarmis.durumun beni ne kadar etkilediğini annem üzülmesin diye çok belli etmemeye çalıştım ama ben artık yaşamak istemiyorum.uykum uyku değil,aldığım nefes ciğerlerime batıyor.su içerken bile bogularak öldüğümü hayal ediyorum . Nasıl sakat kalmadan ölürüm diye düşünüyorum.burada yazmadigim bir çok şey var beni haksızlığa uğramışlik hissine boğan, onları yazamam hangi birini yazayım ama artık nefes falan almak istemiyorum.bosanmam gerekiyor cesaretim yok.kizim babasına da bana da çok düşkün.ayri odalarda oturmamiza bile tahammül edemiyor.annemin kapım açık demesine ragmen bu yüzden bosanamiyorum.adami seviyor muyum desem evet belki seviyorum belki de alışkanlık.ama onun gözlerinden bana karşı bir nefret seziyorum.beni sevdiğini söylerken çok samimiyetsiz olduğunu gorebiliyorum çünkü onu çok iyi tanıyorum.canim çok yanıyor .tek umudum calismakti.cocuga bakan yok,krese vermek istiyorum bulduğum işlerin saatine uymuyor,uysa haftasonu bakacak olan kimse yok.cikmazdayim.ozguvenim sıfırın altında.hic bu kadar perişan ve umutsuz hissetmemiştim.lutfen bana akıl verin ben ne yapayım?
Genişletmek için tıkla...
boşan
 
Tüm yorumları okudum.hepiniz sonuna kadar haklısıniz.bosanmis bir ailenin çocuğuyum."evlilik nasıl olmalıdır " hakkında bir fikrim yok.anne babamın boşanmış olmasından güç alarak daha kolay ezdiginin farkindayim.cocugumun psikolojisi hakkında endiseliyim.evet o adamı hak etmiyorum bu yasadiklarimin düzeltilecek zerre kadar bir yanı yok çünkü ben defalarca konuşmaya çalıştım bana böyle davranmamasi için ama her zaman özür dileyip yine yaptı.ustelik sürekli kendini suçlayan biri haline de getirildim.bu duruma katlanmaktan yoruldum ama içimde basaramazsam korkusu var.oysaki şimdi de vasatın altında bir hayatım var. anlamsız korkakligimin ben de farkindayim aslında o yüzden burada paylaşmak istedim.benim cesaretlendirilmeye ihtiyacım var.
 
Bu arada annem üniversite tercihi yaptı.yerlesme durumuna göre karar vereceğim.yerlesemezse veya vazgeçerse öyle gidecegim.
 
Arang .!.:
Tüm yorumları okudum.hepiniz sonuna kadar haklısıniz.bosanmis bir ailenin çocuğuyum."evlilik nasıl olmalıdır " hakkında bir fikrim yok.anne babamın boşanmış olmasından güç alarak daha kolay ezdiginin farkindayim.cocugumun psikolojisi hakkında endiseliyim.evet o adamı hak etmiyorum bu yasadiklarimin düzeltilecek zerre kadar bir yanı yok çünkü ben defalarca konuşmaya çalıştım bana böyle davranmamasi için ama her zaman özür dileyip yine yaptı.ustelik sürekli kendini suçlayan biri haline de getirildim.bu duruma katlanmaktan yoruldum ama içimde basaramazsam korkusu var.oysaki şimdi de vasatın altında bir hayatım var. anlamsız korkakligimin ben de farkindayim aslında o yüzden burada paylaşmak istedim.benim cesaretlendirilmeye ihtiyacım var.
Genişletmek için tıkla...
emin olun tek başınıza mücadele etseniz de hayatınız şimdikinden daha iyi olacak. en azından hakaret küfür duymayacaksınız.
kendinize yaşadığınız hayatı yakıştırıyor musunuz?
önce siz kendinize değer verin o aşağılık insanı çıkarın hayatınızdan, hem kendiniz için hem de çocuğunuz için.

biz kadınız, hayata bir canın gelmesine vesile oluyoruz, çok güçlüyüz. bu gücün farkında olun, o kocam dediğiniz yaratık sizin saçınızın teli olamaz.
 
