- Konu Sahibi askitotomsu
-
- #81
Niye ? olacağı buydu zaten, beklenen bu değil miydi? Benim işi resmiyete dokememem, duygularımın giderek soğuduğunu değiştirmez ki
Niye ? olacağı buydu zaten, beklenen bu değil miydi? Benim işi resmiyete dokememem, duygularımın giderek soğuduğunu değiştirmez kiBelli bir kimseye değil, şu gelinen vaziyet içime dokundu.
Selam kızlar,
Fikir almaya geldim.
Evliligimde yaşadıgim sorunları bir kisminiz biliyorsunuz. Psikoloğu değiştirip psikiyatriste başlamıştım. Doktor; bu evliliğin bittiğini, eşimin patalojik vaka olduğunu söylemişti. Bir yandan da boşanmanın zorluklarindan bahsedip düzeltilecek yani varsa düzeltmeye çalışıyordu. Sanırım benim güçsüz olduğumu düşünüp böyle yapti. Sonra eşimle görüştü. Ona eşinle ilgilen, ailesine saygılı güler yüzlü ol, falan diyordu hep. Birbirinizin ailesini ziyarete gidin dedi. Ben özür dilenmedikce gitmeyeceğimi söyledim. Evimdeki büyü benzeri şeyleri hatırlattım. Önceden buna kızan doktor, bu sefer eşimin yanında "belki de sizin iyiliginiz için yapmışlardır" deyince artık onu da bıraktım.
Tüm bunlar geçen sene olmuştu. Dr okul dönemi ayrılık zor olur, yaza kadar bekle, sonra duruma bak demişti. İşte geçen yaz okul kapanınca çocukları alıp ailemle şehir dışına kafa dinlemeye gittim. Eşim çok ilgili gibi beni ve çocuklari hava alanına bıraktı, öpüp şovunu yaptı. Tabii aileme selam bile vermedi. Onlar yanıma gelmediler dedi. Halbuki kardeşim direkt yanımıza geldi check sırasında. Anneme bakmadı bile.
Neyse biz bir ay kaldıktan sonra döndük ve ben eşyalarıni toplayıp gitmesini istedim. Kavga ettik, sırt cantasiyla gitti. Aylardır otel, motel odalarında kalıyor galiba.
Şimdi sorun şu ki: geçtiğimiz günlerde çıktı geldi. Gitmiyor. Şartlarimi da kabul etmiyor. "Bana, çocuklara özenle davranmani istiyorum. Arkamdan iş cevirmeyeceksin, ailene para vermeyeceksin, bizi ezdirmeyeceksin, seni doldurduklarinda tepki koyacaksın, evin bütçesini birlikte yapacağız sana güvenmiyorum. Ailemi ara sıra eve davet edeceğim ve sen saygısızlık yapmayacaksin, güler yüzle hoşgeldiniz nasılsınız demen yeterli aksi halde hiçbir şey duzelmez" dedim.
Aynı cümleleri kuruyor, "kendi içimizde düzelmeye bakalım, ailenle gorusmeyecegim, sen cagirirsan çağır ben gelmem. Sen beni defalarca evden kovdun ben gitmedim." falan filan. Ama bence otellere para harcamaktan bıktı. İşte kendince meyve soyup getiriyor, sarılmaya çalışıyor. Biraz para biriktirmisti geçen sene, biraz da hediye gelen ceyreklerin tamamını koyup eski bir araba aldı, ben söylemeden üstüme yaptı falan. Bunları alfa düşünceli koca modunda yapıyor. Bahçe de biraz değerlenince satacakmisiz zaten! Babasıyla bahçe işi kalmayacakmis.
Bense tavrindaki adaletsizliği, cirkinligi kabul etmiyorum, adamın zihniyeti belli. Evden tekrar göndereyim diyorum.
Yalnız şöyle bir sıkıntım var: Maddi olarak giderlerin yarısını bile karşılayamıyorum. Nafakayla ucu ucuna yeter belki. Muhtemelen biriktirdigimi harcamam gerekir bir süre. Bir diğer şey de okul ve çalışma saatleri. Kızımı servise versem sabah ezaninda çıkması lazım, hava karanlık. İkokul çocuğu. Zaten uyuyarak götürüyor babası. Yani tek başına servise binemez. Ben de yatsı ezaninda hala isyerindeyim. Sabah o saatte gelip akşam o saatte çıkacak bakıcı yok. Küçük de kreşe başlayacak. Onu da okula bırak al durumu var.