Arang .!.:
merhaba ben 7 yıllık evliyim 4 yasinda da bir çocuğum var.esimle iliskim son 2 yılda çok bozuldu.Cok fazla oyun oynuyor,yüzümüze bakmıyor ve bize hakaret edip kavga çıkarmaya çalışıyordu.ilk başlarda bu konudaki sorunum kızına ve bana vakit ayirmamasiydi.simdiyse ondan vakit falan istemeyecek noktaya geldim.cunku sürekli hakaret ediyor,küfür ediyor.Bunu çok sebepsiz yapıyor.mesela oyunda bir seviyeyi geçemedi mi yine bize küfür yağıyor.goruntum hakkında kırıcı konuşuyor.cok kilo verdim ve vermeye devam ediyorum.ilk kez özgüvenimin yükseldiği daha doğrusu kendimi sevmeye başladığım bir dönem yaşadım.iki ay sürdü.cunku bana sen kadın misin,zayıfladın da kadın mı oldun gibi şeyler söylemeye başladı.ayi,manda gibi kelimeler kullanıyor bana karşı.son zamanlarda yüzüm hakkında hakaretlere başladı.bu sebeple çıkan tartışmaları,çok ağır boyutlara getirip anneme kız kardeşime cinsel içerikli küfürler ediyor sonra da kendi ailesinin yanına gidip benim hakkımda uyduruyor beni suçlu çıkarmak icin.ailesi her zaman onun her şeyini savunuyor.kufur bile haklı cikabiliyor.benimse ne anneme saygı duyuluyor ne bana.annemi kendi evime davet edemiyorum çünkü annem geldiğinde onun annesi bize gelip ya beni kotuluyor ya anneme laf sokuyor.hatta bir kere akşam üstü annem ve kiz kardesimle, kızımı parka goturmustuk dönüşte kendi evinden doğru anneme bağırdı ne işiniz var parkta diye annemi tersledi sokak onun sesi ile cinladi resmen.annem terbiyesini bozmamak için bir şey demedi.ailesinin bana evlendigimiz günden çocuğum dogdugu zamana kadar yaptığı bir sürü kötü şey var ama bu konularla kendimi daha fazla üzmek istemiyorum.onlara kizmadan hayatimi sürdürmeye çalışıyorum.ama artık yük tasiyamayacagim hale geldi.
benim yaşadığım yerde hiç arkadaşım yok ,ulaşım sıkıntılı,çocuğum huysuz..pandemi döneminden önce de karantina gibi bir hayatımız vardı bizim için değişiklik olmadı.sadece senede iki veya üç kez gezmeye gidebiliyorum.gezmek dediysem başka şehire tatile değil.bildiginiz yaşadığım şehrin kent meydanına gitmek,anneme gitmek... Anneme Max 4 kez giderim aynı sehirdeyiz yakın sayılırız..bu yasadiklarimi ailemden gizliyordum ilk defa anlattım çok şaşırdılar mutlu bir evlilik yaptığımı zannediyorlarmis.durumun beni ne kadar etkilediğini annem üzülmesin diye çok belli etmemeye çalıştım ama ben artık yaşamak istemiyorum.uykum uyku değil,aldığım nefes ciğerlerime batıyor.su içerken bile bogularak öldüğümü hayal ediyorum . Nasıl sakat kalmadan ölürüm diye düşünüyorum.burada yazmadigim bir çok şey var beni haksızlığa uğramışlik hissine boğan, onları yazamam hangi birini yazayım ama artık nefes falan almak istemiyorum.bosanmam gerekiyor cesaretim yok.kizim babasına da bana da çok düşkün.ayri odalarda oturmamiza bile tahammül edemiyor.annemin kapım açık demesine ragmen bu yüzden bosanamiyorum.adami seviyor muyum desem evet belki seviyorum belki de alışkanlık.ama onun gözlerinden bana karşı bir nefret seziyorum.beni sevdiğini söylerken çok samimiyetsiz olduğunu gorebiliyorum çünkü onu çok iyi tanıyorum.canim çok yanıyor .tek umudum calismakti.cocuga bakan yok,krese vermek istiyorum bulduğum işlerin saatine uymuyor,uysa haftasonu bakacak olan kimse yok.cikmazdayim.ozguvenim sıfırın altında.hic bu kadar perişan ve umutsuz hissetmemiştim.lutfen bana akıl verin ben ne yapayım?
Genişletmek için tıkla...
Hmmm kızınız kendisine de küfür eden bir babaya düşkün öyle mi? Yapmayın Allah aşkına. Hep bahane bunlar. Ölmek istiyorum deyip boşanmaktan korkuyorum demek gerçekten üzücü. Hangi erkek ölmekten daha kötü bir seçenek. Öleyim ama boşanmayım demek çok kötü bir seçenek. Lütfen kendinize gelin ve evladınız için boşanın o öküzden. Kendi kendine yaşasın.
 
Arang .!.:
29 yasindayim
Genişletmek için tıkla...
Çok gençsiniz. Böyle karamsarlığa düşmeyin. Biliyorum kafaya takma falan denmesi bir işe yaramıyor ya da mutsuz bir insanı mutlu olmaya zorlamak da iyi değil. Kendimden biliyorum. Ama genceciksiniz. Yepyeni bir hayat kurabilirsiniz hem kendiniz hem kızınız için.

Benim annem babam çok tartışırdı. Hem de sizinki kadar şiddetli değil. Küfür falan duymazdım yani. Ona rağmen mahvolurdum. 24 yaşımdayım geçen yıl ayrıldılar daha yeni rahatladım. Çocuğunuzun aklı erse huzursuzluk ve kavga içinde büyümektense anne babasıyla ayrı ayrı görüşmeyi tercih ederdi bence. Ama her şeyden önce kendinizi düşünmelisiniz. Siz mutsuz olursanız çocuğunuz da öyle olacaktır. Böyle ömür geçmez. Benim annem 51 yaşına kadar sabretti. Ömrüm gitti neden daha önce ayrılıp kendi mutluluğuma bakmamışım, bunca sene çalışmamışım diyor. Yine de çok cesur ve güçlü, çalışıp didiniyor. Hiçbir şey için karamsarlığa, ölmeye gerek yok. Mutlu olacağınız bir yola girin bence ve ayrılın. Allah yolunuzuaçık etsin, kolaylıklar versin inşallah.
 
Gözyaşları ve ezik bir tavır eşiniz gibi erkekleri zerre etkilemiyor. Duygusal yetiştirilmedikleri için ilgi, sevgi, duygular vs. gibi konular onlara itici geliyor. Anlayamadığı için gereksiz ve vıcık vıcık duygusallık olarak görüyor.
Aynı evin içindesiniz. beraber yemek yiyip, beraber uyuyorsunuz. Tamam işte evlilik bu kadar onun gözünde. İlgiymiş, sevgiymiş bunları kadın dırdırı gibi görüyor.
Küfür, hakaret, anne ve kızkardeşe küfür. Bunların hiç bir özürü ve telafisi yok bana göre. Ayrılmaktan korkan, düzenini bozmak istemeyen kadınlar çocuğu bahane ediyor bilerek veya bilmeyerek. Hayat sizin hayatınız. Çözüm ve kurtuluş yine sizde.
Çocuklar mutlu ve huzurlu olduktan sonra nerde olursa olsun uyum sağlar merak etmeyin.
 
Boşanmayarak kızınıza iyilik ettiğinizi sanıyorsunuz peki kızınız babasının bağırmalarını hakaretlerini görerek bu davranışları normal zannederek büyüyor farkındamısınız? Sorunlu bir babayla büyüyen çocuğunuzun kişiliğine nasıl etki edeceğini hesaplıyormusunuz ? Kızınızın ileride yaşayacağı ilişkileri bile etkiler yazık etmeyin kendinize boşanın annenizde madem arkanızda çocuğunuza baksın kendi ayaklarınızın üzerinde durun .
 