Şimdi ben bunların dışında söyle düşünüyorum: Ben bu adamla mutlu değilim, bu insan ve ailesinden kurtulmak benim için çok büyük bir iyilik. Ama şöyle ki cocuklar olduğu için hep hayatıma müdahil olacakları gerçeği de var. Bazen de diyorum ki bu kadar sabrettim, bir iki sene daha sabretmeye çalışayım, bir de antidepresan yazdırıp olan biteni görmezden geleyim. En azından çocukların bakımı, ev giderleri, ev işlerinde yardımcı olur, benim de yüküm hafifler biraz. Çünkü o yokken huzurluydum ama zorlanıyordum ve iş yukunden geriliyordum ve çocuklara yansıyordu. Bir de artık evliliğim bitti, niye bitti, çok üzülüyorum modunda değilim. Ara ara yine üzülüyorum ama amaaan çok da lazim sanki moduna evrildim biraz Masallah kendime.
Çocuklar açısından düşünürsek eninde sonunda alışacaklar ama babaları yokken her gün ağlama modunda oldular. Bir iki seneye bebeklikten çıkar ve daha mi kabul edici olur bilemedim. Benim de gücüm kalmadı aynı muamelelere. O yüzden hiçbir sorun yokmuş gibi günlük hayatıma devam ederek psikolojik bir savunma kuruyorum kendime. Gerçekleri görmezden gelerek...
Yine de aileme olan tavrını görünce sinirim bozuluyor ve sarpa sariyorum. Mesela yilda bir iki kere zorla ailemi eve davet ediyorum. Onlar gidene kadar eve girmiyor. Onlar çıkınca on dk sonra evde oluyor. Bu da gerçekten benim sinirimi ziplatiyor.
Lütfen biz sana demiştik diye taşlamadan fikirlerinizi belirtir misiniz? Ben olanı biteni çok doğru degerlendiremiyorum o yüzden yazdıklarıniz ufkumu açıyor.
Aslında hiç olmamış evlilik, bitmiş değilTam olarak sorun ne anlamadim ama sanki ortada bitmis bir evlilik var gibi ama taraflar ayni evde, ev arkadasi gibi kaliyor gibi. Iki taraf da aslinda kafasinda bitirmis evliligi, sadece kagit uzerinde evli gibiler.
Yazim yanlışlarıni bile fark etmiyorum artık, kafam o kadar dalginPatalojik değil patolojik
En baştan tepki koydum aslinda ama yetersiz bir tepki oldu. Annesiyle kardeşi nişan alışverişinde öyle hırsızlik yapinca ben mağazadan çıktım ve anneme bitirmek istiyorum dedim. Annemin dahiyane yorumu (boşver kimseye minnetin olmaz, canını sikma) sayesinde bu hareketlerini yutmuş oldum. Suratım asıldı, onları birakip eşimin yanına gittim ve son derece onurlu gururlu bir şekilde hesap sordum. Zaten ne zaman bu kadar gurursuzlastim bilmiyorum..her şeyi kaniksadim
Amalarim kendimden yana değil. Tek tabanca olmadığım için tabii ki korkularım var. Kendimi bildim bileli, çok küçük bir çocukken bile, hep kendi işimi kendim halletmek zorunda hissediyordum. Yani beni koruyan kollayan kimse yoktu sanki. O yüzden sakin, kavgasız bir hayat istiyorum. Yakıp yikmak kolay olmuyor benim için. Bu son olaylar patlak verdiğinde, üç sene önce, yakıp yikar çeker giderdim. Bosan bosan niye bosanmadin dediklerinde, zamana ihtiyacım var dedim. Ne zamanı? Barışma zamanı mı? Hayır nereye gidecektim? Ücretsiz izindeyim, param yok, birikimim yok, gidecek kapım yok. Ben bilmiyor muydum onurlu bir şekilde gitmeyi... Üstelik aklımda acaba fevri mi davrandim sorusu kalacaktı . Şimdi çok şükür kabullendim durumu biraz. Sizin de hiç sert ciktiginizi görmedim, öyle düşünmeyinYani simdi ben olsaydim diye yorum yapmam su asamada sizin bir isinize yaramaz. Bazi insanlar cok asiri iyi niyetlidir ve yapicidir siz onlardansiniz. Ben cok deli bir tiptim mesela yas aldikca daha yeni yeni bu yonumu torpuluyorum cunku esim delirmemi gerektirecek bir sey yapmadi ve yapmiyor. Donup kendime bakiyorum demek ki ben bu yonumu torpulemeliyim diyorum. Sizde ise durum bambaska ilerlemis en basta gordugunuz bazi seylere ragmen maas karti verilmis, hep bir sekilde bazi seyleri onaylamak durumunda kalmissiniz. Bu sebeple sizin degisim de suc da tek tarafli degil.
Konunuza bakin mesela bosanmak istiyorum, mutlu degilim diyorsunuz ama hep bir amaniz var. Benim konunuzdan anladigim siz hala bosanmak istemiyorsunuz ve kafaniz karismis dertlesmek istiyorsunuz. Bende sizi kirmadan dilim dondigunce yabanci bir gozle iki tarafta gordugum hatalari yaziyorum.
İsim sabitBence siz şartları çok daha iyi olan bir iş bulun o zaman belki bu adamdan daha kolay kurtulursunuz .
O zaman içten içe ayrilmamak için bahane aradığınızı düşünüyorumİsim sabit
Yazdıklarım hakkında ne düşünüyorsunuz, benim cok zorlanacağımi düşündüğüm hususlar aslında hafif de bana mı zor görünüyor?O zaman içten içe ayrilmamak için bahane aradığınızı düşünüyorum
Hic öyle düşünmüyorum bence boşanmak gerçekten zor birşey . Çok ciddi bir özgüven istiyor . Ama alırım antidepresan yaşarım adamla bu da çok zor değil mi ? Ben eski konularınızi okurken cildiriyordum . Yani sizin yaptiklarinizi yapamam .Yazdıklarım hakkında ne düşünüyorsunuz, benim cok zorlanacağımi düşündüğüm hususlar aslında hafif de bana mı zor görünüyor?
Ben de bunları söyleyince okulda feminist diyorlar. Halbuki mesele kadın erkek meselesi değil. Tek mesele iyi insan olmakta saklı.Ben bir şeyi hiç anlayamayacağım sanırım:
İki insan evleniyor, çocuk sahibi oluyor. İkisi de çalışıyor. Gün geliyor işler ters gidiyor, adam çıkıp gidiyor. Kadın çıkıp gidemiyor çünkü tek başına değil, çocukları var. Adama kazancı yetiyor, nerde olsa kalıyor ama kadına kazancı yetmiyor, öyle her yerde kalamıyor; çünkü çocukları var.
Bu çocuklar neden sadece annenin?
İşte bu boşanmamaya bahane aramak olmuyor bana göre. Ben de isterim tabii ki gayet normal olan bir isteğimi yerine getirsin. İnsan gibi davransin. Sorun kalmasın. Ama temel sorun onun zihniyeti.Hic öyle düşünmüyorum bence boşanmak gerçekten zor birşey . Çok ciddi bir özgüven istiyor . Ama alırım antidepresan yaşarım adamla bu da çok zor değil mi ? Ben eski konularınızi okurken cildiriyordum . Yani sizin yaptiklarinizi yapamam .
Eğer devam edecekseniz annem gelecek diye diretmeyin . Siz gidin ailenize daha fazla vakit geçirin . Para biriktirin geleceğinize yatırım yapın .en önemlisi bu bencil adamin dedikleri olmasın evde kendinizde o gucu bulunca bosanin .
Ben de feminist değilim, çocuk konusunda toplumun sadece anneye yüklenmesini doğru bulmuyorum. Baba hayatını yaşarken, işine gücüne devam ederken para göndermek suretiyle babalık yapıyor. Anne çocukları nereye bırakıp nasıl çalışacağını bilemiyor. Babalar da çocuklara bakabilmeli, çocuk babada diye kadın suçlu hissetmemeli, hissettirilmemeli.Ben de bunları söyleyince okulda feminist diyorlar. Halbuki mesele kadın erkek meselesi değil. Tek mesele iyi insan olmakta saklı.