Kendinizede çocuğunuza da zehir olan hayatı yasamaya yaşatmaya çalışmanız dahami kolay hayata sil baştan başlamak zor değil en azından hergün asaglandiginiz küfürler isittiginiz itilip kalkildiginizdan sizin kendinize olan güveniniz yok. Kendiniz için yapamıyorsanız çocuğunuz için yapın annesini aşağılayan bir babayla büyümekten daha kötüsü yoktur emin olun
 
hemen içeri gidip annesine ve kız kardşeine kötülüyor demişsiniz, kv ve görümce ile birlikte mi yaşıyorsunuz, bu durum da gerçekten zor. aslında öyleyse çocuğunuza bir dönem kv bakabilir ve size çalışabilirsiniz biraz eko özgürlük kazandıktan sonra da kendinizi doğrultursunuz hangi alanda iş arıyorsunuz ya da çalışıyorsunuz belki yardımı dokunan biri çıkabilir
 
Arang .!.:
merhaba ben 7 yıllık evliyim 4 yasinda da bir çocuğum var.esimle iliskim son 2 yılda çok bozuldu.Cok fazla oyun oynuyor,yüzümüze bakmıyor ve bize hakaret edip kavga çıkarmaya çalışıyordu.ilk başlarda bu konudaki sorunum kızına ve bana vakit ayirmamasiydi.simdiyse ondan vakit falan istemeyecek noktaya geldim.cunku sürekli hakaret ediyor,küfür ediyor.Bunu çok sebepsiz yapıyor.mesela oyunda bir seviyeyi geçemedi mi yine bize küfür yağıyor.goruntum hakkında kırıcı konuşuyor.cok kilo verdim ve vermeye devam ediyorum.ilk kez özgüvenimin yükseldiği daha doğrusu kendimi sevmeye başladığım bir dönem yaşadım.iki ay sürdü.cunku bana sen kadın misin,zayıfladın da kadın mı oldun gibi şeyler söylemeye başladı.ayi,manda gibi kelimeler kullanıyor bana karşı.son zamanlarda yüzüm hakkında hakaretlere başladı.bu sebeple çıkan tartışmaları,çok ağır boyutlara getirip anneme kız kardeşime cinsel içerikli küfürler ediyor sonra da kendi ailesinin yanına gidip benim hakkımda uyduruyor beni suçlu çıkarmak icin.ailesi her zaman onun her şeyini savunuyor.kufur bile haklı cikabiliyor.benimse ne anneme saygı duyuluyor ne bana.annemi kendi evime davet edemiyorum çünkü annem geldiğinde onun annesi bize gelip ya beni kotuluyor ya anneme laf sokuyor.hatta bir kere akşam üstü annem ve kiz kardesimle, kızımı parka goturmustuk dönüşte kendi evinden doğru anneme bağırdı ne işiniz var parkta diye annemi tersledi sokak onun sesi ile cinladi resmen.annem terbiyesini bozmamak için bir şey demedi.ailesinin bana evlendigimiz günden çocuğum dogdugu zamana kadar yaptığı bir sürü kötü şey var ama bu konularla kendimi daha fazla üzmek istemiyorum.onlara kizmadan hayatimi sürdürmeye çalışıyorum.ama artık yük tasiyamayacagim hale geldi.
benim yaşadığım yerde hiç arkadaşım yok ,ulaşım sıkıntılı,çocuğum huysuz..pandemi döneminden önce de karantina gibi bir hayatımız vardı bizim için değişiklik olmadı.sadece senede iki veya üç kez gezmeye gidebiliyorum.gezmek dediysem başka şehire tatile değil.bildiginiz yaşadığım şehrin kent meydanına gitmek,anneme gitmek... Anneme Max 4 kez giderim aynı sehirdeyiz yakın sayılırız..bu yasadiklarimi ailemden gizliyordum ilk defa anlattım çok şaşırdılar mutlu bir evlilik yaptığımı zannediyorlarmis.durumun beni ne kadar etkilediğini annem üzülmesin diye çok belli etmemeye çalıştım ama ben artık yaşamak istemiyorum.uykum uyku değil,aldığım nefes ciğerlerime batıyor.su içerken bile bogularak öldüğümü hayal ediyorum . Nasıl sakat kalmadan ölürüm diye düşünüyorum.burada yazmadigim bir çok şey var beni haksızlığa uğramışlik hissine boğan, onları yazamam hangi birini yazayım ama artık nefes falan almak istemiyorum.bosanmam gerekiyor cesaretim yok.kizim babasına da bana da çok düşkün.ayri odalarda oturmamiza bile tahammül edemiyor.annemin kapım açık demesine ragmen bu yüzden bosanamiyorum.adami seviyor muyum desem evet belki seviyorum belki de alışkanlık.ama onun gözlerinden bana karşı bir nefret seziyorum.beni sevdiğini söylerken çok samimiyetsiz olduğunu gorebiliyorum çünkü onu çok iyi tanıyorum.canim çok yanıyor .tek umudum calismakti.cocuga bakan yok,krese vermek istiyorum bulduğum işlerin saatine uymuyor,uysa haftasonu bakacak olan kimse yok.cikmazdayim.ozguvenim sıfırın altında.hic bu kadar perişan ve umutsuz hissetmemiştim.lutfen bana akıl verin ben ne yapayım?
Genişletmek için tıkla...
Ailenizin kapısı açıksa koşun gidin hemen cekilmez bir durum içindesiniz. Cocuk ssnki bu sekilde mutlu mu .
 