Zaten verdikleri para, giderlerini de karşılamıyor ülkede. Hakimlerin de akıl mantık düzeyine şaşıyorumBen de feminist değilim, çocuk konusunda toplumun sadece anneye yüklenmesini doğru bulmuyorum. Baba hayatını yaşarken, işine gücüne devam ederken para göndermek suretiyle babalık yapıyor. Anne çocukları nereye bırakıp nasıl çalışacağını bilemiyor. Babalar da çocuklara bakabilmeli, çocuk babada diye kadın suçlu hissetmemeli, hissettirilmemeli.
Benim için açıkcasi senin eşinin davranışları tartışmasiz boşanma sebebi . Onda biri bile boşanma sebebi . Hatta kapımda o adamı paspas yapmam öyle söyleyeyimİşte bu boşanmamaya bahane aramak olmuyor bana göre. Ben de isterim tabii ki gayet normal olan bir isteğimi yerine getirsin. İnsan gibi davransin. Sorun kalmasın. Ama temel sorun onun zihniyeti.
damatlar kızın ailesiyle görüşmemeyi basarı sayarlar. Bunu ilk basta kabullen. Diğer söylediklerinde makul seyler. Sevilmeliyim ilgi görmeliyim gibi zırvalıklarında yok gibi. Bence düşündüğün sey çok mantıklı. Sen iki çocukla çırpınırken onu bekar yapma. Alsın sorumluluklarınıSelam kızlar,
Fikir almaya geldim.
Evliligimde yaşadıgim sorunları bir kisminiz biliyorsunuz. Psikoloğu değiştirip psikiyatriste başlamıştım. Doktor; bu evliliğin bittiğini, eşimin patolojik vaka olduğunu söylemişti. Bir yandan da boşanmanın zorluklarindan bahsedip düzeltilecek yani varsa düzeltmeye çalışıyordu. Sanırım benim güçsüz olduğumu düşünüp böyle yapti. Sonra eşimle görüştü. Ona eşinle ilgilen, ailesine saygılı güler yüzlü ol, falan diyordu hep. Birbirinizin ailesini ziyarete gidin dedi. Ben özür dilenmedikce gitmeyeceğimi söyledim. Evimdeki büyü benzeri şeyleri hatırlattım. Önceden buna kızan doktor, bu sefer eşimin yanında "belki de sizin iyiliginiz için yapmışlardır" deyince artık onu da bıraktım.
Tüm bunlar geçen sene olmuştu. Dr okul dönemi ayrılık zor olur, yaza kadar bekle, sonra duruma bak demişti. İşte geçen yaz okul kapanınca çocukları alıp ailemle şehir dışına kafa dinlemeye gittim. Eşim çok ilgili gibi beni ve çocuklari hava alanına bıraktı, öpüp şovunu yaptı. Tabii aileme selam bile vermedi. Onlar yanıma gelmediler dedi. Halbuki kardeşim direkt yanımıza geldi check sırasında. Anneme bakmadı bile.
Neyse biz bir ay kaldıktan sonra döndük ve ben eşyalarıni toplayıp gitmesini istedim. Kavga ettik, sırt cantasiyla gitti. Aylardır otel, motel odalarında kalıyor galiba.
Şimdi sorun şu ki: geçtiğimiz günlerde çıktı geldi. Gitmiyor. Şartlarimi da kabul etmiyor. "Bana, çocuklara özenle davranmani istiyorum. Arkamdan iş cevirmeyeceksin, ailene para vermeyeceksin, bizi ezdirmeyeceksin, seni doldurduklarinda tepki koyacaksın, evin bütçesini birlikte yapacağız sana güvenmiyorum. Ailemi ara sıra eve davet edeceğim ve sen saygısızlık yapmayacaksin, güler yüzle hoşgeldiniz nasılsınız demen yeterli aksi halde hiçbir şey duzelmez" dedim.