Siz bir annesiniz ya. Bir manyağın şanslımolmasından kaynaklı eş poziyonundan çok, sizin bir isminiz, cinsiyetiniz, bedeniniz, çocuklarınız ve anne babanız var. Sadece hayatınızın odağına bir pislik yerleştirmişsiniz. Ayrılın, boşanın, hayatınıza devam edin. Üzüleceğiniz tek şey, geride boşa geçen zamanlar. Darp raporu alın. Boşanın ve bulamayacağı bir yerde kalın. Anneniz vs de adresini değiştirsin.
 
İnsan bazen içinde olduğu durumda o kadar sıkışmış yaşıyor ki büyük resmi göremiyor.Siz bir anlık iyi davranma veya özürlerle kendinize umut vererek yaşıyorsinuz.Ama büyük resme bakıldığında duygusal şiddetin çok ağır bir halini yaşıyorsunuz..İçten çürütülmeye ve buna alıştırılmaya çalışılıyorsunuz..Evet değişiklikler insanı korkutuyor ama siz o adamdan uzaklaşıpta kendinize geldiğinizde üzerinizdeki bu kötü baskı kalktığında daha iyi fark edeceksiniz ve ben bunlara nasıl katlanmışım niye katlanmışım diye kendinize kızacaksınız..Bu adam günden güne sizi artadak devam eden bu baskı ve zorbalığına alışkın hale getirmeye çalışıyor...Kurtulun ve nefes alın..En azından bir süre ayrı kalın.O zaman en doğru kararı verirsiniz..En azından çocuğunuz için hayatınızın bu kötü gidişatını değiştirin.İnanın hiç bir cocuk kötü bir babayla yaşamayı babasız yaşamaya tercih etmez..Eşiniz tedavi olmalı .Oyun bağımlılığı onu eş ve baba kimliğinden uzaklaştırmış..Çok fazla bilgisayar oyunu oynayanlarda birçok ruhsal rahatsızlıklar oluyor...Belki sizden uzak kalınca oda hatasının farkına varır
 
Çocuk çok düşkün olabilir ama boşanınca o adam yine babası oluyor günler belirlenir o günlerde babasıyla da görüşür. Daha bugün yeni boşanan bir arkadaşımlaydım, çocuğun görüş zamanıymış babasına çok çok düşkün çocuk bugün yeni bir arkadaş edindiği için anne ben bugün Fatmayla oynamak istiyorum babama sonra gitsem olmaz mı dedi... Çocuk da henüz küçük ama her şeyin farkında siz artık ayrısınız benim ayrı iki evim var şeklinde düşünebiliyor.
Evliliği eş olarak yürütememiş olabilirsiniz, bu sizi kötü anne onu kötü baba yapmaz. Ayrılınca bu yüklerden kurtulacaksınız ve çocuğunuz da durumu anlayacak eminim size destek de olacaktır. Çocuklar bu gibi durumlarda özellikle anneye kıyamıyor. Siz her ne kadar bizi aynı odada görmek istiyor şeklinde düşünseniz de çocuk zaten şuanda her şeyin farkında, babasının annesine kötü davrandığının annesinin ezildiğinin farkında, sadece kendi çabalarıyla bu durumu düzeltmeye çalışıyor. Çocuğunuza da yazık düşünsenize ufacıksınız ve ebeveynlerinizi toplamaya çalışıyorsunuz. Bu yükü ona yüklemeyin kendiniz güçlü durup toparlanın. Güçlü bir anneden daha faydalı bir şey yoktur çocuk için.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.
Back
X