Aynı cümleleri kuruyor, "kendi içimizde düzelmeye bakalım, ailenle gorusmeyecegim, sen cagirirsan çağır ben gelmem. Sen beni defalarca evden kovdun ben gitmedim." falan filan. Ama bence otellere para harcamaktan bıktı. İşte kendince meyve soyup getiriyor, sarılmaya çalışıyor. Biraz para biriktirmisti geçen sene, biraz da hediye gelen ceyreklerin tamamını koyup eski bir araba aldı, ben söylemeden üstüme yaptı falan. Bunları alfa düşünceli koca modunda yapıyor. Bahçe de biraz değerlenince satacakmisiz zaten! Babasıyla bahçe işi kalmayacakmis.
Bense tavrindaki adaletsizliği, cirkinligi kabul etmiyorum, adamın zihniyeti belli. Evden tekrar göndereyim diyorum.
Yalnız şöyle bir sıkıntım var: Maddi olarak giderlerin yarısını bile karşılayamıyorum. Nafakayla ucu ucuna yeter belki. Muhtemelen biriktirdigimi harcamam gerekir bir süre. Bir diğer şey de okul ve çalışma saatleri. Kızımı servise versem sabah ezaninda çıkması lazım, hava karanlık. İkokul çocuğu. Zaten uyuyarak götürüyor babası. Yani tek başına servise binemez. Ben de yatsı ezaninda hala isyerindeyim. Sabah o saatte gelip akşam o saatte çıkacak bakıcı yok. Küçük de kreşe başlayacak. Onu da okula bırak al durumu var.
Şimdi ben bunların dışında söyle düşünüyorum: Ben bu adamla mutlu değilim, bu insan ve ailesinden kurtulmak benim için çok büyük bir iyilik. Ama şöyle ki cocuklar olduğu için hep hayatıma müdahil olacakları gerçeği de var. Bazen de diyorum ki bu kadar sabrettim, bir iki sene daha sabretmeye çalışayım, bir de antidepresan yazdırıp olan biteni görmezden geleyim. En azından çocukların bakımı, ev giderleri, ev işlerinde yardımcı olur, benim de yüküm hafifler biraz. Çünkü o yokken huzurluydum ama zorlanıyordum ve iş yukunden geriliyordum ve çocuklara yansıyordu. Bir de artık evliliğim bitti, niye bitti, çok üzülüyorum modunda değilim. Ara ara yine üzülüyorum ama amaaan çok da lazim sanki moduna evrildim biraz Masallah kendime.
Çocuklar açısından düşünürsek eninde sonunda alışacaklar ama babaları yokken her gün ağlama modunda oldular. Bir iki seneye bebeklikten çıkar ve daha mi kabul edici olur bilemedim. Benim de gücüm kalmadı aynı muamelelere. O yüzden hiçbir sorun yokmuş gibi günlük hayatıma devam ederek psikolojik bir savunma kuruyorum kendime. Gerçekleri görmezden gelerek...
Yine de aileme olan tavrını görünce sinirim bozuluyor ve sarpa sariyorum. Mesela yilda bir iki kere zorla ailemi eve davet ediyorum. Onlar gidene kadar eve girmiyor. Onlar çıkınca on dk sonra evde oluyor. Bu da gerçekten benim sinirimi ziplatiyor.
Lütfen biz sana demiştik diye taşlamadan fikirlerinizi belirtir misiniz? Ben olanı biteni çok doğru degerlendiremiyorum o yüzden yazdıklarıniz ufkumu açıyor.
Benim için de öyleydi ama her şeyim olan gururuma ne oldu bilmiyorum.Benim için açıkcasi senin eşinin davranışları tartışmasiz boşanma sebebi . Onda biri bile boşanma sebebi . Hatta kapımda o adamı paspas yapmam öyle söyleyeyim
Bence bu gurursuzluk değil hiç öyle şeyler demeyin kendinize herkesin karakteri farklidir. Mesela bir tanidigim hiç işi olmadan üç çocukla birden ayrıldı ben yapabilir miydim bilmiyorum o da aşırı güçlü bir kadın mesela herkesin karakteri farklıBenim için de öyleydi ama her şeyim olan gururuma ne oldu bilmiyorum.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?